Sarah du Pisanie Omnibus 7. Sarah du Pisanie
Читать онлайн книгу.
gevoel in haar binneste sien sy hoe Gerhard nou met Louis en Ilze aan die arm by die deur inkom. Hy lei hulle vriendelik en gasvry na hul tafel.
Louis groet styf en trek die stoel vir Ilze uit.
Die orkes het reeds begin speel en dit is dus nie vir Alet nodig om ’n geselsie te probeer aanknoop nie.
Die orkeslede is sommer plaaslike musikante. Die vrou met die bolla het weer haar plek agter die klavier ingeneem en daar het nog ander instrumente bygekom. Hulle kwyt hulle egter heel goed van hul taak en die paartjies dans heerlik.
Gerhard dans lig en lekker en Alet voel hoe al die ongemak en styfheid uit haar sypel. Gerhard hou haar besitlik vas en laat haar nie ’n oomblik uit sy gesigsveld nie.
Alet rem ongemaklik terug toe sy Louis se oë op hulle voel. Gerhard trek haar weer styf in sy arms vas en sy wang rus sag op haar hare. Sy sien Louis se siniese glimlag en spottende oë op haar. Sy is lus en dans nader en skop hom op sy skeen.
Louis bestee ongewoon baie aandag aan Ilze, en sy straal. Sy hang aan hom en Alet kry seer toe sy die liefde en aanbidding in die lang meisie se oë sien.
Alet en Ilze sit ’n rukkie later alleen by die tafeltjie. Die mans het verskoning gemaak om die aandlug op te soek. Alet leun moeg agteroor; hulle dans al amper ’n uur lank sonder ’n ruskansie.
“Is jy moeg?” Ilze lag. “Ek kan dans tot môreoggend toe . . . veral met Louis, hy dans so lig.”
Alet vee liggies met haar sakdoek oor haar voorkop.
“Ken julle mekaar al lank . . . jy en Louis?”
Ilze skuif vorentoe. “O, ja, seker al tien jaar. Ek was nog op skool toe ons daar langs hulle ingetrek het. Ek het hom nie baie gesien toe hy op universiteit was nie, maar ná Elsa se dood . . . Dit was ’n hele opskudding!” Sy kyk Alet verleë aan. “Ek praat te veel. Jy ken nie die storie nie . . . Louis praat nooit daaroor nie.”
“Ek ken die storie.” Alet sit haar sakdoekie weer in haar handsak.
Ilze lig haar wenkbroue. Die verbasing lê oop op haar gesig.
“In elk geval, ons gaan al omtrent vyf jaar lank uit en . . .”Sy bloos liggies. “Ek . . . ons wil juis nou op my verjaarsdag . . .” Sy lag half skuldig. “Ag, ek is so ’n ou kekkelbek. Ek het jou seker al vertel . . . en Louis gaan kwaad wees.”
’n Seer roering kriewel diep in Alet. Hy beskuldig haar van agterbaksheid, dat sy met ander mense se gevoelens speel, dat sy nie weet wat sy wil hê nie. Maar hoekom maak Ilze se woorde dan nou seerder as al sy beskuldigings?
Verlig sien Alet die mans aankom; sy sien nie kans vir nog meer van Ilze se ontboesemings nie.
Gerhard eis haar ook sommer dadelik op vir die volgende dans. Hy hou haar styf vas en fluister allerhande onsin in haar oor. Sy neem haar stilweg voor om ernstig met hom te gesels. Sy kan nie toelaat dat hy vir haar ’n ernstige gevoel ontwikkel wat nie wederkerig is nie.
Sy rem ’n bietjie los uit sy greep. As dit moet, sal sy dan maar liewer nie weer saam met hom uitgaan nie . . . dalk verwar dit hom en reken hy dat sy ook besig is om op hom verlief te raak.
Gerhard trek haar maar weer nader en gelate ontspan sy. Vanaand sal sy hom maar laat begaan. Hy geniet die aand soveel dat sy nie die moed het om hom te demp nie.
Sy pleit ná ’n rukkie om ’n bietjie te gaan rus. Laggend, met sy arm styf om haar, stap hulle terug na die tafel waar Louis en Ilze sit.
Gerhard skuif haar stoel in en hou dan sy hand na Ilze uit.
“Ilze, ons tweetjies het nog nie gedans nie. Louis kan solank my meisie oppas, want hulle onderwysers het geen stamina nie, ons dans hulle van hul voete af.”
Gerhard slaan vir Louis joviaal op die skouer en skater vir sy eie grappie.
“Jy moet mooi kyk na my meisie, en jy hou nie haar hand onder die tafel vas nie.”
