Blom van Venesië. Susanna M. Lingua
Читать онлайн книгу.
my kleinsus van wie jy praat. Net sý sal so iets vir ’n vreemdeling sê. Ek sal haar probeer oorreed om jou om verskoning te vra, Marco . . .”
“Nee, moet dit asseblief nie doen nie,” keer hy haastig en vervolg met ’n sweem van ’n glimlaggie: “Sy het reeds oor die telefoon gesê dat sy my voorbarigheid maar sal verskoon omdat die omstandighede ietwat ongewoon is.”
Lana glimlag onderlangs, want só ken sy vir Terri.
Die son hang laag in die weste toe die graaf se boot Lana, Terri en die kinders na die eiland terugneem.
“Jy is stil, Lana. Is dit as gevolg van die graaf se sakegesprek met jou?” wil Terri weet toe hulle die eiland nader.
“Nee, Marco het toe glad nie sake met my bespreek nie. Hy kom my glo môre op die eiland besoek . . . Maar daar is iets waaroor ek met jóú wil gesels, Terri,” sê Lana. “Dis eintlik ’n guns wat ek jou wil vra.”
Die son is besig om te sak, en terwyl die vier passasiers in die boot met bewondering toekyk hoe die westelike horison in ’n geel, rooi en karmosyn sprokieswêreld verander, sê Terri belangstellend: “Jy maak my nou nuuskierig, ousus. Wat is die guns?”
“Ek wil jou vra om permanent by my en die kinders te kom woon, om jou tuiste hier by ons te maak, Terri.”
Die son verdwyn agter die Adriatiese See en verander die horison in ’n karmosyn vlam wat selfs die paar wolkies pienk kleur.
Terri draai haar gesig weg van die rooi nagloed in die weste, kyk Lana peinsend aan en verklaar ernstig: “Net op een voorwaarde, Lana: as jy my sal toelaat om jou boerdery te behartig. Ek sal nooit toelaat dat jy my onderhou nie. Jy het twee kinders wat opgevoed moet word . . . of gaan jy die landgoed van die hand sit?”
Lana skud haar kop stadig en sê hartseer: “Ek sal graag die plaas vir Armando wil behou, kleinsus. Maar ek sal jou voorstel eers met Marco moet bespreek en –”
“Waarom met hom? Wat het hy met die saak te doen?”val Terri haar met ’n ligte frons in die rede.
“Roberto het Marco in sy testament aangestel as eksekuteur van sy boedel. Ek kan dus niks doen sonder sy goedkeuring nie,” verduidelik Lana.
“O, nou goed. Bespreek dit dan met hom. Maar onthou, dit is die enigste voorwaarde waarop ek by jou en die kinders sal kom woon.”
Met hul tuiskoms word Lana deur haar huishoudster, signora Maria, verwittig dat twee van die plaaswerkers ongesteld is. Die een het ’n spier in sy rug verrek en die ander een het longontsteking.
“Moenie jou daaroor kwel nie,” stel Terri haar suster dadelik gerus. “Ek sal die dinge doen waarvoor hulle gewoonlik verantwoordelik is. Jy moet my net sê wat dit alles behels. Het jy ’n voorman?”
“Roberto het gewoonlik self toesig gehou oor die werkers,” sê Lana met kommer in haar stem. “Die plaaswerkers is al baie jare lank in ons diens en weet presies hoe en wanneer dinge gedoen moet word.”
“Nou goed, moenie jou langer oor dié dinge kwel nie. Ek sal van môre af vir alles sorg; tensy daar iets is wat vanaand nog gedoen moet word,” belowe Terri.
“Die huishoudster sê daar is nog nie gemelk nie,” lig Lana haar in.
“Ek gaan my nou dadelik verklee; daarna sal ek gaan melk en kyk wat nog alles gedoen moet word,” verseker Terri haar en gaan onverwyld na haar slaapkamer om haar ligblou oorpak aan te trek.
Nadat Terri die drie koeie gemelk en versorg het, vra die huishoudster vir haar of sy nie een van die diensmeisies sal wys hoe die roomafskeier werk nie, want die helfte van die melk word gewoonlik afgeroom vir botter en huishoudelike gebruik.
“Laat die diensmeisie gerus maar aangaan met haar eie werk, signora Maria. Ek kan al hierdie dinge self doen,” stel Terri haar vriendelik in kennis. “Stuur net iemand om die melk en die room te kom haal en om die roomafskeier weer skoon te maak. Ek sal al die stukke wat gewas moet word, afhaal en vir haar op die tafel neersit.”
