Tryna du Toit-omnibus 3. Tryna du Toit
Читать онлайн книгу.
gedoen – Isak is nie ’n chirurg nie. Hugo het die reputasie dat hy ’n vrouehater is en die jong meisies probeer tevergeefs hulle strikke vir hom stel. Sy werk kom eerste en alles anders is ondergeskik.” Met ’n ondeunde glimlaggie eindig sy: “Die res van die prentjie sal jy maar self moet inkleur.”
“As hy regtig ’n vrouehater is, verwelkom hy seker nie ’n vrouedokter hier op Doringlaagte nie,” sê sy en haar stem is koeler as wat sy bedoel het.
Net toe klap ’n motordeur buite en haastige voetstappe word in die tuinpaadjie gehoor.
“Miskien is dit nou Hugo,” sê Marie Roux kalm en gespanne wag Karin om te sien of sy reg is.
Hoofstuk 4
Daar word liggies aan die deur geklop en sonder om op ’n antwoord te wag, kom iemand die huis binne.
“Mag ek maar inkom?” vra ’n lang donkerkopman in die deur van die sitkamer. Met ’n vreemde gevoel van opwinding herken Karin die man wat sy laat die middag by die garage gesien het.
“Kom in, Hugo,” nooi Marie Roux vriendelik terwyl sy van die rusbank af opstaan. “Ek het begin wonder of jy nog hier sal aankom. Jy is net betyds vir ’n lekker koppie koffie. Maar kom, laat ek jou eers aan dokter De Wet voorstel. Dit is dokter Slabbert, Karin.”
“Goeienaand, dokter Slabbert.”
“Goeienaand, dokter De Wet.” Hugo Slabbert se stem is bruusk maar nie onvriendelik nie, maar daar is nie ’n flikkering van herkenning in die koel bruin oë nie. Sy handdruk is sterk, sy blik deurdringend. Hy kyk net ’n oomblik af in haar oë, maar sy voel dat hy in dié een oomblik alles – van haar kortgeknipte swart hare en rooi lippe tot haar hoëhakskoene – raaksien.
“Sit, Hugo,” nooi mevrou Roux. “Kom jy nou eers terug?”
Hy gaan sit in een van die diep stoele en strek sy lang bene gemaklik voor hom uit.
“Ek was net gou by die hospitaal aan. Is Isak nog nie tuis nie?”
“Ek verwag hom enige oomblik. Het jy al iets geëet, of kan ek vir jou spek en eiers bak?”
“Koffie en beskuit sal gaaf wees, dankie, Marie.”
“Gesels julle twee dan ’n bietjie, ek gaan net gou die koffie maak.”
’n Rukkie nadat sy uit is, is daar stilte in die vertrek. Dan draai Hugo Slabbert na Karin en sê beleefd: “Ek hoop jy het ’n voorspoedige reis gehad?”
“Baie voorspoedig, dankie. Dit was ’n lieflike dag om te ry.”
Weer kom daar ’n stilte wat sy vasbeslote is om nie te verbreek nie. Intussen wonder sy of hy haar regtig nie herken het nie, of maar net uit pure moedswilligheid voorgee hy het nie. Die stilte wil net ongemaklik word toe hy skielik opstaan en na ’n groot vaas krisante toe stap wat op ’n lae tafeltjie staan. Liggies, byna liefkosend raak hy aan die blomme en buk vorentoe om aan hulle te ruik.
“Is Marie se krisante nie pragtig nie?” sê hy.
“Hulle is,” sê sy.
“Het dokter Roux darem vanaand kans gehad om jou ’n bietjie in te lig oor die werk?” vra hy onverwags.
“Ja dankie. Die res sal ek seker maar algaande moet leer.”
Hy kyk ’n oomblik nuuskierig na haar, dan vra hy kortaf: “Wat is die eintlike rede hoekom jy Doringlaagte toe gekom het?”
Sy staar hom koel aan.
“Is dit bloot ’n retoriese vraag, Dokter?”
“Glad nie. Ek wil baie graag die antwoord hoor.”
“Glo jy dat ’n vrou ook eerlik in die medisyne kan belangstel, dat sy ook kan voel sy wil graag iets doen om mense se pyn en ellende te verlig?”
“Ek glo dit wel.”
“Glo jy dat ’n vrou wat dieselfde opleiding as ’n man gekry het, die reg het om skouer aan skouer saam met hom te werk?”