Louis staar nors voor hom op die tafel. Alet kyk na die dansers en maak asof hy glad nie in die nabyheid is nie. Haar hele liggaam is egter gespanne, fyn ingestel op elke beweging van sy kant af.
Ná die eerste dans hou Gerhard vir Ilze op die baan en hulle dans laggend by hulle verby.
“Komaan, julle twee, julle het nou genoeg gerus!” Gerhard swaai vir Ilze hier voor hulle verby en verdwyn weer tussen die dansers in.
Louis staan op, hou sy hand na Alet uit. “Wil jy dans?”
Alet besef om te weier gaan net die ander twee nuuskierig maak. Sonder ’n woord staan sy op en skuif gespanne in sy arms in.
Sy maak foute en trap op sy tone. Sy voel hoe haar wange warm word en sy siniese laggie maak haar voete net nog meer dom en lomp.
“Geniet jy die aand?” Louis probeer gesellig wees, maar klink stroef en onvriendelik.
“O, ja, en jy?” Sy kyk nie na hom nie, bang dat hy die waarheid in haar oë sal sien en sal weet dat sy elke oomblik haat, want om hom so koud en onvriendelik hier by haar te hê maak haar oneindig seer. Selfs wanneer sy met Gerhard dans, wonder sy wat hy dink en waarvan hy haar gaan be-skuldig as Gerhard haar styf vashou en in haar oor praat.
“Jy kan maar ontspan, ek byt nie.”
Sy kyk vinnig op na hom. Haar hart klop onstuimig en stuur die bloed vinnig deur haar are, sodat haar brein die verkeerde boodskap na haar voete stuur en sy effens struikel.
Louis trek haar stywer teen hom vas. Sy leun liggies teen hom aan. Haar verstand weier om verdere hartseergedagtes te formuleer. ’n Heerlike gevoel van nabyheid en die wete dat dit in sy arms en teen sy bors is dat sy aanleun, gee vlerkies aan haar voete en hulle dans in stille harmonie verder.
Die tyd gaan staan vir haar stil. Hulle praat nie verder nie, dans net gemaklik saam op die maat van die stadige, slepende wals.
Die musiek kom tot ’n einde, maar hy laat haar nie gaan nie, hou haar net liggies om haar lyf vas en wag dat die orkes weer moet begin speel.
Laer af in die saal is Gerhard besig om ’n deuntjie te fluit terwyl hy en Ilze op sy musiek dans terwyl hulle vir die orkes wag om te begin speel. Die ander gaste geniet hierdie stukkie gekkespel terdeë en hou saam met Gerhard maat deur ritmies hande te klap. Ilze geniet die gekskeerdery. Sy lag en haar tande glim wit in die flou lig.
Louis sê niks hieroor nie, maar hy hou hulle met ’n ligte frons dop. Alet wens dat sy op hierdie oomblik sy gedagtes kan lees.
Sou dit hom irriteer dat Ilze so spontaan en opgewek in Gerhard se geselskap is? Meteens kry sy vir Ilze diep in haar hart jammer. Sy is van nature ’n spontane mens en hoeveel moes sy nie al inboet deur so geduldig al die jare vir Louis te wag nie? ’n Louis wat elke vrou verdink van ontrouheid. ’n Louis wat lank gelede opgehou het om oor nietighede te lag, wat nie meer die mooi in die klein dingetjies raaksien nie. Ilze pas baie beter by die joviale, vriendelike Gerhard wat die lewe glad nie so ernstig opneem nie.
Die musiek is nou ’n vinnige jakkalsdraf. Louis dans meesterlik en vandat sy meer ontspanne is, volg Alet hom perfek. Louis probeer nie weer om ’n geselsie aan te knoop nie.
Gerhard bring vir Ilze terug ná dié nommertjie en eis sommer dadelik weer vir Alet op.
Die moegheid bekruip Alet stadig en sy wens dat hulle nou maar kan huis toe gaan sodat sy in die bed kan kom.
Gerhard is egter uitgelate en glad nie lus vir huis toe gaan nie. Hy is ook die eerste om Ilze se uitnodiging vir koffie by haar oom se huis geesdriftig aan te neem.
’n Digte mis het buite toegesak en dit is koud en nat toe hulle uit die saal kom.
“Ag, Gerhard, kan jy my nie maar huis toe neem nie? Ek is regtig nou moeg en vaak.”
Gerhard hou galant vir haar die deur oop en soen haar liggies op die punt van haar neus toe sy wil inklim.
“Mooiste, jy gaan dit nie regtig aan my doen nie! Die nag is nog jonk. Ons sal nie lank draai nie,