Terwyl Terri en Lana later aandete nuttig, vra Lana haar suster om verskoning omdat sy met die melkery moes help. Sy verseker Terri dat sy môreoggend sonder versuim twee tydelike plaaswerkers in diens sal neem, want sy verneem dat die een besig was om ’n land te ploeg.
“Ek dink jy moet dit liewer laat staan,” raai Terri haar aan. “Ek sal alles van môre af self waarneem. Dit is mos my werk, ousus. Dit is waarvoor ek opgelei is. Ek sal môre die land vir jou klaar ploeg en by jou ander plaashulp verneem wat daarop gesaai of geplant moet word.”
“Ek sal dit alles môre met Marco bespreek en hoor wat hy van jou aanbod te sê het, Terri. Maar ek waarsku jou om nie te optimisties te wees nie, want Marco kan soms onverbiddelik wees as iets hom nie geval nie. En ek is ook nie so seker dat hy jou aanbod sal goedkeur nie. Hy het al juis vanmiddag byna ’n oorval gekry toe hy hoor jy is ’n landboukundige.”
“Wel, gelukkig het hy geen seggenskap oor my nie, dus sal ek my glad nie aan hom steur nie. En as hy ’n oorval kry, kan hy dit met my komplimente kry.”
Lana begin meteens saggies lag – die eerste keer dat Terri haar hoor lag sedert sy gister op die eiland aangekom het.
“Jy is soos ’n tonikum vir ’n seer gemoed, Terri,” sê Lana nadat haar lagbui bedaar het. “Ek hoop van harte dat jy jou tuiste hier by ons gaan maak.”
“Dit, my ou sussie, hang uitsluitlik daarvan af of jy my gaan toelaat om jou plaasbestuurder te wees.”
Dit is byna elfuur toe Lana en Terri aanstaltes maak om te gaan slaap.
Terri staan die volgende dag vroeg op om voor ontbyt te melk en die paar hoenders te versorg, want ná ontbyt wil sy eers na die skuur toe stap om te kyk of die plaasgereedskap darem in ’n goeie toestand is voordat sy die halfgeploegde land klaar ploeg. Dan word die graaf ook nog vanoggend hier op die eiland verwag.
Die gedagte aan die graaf se besoek stoot Terri terstond uit haar gedagtes. Sy besoek is gelukkig aan Lana en het niks met haar te doen nie. Sy is ook glad nie gretig om met hom kennis te maak nie, net nuuskierig om te sien hoe hy lyk.
Aangesien die edelman vanoggend verwag word en Terri nie graag haar suster in ’n verleentheid wil stel nie, trek sy haar oorpak uit nadat sy die hoenders versorg het en verklee haar in ’n swart langbroek en knalrooi langmoubloes waarvan die twee punte voor op haar smal middeltjie geknoop word. Haar skoene is swart leerhofskoene met plat hakke. Haar lang, goudblonde hare, wat gewoonlik op haar skouers golf en krul, is nou in ’n netjiese poniestert vasgebind. Haar gesig is liggies gegrimeer en Terri besluit dat sy goed genoeg lyk om voor die graaf te verskyn, indien hy met haar wil kennis maak – iets waarna sy glad nie uitsien nie, want op die oomblik stel sy net belang in die plaasgereedskap wat sy ná ontbyt wil bekyk.
“Mag ek saam met jou na die skuur toe stap, zia Terri?” vra Armando in ’n mengsel van Engels en Italiaans toe hulle ná ontbyt van die tafel af opstaan.
Dit is egter Lana wat sy vraag beantwoord: “Jy mag saamgaan, Armando, maar hou jou asseblief skoon. Ek wil my nie voor zio Marco vir jou skaam nie.”
“Toemaar, ek sal sorg dat hy hom nie vuil smeer nie,” belowe Terri. Sy neem die seuntjie se hand en laat hom toe om haar na die skuur te lei.
Terri is nog besig om een van die skuur se groot deure oop te maak, toe ’n pragtige rooi Ferrari oor die werf aangery kom en voor Lana se huis stilhou.
“Zio Marco!” roep Armando opgewonde uit en nael so vinnig as wat sy beentjies hom kan dra na die rooi vuurwa en die man en meisie wat nou uit die voertuig klim.
Terri kry die groot, swaar deur eindelik oop en stap die groot skuur binne. Dit is taamlik donker in die skuur, gevolglik maak sy ook die ander deur oop.
Nou kan sy darem beter sien wat om haar aangaan en sy besluit om maar eers die trekker se enjin na te sien. Sy skakel dit aan en dan verdwyn haar kop onder die enjinkap in.
Daar is ’n donker frons op die graaf se gelaat terwyl hy