Die bruid van Blouberg. Susanna M. Lingua
Читать онлайн книгу.
stap hulle na die eetkamer – altans, Wouter gesels en Lecia luister net na die klank van sy diep stem. Hy gesels nogal verbasend beskaaf vir ’n ongeletterde plaasjapie. Sy hemp en broek is ook netjies en skoon, maar daardie hoed en skoene darem . . .
Sy sug. Hy was bepaald nog nooit by ’n ordentlike mansklerewinkel nie, flits dit deur haar gedagtes. Koop natuurlik sy klere by die een of ander koöperasie waar hy oor die prys kan kibbel en dit spotgoedkoop kan kry . . .
Terwyl Lecia ’n maal van gebraaide vleis en eiers nuttig, gesels tant Elsa onderhoudend met haar oor die bedrywighede op die plaas. Sy weet amper nie eens waarvan die ou tante praat nie, maar sy probeer nietemin om met aandag te luister en beleef op die ouer vrou se vrae te antwoord. Na ’n rukkie maak die ou tante verskoning en gaan kombuis toe.
Dis waar, tant Elsa hou sommer baie van Lecia Brank, al kom sy van daardie Sodom en Gomorra af waar die sonde en kwaad vir jou om elke hoek loer. Sy is ’n uitsonderlike mooi meisie, al is sy so klein en fyn. Tant Elsa ken die Branks van Blouberg as groot, fris mense, daarom verbaas dit haar dat Lecia so fyntjies is.
Waar Lecia nou alleen aan die tafel sit, bepeins sy haar gesprek met Wouter. Sy vererg haar opnuut toe sy aan wyle oom Isak se testament dink. Die vermetelheid daarvan om Wouter as ’n soort voog oor haar aan te stel, jaag haar bloeddruk weer dadelik op. Nee, net môre gee sy pad van Blouberg af . . . Toe val dit haar by dat Wouter gesê het sy sal die eerste lafhartige Brank wees as sy môre teruggaan Johannesburg toe.
Sy bepeins hierdie stelling baie ernstig. Niemand het haar nog ooit van lafhartigheid beskuldig nie, en sy gaan nie toelaat dat Wouter haar in haar eer krenk deur haar van so iets te beskuldig nie. Nee, sy is nie lafhartig nie, en as Wouter net moet toesien dat sy die regte lewensmaat kies, sal sy en hy nie bots nie. Sy is volkome oortuig daarvan dat sy nie binne die volgende jaar in die huwelik sal tree nie. Sy gaan hierdie plaasjapie nie die geleentheid gee om agter haar rug vir haar te lag nie. Sy dink nog steeds oom Isak was hopeloos van sy verstand af toe hy daardie ellendige testament opgestel het, maar sy laat haar ook nie as ’n lafaard bestempel nie. Sy laat haar ook nie uitdaag nie – nie eens deur ’n ou skelm soos wyle oom Isak nie. Sy sal dus ’n jaar lank op Blouberg vertoef en leer wat daar te leer is. Daarna sal sy haar deel van die plaas aan Wouter verkoop en teruggaan Johannesburg toe. Hy moet net nie verwag dat sy ook ’n kakiehemp, kakielangbroek en ’n paar velskoene soos syne moet dra nie, want sy weier beslis om dit te doen.
Nadat sy hierdie besluit geneem het, gaan vra Lecia vir tant Elsa om haar te wys waar haar kamer en die badkamer is. Die ouer vrou is baie vriendelik en behulpsaam en wys haar ook waar haar nuwe musiekkamer is.
Nadat Lecia gebad en ’n vrolike somerrokkie aangetrek het, stap sy buitentoe om Blouberg behoorlik in oënskou te neem. Sy hoop net Wouter se aaklige brakke storm nie weer op haar af nie. Die goed is lelik genoeg om ’n mens nagmerries te gee.
Agter die huis toring die reuseberg die bloutes in. Tussen die huis en die berg lê die vrugteboord en dan die groentetuin wat met ogiesdraad omhein is. Aan die voet van die berg wei ’n spierwit bokram, en oor die werf kuier ’n verskeidenheid pluimvee en ’n paar speenvarkies. Lecia verkyk haar aan die diere wat so vry op die werf rondloop.
“En as jy jou so staan en verstom aan tant Elsa se gemengde boerdery?” hoor sy Wouter skielik agter haar praat. Sy kan sweer sy stem het geamuseer geklink, maar sy besluit om dit te ignoreer.
“Ek verstom my glad nie,” antwoord sy ietwat snipperig. “Ek wonder maar net waarom die goed hier so vry rondloop en nie in hokke gehou word nie.”
“Omdat hierdie plek Blouberg heet en nie Johannesburg nie, ou kinta,” glimlag hy gemoedelik en kom langs haar staan. “Jy sal nog aan hierdie dinge gewoond raak,” voorspel hy. “Wees net versigtig vir daardie ou bokram. Hy het hans grootgeword, maar noudat hy oud word, raak hy skoon befoeterd. Hy kry soms die gier om ’n mens te bestorm en met sy kop te stamp. Bly dus liewer uit sy pad, want hy kan nogal geniepsig hard stamp. Wat het jy toe besluit? Gaan jy hier bly, of is jy nog van plan om môre terug te gaan Johannesburg toe?”
