Kaptein Casanova. Ettie Bierman
Читать онлайн книгу.
Sal jy by my op die bed kom sit en my hand vashou?”
Met ’n laaste vies kyk na hom klap Petri die deur toe en stap weg.
Hoofstuk 2
2
Middagete op vlug 013 is oor die see, bykans tweeduisend kilometer wes van Gaboen. Die 747 is in stasies gedeel: kleurklas voor, standaardklas in seksies van agt rye per kombuis. Die diens verloop vlot. Binne twee uur is die skinkborde ingeneem, koffie geskink en die trollie opgeruim. Daarna volg bababottels, poskaarte, vrae en hoofpynpille. Petri speel oppasser, posman, navigator en verpleegster.
Toe die rolprent begin, gaan sit sy agter in die kajuit en skop ongemerk haar skoene uit. Gister en vandag was veeleisend. Miskien moet sy haar vlerkies vir ’n trouring verruil, dink sy. Nico verdien ondersteuning en kameraadskap. Hy het van kleins af baie vir sy sport opgeoffer. Ná matriek wou hy onderwyser word, maar vier studiejare weg van die internasionale tenniswêreld sou te lank gewees het. “Ek sal ses jaar lank alles insit,” het hy belowe. “Alles prysgee, alles inboet. Maar ek wil probeer. Wie weet, ek slaan dalk die boerpot.”
Hy het: die binnenshuise titel in Milaan, die eindstryd in Florida, asook die Duitse Ope. Wunderkind, het ’n dagblad in München hom genoem in dieselfde paragraaf as die wêreld se kampioene.
Petri het lugwaardin geword sodat sy kans sou hê om van sy toernooie by te woon. In Brussel het sy hom op sy beste gesien: vlughoue, netspel, beweeglikheid op die baan, veggees – alles was daar, behalwe ervaring. Dié sal hy mettertyd kry. Veral in Parys, wat die vuurdoop vir Wimbledon is.
Nou is die Franse Ope van die baan af ... Petri sug. Sy help ’n seuntjie legkaarte bou en is besig om een van die babas op te pas toe Janine die gang afkom.
“Haai, Petronella J.C.! Sake onder beheer?”
Petri wens Mariëtte, wat goed met kinders is, was by. Sy skuif die skreeuende kleintjie na haar ander heup en voer hom sjokolade. “Afgesien van blou moord omdat sy ma gaan hare kam het, onder beheer.”
“Het julle ’n Botha in standaardklas?”
Petri probeer ’n suigstokkie. “Toe maartjies, Mamma kom nou ...” Sy onthou die deurmekaar kamersleutels gisteraand. Dieselfde van met verwarrende voorletters. “Drie Bothas. Hoekom?”
“Johan was pas weer in radioverbinding met Jan Smuts. Dieselfde vrou het kort tevore weer die polisie gebel, nou minder histeries nadat daar nie ’n bom en ’n neerstorting was nie. Nou is sy skielik nie meer seker op presies watter vlug haar man – G.J. Botha – bespreek is nie. Johan vra ons moet kontroleer. Het julle ’n G.J.?”
Petri is bly toe die kind se ma eindelik terugkom, met oogskadu en maskara en ander klere aan, wat verklaar waarom sy so lank weggebly het.
“Ek sal gaan kyk, Janine.”
Soos Petri onthou het, lewer die passasierslys drie Bothas op: P.G, G.J. en J.G.
“Lyk een van hulle asof hy in Groendakkies hoort?” vra Janine.
“Nee. Die baba se ma is toevallig die P.G... . Sy is normaal, behalwe die geel oogskadu. Die ander Bothas is ’n skoolmeisie en die outjie met die teddiebeer.”
“Niemand wat soos ’n kaper of terroris lyk nie?”
“Hoe lyk ’n kaper? Een is te jonk, een te oud. Tensy P.G. se swaar grimering ’n vermomming is.”
“En die suigstokkie ’n gekamoefleerde masjiengeweer,” spot Janine. Sy is tevrede, maar ná ’n paar minute stap hul kaptein die kombuis binne waar Petri opruim en glase wegpak.
“Dagsê, bloeisel. Jy lyk fleurig. Fris en vars. Nie of jy ’n slaaplose nag gehad het nie.”
Petri bloos. “Dankie, kaptein.”
