Blom van Venesië. Susanna M. Lingua
Читать онлайн книгу.
nie juis asof Lana haar daaraan steur nie.
Die graaf en sy niggie Carla wag vir Armando wat na hulle aangehardloop kom. Hy groet die seuntjie met ’n vriendelike glimlag, neem sy handjie en beweeg na die voordeur wat oopstaan.
“Ek sien jou suster is besig om die skuur se deur oop te maak,” sê die edelman toe hy, sy niggie en Lana sitkamer se kant toe stap.
“Sy het vroeër vanoggend gesê sy wil gaan kyk of die plaasgereedskap darem in ’n goeie toestand is,” verduidelik Lana.
Die graaf lyk weer dadelik onthuts, maar kry dit tog reg om bedaard te vra: “Het jy jou suster al gevra om haar tuiste hier by jou en die kinders te maak, Lana?”
“Ek het Terri gistermiddag op die boot gevra, terwyl sy die pragtige sonsondergang bewonder het,” sê Lana half verwese. “Sy het my verseker dat sy net op een voorwaarde by my sal bly: as sy my boerdery kan waarneem. En ek vrees niemand sal haar van besluit kan laat verander nie, Marco.”
“Ek dink jy het nie hard genoeg geprobeer om haar van besluit te laat verander nie,” beskuldig Marco haar. “Ek verstaan nie watse soort suster jy is wat sal toelaat dat jou jonger suster die boerdery vir jou behartig nie. Besef jy watter harde werk dit is?”
“Terri het haar hulp self aangebied, Marco,” verdedig Lana haarself. “Dit is die soort werk waarvan sy hou; daarom het sy in die landbou gaan studeer. Maar sê jy vir my watter verskil gaan dit maak as sy vir my, vir haarself of vir iemand anders boer? Ek verseker jou dit is die enigste manier hoe ek haar hier sal kan hou, as ek haar toelaat om my boerdery te bestuur.”
“Ek kan glad nie verstaan waarom jul ouers toegelaat het dat sy in die landbou, van alle dinge, gaan studeer het nie. Sy is so . . . e . . . klein en fyn; ek kan my haar glad nie op ’n trekker voorstel nie. Ek dink ek moet haar self oor hierdie onsinnige besluit gaan spreek,” laat die edelman vasbeslote en onverbiddelik hoor.
“Ek vrees dit gaan nie so maklik wees om Terri van besluit te laat verander nie, Marco,” probeer Lana hom reghelp. “Ek herhaal: Terri laat haar deur niemand vertel wat sy moet doen nie en sy laat haar ook deur niemand intimideer nie. Maar ek sal Armando stuur om haar te gaan roep.”
Carla het nog nie ’n woord gesê nie, maar van binne word sy verteer deur jaloesie omdat die graaf so begaan is oor die vreemde indringer. Sy is nou wel nie so mooi, fyn en blond soos Lana se suster nie, maar sy is ook nie onaantreklik nie, al is sy lank en donker. Mans het haar nog altyd aantreklik gevind en sy is seker dat sy Marco se liefde sal kan wen as Lana se suster maar net wil teruggaan na haar eie land toe.
Carla is nog vas van plan om Terri te laat verstaan dat sy benede hul stand is en ook glad nie welkom in Italië nie.
“Zia Terri, Mamma het gesê ek moet jou kom roep,” hoor die fyn meisie Armando skielik agter haar sê terwyl sy die groenvoersaad ondersoek. “Ek dink zio Marco wil met jou praat.”
“Goed, ou grootman, gaan sê vir jou mamma ek kom nou-nou,” belowe Terri en stap ná ’n rukkie huis toe. Sy gaan was eers haar hande en stap dan na die sitkamer waar sy Lana en haar gaste hoor praat.
“Terri, laat my toe om jou voor te stel aan signora Carla Albereto en conte Marco de Castellano . . . My suster, Teresa Massyn,” sê Lana toe Terri haar in die sitkamer by hulle aansluit.
Terri erken die bekendstelling beleef. Dan tref dit haar dat sy die twee mense die vorige dag in die begraafplaas opgemerk het. Hulle het regoor haar gestaan, en sy het selfs een keer vas in die graaf se oë gekyk ook.
Terri se blik gaan vlugtig, opmerksaam oor die graaf se geslote gesig nadat hy en sy niggie die bekendstelling erken het, dan verskuif haar blik na Carla, wat haar trots, neus in die lug en uit die hoogte aankyk asof sy iets slymerigs is wat in ’n vullisblik hoort.