“Sy mag die reg hê, maar sy sal dit in die meeste gevalle nie kan doen nie.”
“Waarom nie?”
“Omdat sy ’n vrou is.”
“Dit is tog nie ’n argument nie.”
“Dit is ’n feit wat nie weggeredeneer kan word nie. Maar sê my, het jy nie van die werk in die hospitaal gehou nie?”
Karin voel sy begin warm word, maar sy laat dit nie blyk nie en haar stem bly kalm en onverstoord: “Ek het baie daarvan gehou, veral aan die begin, maar ek was tog nie heeltemal gelukkig nie. Die werk was te eng; daar was te veel roetinewerk. Ek het nooit die pasiënte as mense leer ken nie – daar was nooit tyd daarvoor nie. Ek was vier maande lank in die kinderafdeling, maar dit was die langste wat ek ooit in een afdeling was.”
“Dis goeie ondervinding vir ’n onervare jong dokter.”
“Dit was goeie ondervinding, ja, en ek erken dis ’n noodsaaklike deel van ’n dokter se opleiding. Maar die werk het my later nie meer heeltemal bevredig nie. Miskien sal ek weer eendag daarnatoe teruggaan, maar dan sal dit wees omdat ek self oortuig is dat ek daar die grootste bydrae kan lewer.”
“Stel jy in enige spesifieke rigting belang?”
“Dit is juis die moeilikheid – ek stel in alles belang: verloskunde, pediatrie, chirurgie.” Sy kyk na hom waar hy met sy skouers teen die kaggel aangeleun staan en wonder of sy hom iets van haar innerlike en opregte oortuiging laat verstaan het. Sy oë is stip op haar gevestig, maar sy gesig bly koel en onpersoonlik en sy weet sy het nie tot hom deurgedring nie. Half vererg, half onverskillig haal sy haar skouers op en sê: “Ek is jammer. Ek het nie bedoel om ’n toespraak af te steek nie.”
“Dit was my skuld. Ek het die argument aan die gang gesit.”
Sy kyk effens verbaas na hom en sien dat hy glimlag. Maar sy glimlag nie terug nie. Sy is vies vir haarself omdat sy weer onnodig opgewonde geraak het – argumente met die mansgeslag sal haar nêrens bring nie. Slegs feite sal ’n man oortuig. Veral ’n man soos Hugo Slabbert, wat reeds bevooroordeeld is teen die vroulike geslag … ’n Man soos hy sal skepties staan teenoor enige vrou wat dink dat sy sowel ’n dokter as ’n vrou kan wees.
Dokter Roux was so vriendelik teenoor haar. Hy het haar laat voel dat hulle haar hier nodig het en dat sy op gelyke voet saam met hulle kom werk. Hugo se houding het haar vir ’n oomblik uit die veld geslaan. Hy is nie openlik vyandig nie – hy dink nie so baie van sy vyand nie! – maar op subtiele wyse laat hy haar voel dat sy ’n indringer is en dat hy nie veel vertroue het in haar vermoë om die werk hier op Doringlaagte te doen nie.
Maar sy sal hom wys. Sy sal hom wys dat sy vir niemand terugstaan wat werk en uithouvermoë betref nie.
Hy het weer op en af in die vertrek begin stap en sy wonder of hy altyd so rusteloos is. Telkens lei sy voete hom tot vlak by die vaas met krisante, wat hy dan ’n paar oomblikke in stilte aanskou, en hy bly ook ’n lang ruk voor ’n skildery van Maggie Laubser staan. Dit is seker die helder, warm kleure van die skildery wat hom trek, dink Karin. Hy stel heelwat meer belang in die blomme en die skildery as in die nuwe dokter. Sy is in die eerste paar oomblikke geweeg … en blykbaar te lig bevind.
Sy is bly toe Marie Roux met die koffie en beskuit inkom.
“Wat dwaal jy weer rond soos ’n broeishen wat nes soek, Hugo?” vra Marie toe sy die koffie op die tafel neersit. “Bekommerd oor ’n pasiënt?”
Hy beantwoord nie haar vraag nie.
“Ek het net jou krisante bewonder,” sê hy terwyl hy nader stap. Marie kyk na hom asof sy hom nie glo nie, maar sy sê niks verder nie.
Sy was net besig om koffie in te skink toe haar man daar aankom.
“Hallo, Hugo,” groet hy joviaal. “Van môre af sal dit darem seker beter gaan. Was