“Ek raai ek veroorsaak vir jou onnodige ergernis, maar soek ook vir Bothma, en Botes – enige voorletters. Dit mag ’n spelfout, tikfout of van sy kant af opsetlike verbloeming wees om ons te mislei.”
Petri het aanvaar die bomwaarskuwing was ’n vals alarm. Sy sleep weer die dokumentetas uit die jaskompartement en soek met haar vinger teen die lys name af.
“Geen Bothma of Botes nie.”
“Niks verdags onder enige van die ander mense nie?”
“Nee, kaptein.”
“’n Skoolkind en ’n ma.” Hy skud sy kop. “Waar sit oupa G.J.?”
“Twee-en-veertig C.”
Haar kaptein lyk afgetrokke. “Laaste ry, langs die paadjie, met ruimer beenspasie as die ander sitplekke. Rokerseksie, geen uitsig op die doek nie.”
“Maar wel oor die volle kajuit en vliegtuig ...”
“Ruimer beenspasie vir groter beweeglikheid?” Hy kyk ondersoekend na Petri. “Hoe oud skat jy hom?”
“Dis moeilik. Dalk jonger as wat hy lyk.”
“Blommetjie, ek dink jy is straks reg.”
Almal by Jakaranda noem die waardinne bloeisels of blommetjies. Petri is daaraan gewoond. Maar komend van Johan de Villiers, is die bynaam skielik nuut – sy kan nie help om van hom te hou nie. Maar sy moet ook onthou dat hy en Janine Oberholzer verloof is, dat hy aan ’n ander meisie behoort.
Sy dwing haar gedagtes terug na meneer G.J. Botha.
“Dieselfde man wat nie by die hotel opgedaag het nie en volgens Hannes Scholtz ’n voorliefde het om lang rukke in kleedkamers deur te bring?” vra hy.
Petri is bly dat sy ’n intelligente bydrae kan maak. “Ook vreemd verwaarloos, kaptein. In die koue reën sonder ’n jas of ’n baadjie, en met ’n onnatuurlike belangstelling in die weerstoestande.”
“Die weer?”
“Altocumulus en kopwinde. Veral die vlugduur, tot op die laaste minuut.”
Johan frons. “Hoekom reken jy so?”
Petri verduidelik van die meteorologiese buro, sy obsessie oor akkurate inligting en die man se aggressie. “Maar dalk is ek bevooroordeeld,” voeg sy by.
“Ek ook.” Hy glimlag vlugtig vir Petri. “Dankie, nooi. Hou kop, ek is nou-nou terug.”
“Weer oor die bom, of wat gaan aan?” vra ’n kelner.
Petri sluk. “Wim, ek hoop nie die kaptein dink wat ek dink hy dink nie ...” Sy kyk die breë rug en donker agterkop agterna. Hy is blykbaar nie haastig nie – vertoef ’n oomblik by die laaste ry, gesels hier en daar met ’n passasier, beantwoord vrae en praat lank met Janine.
Dit is nie net die weer nie, onthou sy. Die man is ook behep met sy kajuitsak, waarin hy kort-kort vroetel of na iets soek. Dis waarskynlik onbelangrik, maar sy moes dit ook teenoor kaptein De Villiers genoem het.
“Die kaptein het kom rondkyk en is pas baie haastig die trap op stuurkajuit toe. Nie om dowe neute nie,” hou Wim vol.
Petri wil nie ’n vals alarm veroorsaak nie. “Ons moet maar wag en sien.”
’n Tweede besoek deur die bevelvoerder aan die passasierskajuit, kort op die hakke van die eerste, is abnormaal en sal agterdog wek. Ná ’n verdere radiogesprek met Jan Smuts se veiligheidsafdeling stuur Johan Janine agtertoe.
“Petri, hoe lyk dit met ’n bietjie tee?” stel hul hoofwaardin voor.
Petri maak, ook vir Hannes en Wim en ’n ou tannie wat aan hoogtevrees ly. Daarna dra sy hare en Janine s’n na ’n opklapbankie oorkant die kombuis waar hulle meer privaat is. Sy neem ’n sluk, sit dan die koppie neer. “Jy het nie slegs kom tee drink nie, nè?”
Janine is net so reguit. “Nee, maar dit lyk minder verdag as ons regtig oor ’n koppie tee kommunikeer.”
“Waaroor?”
“Die persoon wat pas voor vertrektyd ’n