“O, ek het besluit om ’n jaar te bly,” antwoord sy ongeërg, terwyl sy die kruin van die berg beskou. “Sodra die jaar verby is, kan jy my deel van Blouberg met plesier koop.”
Daar is goedkeuring in sy blik toe hy ernstig sê: “Na ’n jaar sal jy nie meer bereid wees om jou deel te verkoop nie, kleinding. Jy sal nog so lief word vir ou Blouberg dat ’n mens jou nie met ’n stok hier sal wegkry nie. Maar dit herinner my, jy sal van môre af moet leer perdry . . .”
“Wat!” roep sy verontwaardig uit. “Jy moet van jou sinne af wees as jy dink ek gaan leer perdry. Ek sal dit nie eens naby die dierasie waag nie en dan wil jy hê ek moet op sy rug klim! Nee wat, dankie, ek ry met my motor waar ek wil wees.”
Wouter skud sy kop beslis. “Ek vrees hier is kampe en weivelde wat jy nie met ’n motor kan bereik nie. Nee, jy sal maar net oor jou vrees moet kom, want môre gaan jy leer perdry, of jy nou wil of nie. Geen Brank was nog ooit bang vir ’n perd nie, en jy gaan sowaar nie die eerste een wees nie; nie as ek dit kan verhelp nie. Selfs jou ma was ’n goeie ruiter, en sy was nie eens ’n gebore Brank nie. Nee, jy sal maar net moet leer, want ’n boer moet kan perdry.”
“Verskoon my, ek is nie ’n boer nie . . .”
“Nie op die oomblik nie, maar ek gaan ’n boer van jou maak,” belowe hy. “Dit was oom Isak se begeerte dat jy hierdie plaas alleen moet kan bestuur as die nood dit vereis, want geen mens het sy lewe in sy hand nie.”
“Toemaar, Wouter, jy sal nie gou doodgaan nie,” verseker sy hom onthuts. “Jou oom Isak se dood was maar net ’n natuurfrats.”
“Jy moenie so haatdraend teenoor oom Isak wees nie, Lecia,” berispe Wouter haar. “Jy doen hom ’n onreg aan . . .”
“Onreg . . . inderdaad! Hy het my pa ’n groter onreg aangedoen as wat ek hom ooit kan aandoen,” sê sy ergerlik. “Ons Branks vergeet nie maklik nie, en wat hy my pa aangedoen het, sal ek nooit vergeet nie. Ek sê jou, hy was ’n selfsugtige, inhalige ou skelm.”
“En tog het hy vir jou ’n baie sagte plekkie in sy hart gehad,” sê Wouter bedaard. “Oom Isak het jou altyd as die dogter beskou wat hy nooit gehad het nie. Hy was selfs trots daarop dat jy meer na hom as na jou pa lyk. Trouens, hy het ’n fotograaf gehuur om jou te fotografeer – sommer op straat – sodat hy ten minste ’n ordentlike foto van jou kon hê . . . Jou foto pryk nog steeds in die studeerkamer op sy lessenaar. Glo my, hy was trots op daardie foto.”
“Ek lyk glad nie na oom Isak nie,” kap sy heftig terug. “Ek het net rooi hare en groen oë, maar dis ’n kenmerk van ons Branks, iets soos die teken van Kain.”
“In elk geval, ek gaan nou vir Arrie sê om Lady môreoggend net na ontbyt vir jou op te saal. Stap jy saam stalle toe om vir Lady dag te sê?”
Sy werp Wouter ’n koue blik toe en antwoord kil: “Nee, ek stel nie in Lady belang nie.”
Met haar kop trots in die lug draai sy om en stap die huis binne. Sy stap reguit na haar kamer toe, waar sy met ’n bekommerde trek op haar gesig in ’n leunstoel neersak. Op hierdie oomblik is Lecia ’n baie bekommerde meisie, ’n meisie met groot probleme. Sy het die besliste klank in Wouter se stem gehoor, en sy weet dat niks hom sal laat afsien van sy voorneme om haar op ’n perd se rug te dwing nie.
Sy, wat aan groot stede en vinnige motors gewoond is, koester ’n ontsettende vrees vir perde en beeste. Ja, selfs tant Elsa se bokram met sy skerp horings gee haar die bewerasie . . .
Nee, sy weet nie so reg of sy ooit op die plaas sal aard nie. Hier is gans te veel steurende elemente. Dit is net haar trots wat haar daarvan weerhou om môre in haar motor te klim en in die pad te val, terug Johannesburg toe waar daar geen perde, beeste en ander vreesaanjaende diere los rondloop nie. Sy verwens haarself omdat sy ooit ’n voet op Blouberg gesit het. In Johannesburg was sy veel beter daaraan toe met haar musiekleerlinge, al het haar senuwees soms soos ’n gespanne snaar gevoel wat dreig om te breek. Maar hoe moes sy geweet het dat hierdie ellendige man haar om elke hoek en draai gaan uitdaag?
Sy