Die uitgesproke blondekop vererg haar op die plek vir die hooghartige, aanstellerige vroumens. Sy kyk Carla met smeulende blou oë aan en sê diep onthuts: “Ek weet nie wie jy so danig is nie, of jou verbéél jy is nie, mevrou Albereto, dat jy so hooghartig op my neerkyk asof ek iets onaangenaams is wat die see uitgespoel het. Maar laat ek jou dít vertel: op dié oomblik het ek ’n baie laer dunk van jou as wat jy ooit van my kan hê.”
Ná hierdie streng teregwysing neem Terri ongeërg langs Lana op die rusbank plaas en steur haar nie verder aan Carla nie, wat nou met ’n blosende gesig luister na wat haar adellike neef driftig op Italiaans vir haar sê – ’n taal wat Terri glad nie verstaan nie.
Terwyl Terri aan die woord was, het die graaf sy niggie met ’n donker frons aangekyk. Hy en Lana het albei gesien hoe neerhalend Carla die jonger meisie aangekyk het. Nou blits sy oë woedend op Carla terwyl hy haar driftig aanspreek.
Terri weet nie wat die graaf vir sy niggie gesê het nie, maar sy is nog steeds rooi tot in haar nek toe sy opstaan, haastig uitstap en buite in die motor gaan sit.
Carla is nog nie eens by die deur uit nie, toe vra die graaf Terri beleef om verskoning vir sy niggie se onvriendelike gedrag.
Maar Carla is bitter omdat Terri haar nou by die graaf in onguns gebring het. Sedert haar man se afsterwe koester sy al die begeerte om met Marco te trou en sy gravin te wees – die gravin De Castellano, wat respek en agting van almal sal geniet.
Carla wou Terri met haar meerderwaardige houding goed laat verstaan het dat sy onwelkom is in hul geledere, maar sy het nooit kon droom dat die Afrikaanse meisie so ’n rissie is wat nie met haar laat speel nie. Lana het nou wel gesê haar suster is pynlik reguit en uitgesproke, maar sy het vergeet om te sê dat sy so ’n klein vuurvreter is.
Carla is woedend omdat Terri die oorsaak is dat die graaf haar voor Lana moes vra om hier buite in die motor vir hom te kom wag. Sy was nog nooit in haar lewe so diep verneder nie.
Terwyl Carla buite in die motor voel asof sy slange kan vang, gesels die graaf met Terri oor die nadele van haar ooreenkoms met Lana.
“So ’n fyn en tenger meisietjie soos jy as plaasbestuurder is absoluut ongehoord, signorina Teresa. So iets is nog nooit in Italië toegelaat nie,” verseker die graaf haar ernstig op Engels.
Maar Terri laat haar nie so maklik ’n rat voor die oë draai nie.
“Dit verbaas my dat jy so iets kan sê, meneer die graaf,” laat Terri ewe ernstig hoor. “Ek het van Italiaanse mense gehoor dat die vroue hul mans hier in Italië op die lande en met die boerdery help. Wil jy vir my sê dat die mense vir my leuens vertel het?”
“O, nee, hulle het nie vir jou leuens vertel nie, signorina,” help die graaf haar dadelik reg. “Die mense het net versuim om vir jou te vertel dat dit die gebruik is onder die arm boere wat nie plaaswerkers kan bekostig nie.”
“Wel, in daardie geval is dit nie ongehoord vir my om my suster se boerdery te bestuur nie. Ek verseker jou ek is glad nie so tengerig as wat ek lyk nie, meneer die graaf,” kap Terri ongeërg terug.
“Jou suster is nie een van daardie arm boere wat nie plaaswerkers kan bekostig nie, signorina Teresa. Lana is ’n skatryk weduwee wat oorgenoeg werkers in diens kan neem.”
“Landbou is my werk, meneer die graaf, dit is waarvoor ek opgelei is. As my suster dan nie my hulp en kennis nodig het nie, sal ek oor twee weke moet huis toe gaan om vir ’n soortgelyke betrekking aansoek te doen, of anders my eie plaas te koop en dit tot ’n lonende onderneming te omskep. Maar ek sou verkies het om my suster te help.”
“Ek wil graag hierdie grond by jou suster koop, aangesien die res van Santa Teresa reeds aan my behoort,” lig die graaf hulle in.
“Lana durf nie haar seun se erfenis verkoop nie,” kom dit half verontwaardig van Terri. “Ek verstaan hierdie grond is al baie geslagte in die Contarno-familie?”
“Nie baie geslagte nie,” help die edelman haar reg. “Roberto se oupa het sy familieplaas op die vasteland aan my oupa verruil vir hierdie stukkie grond op die eiland. Die Contarno-familieplaas, Verde Valle, grens tans aan my plaas, Bella Vista, ’n paar kilometer buite Venesië.”
“Ek voel nog Lana behoort