Op vlerke van die wind. Tryna du Toit
Читать онлайн книгу.
is die regte tafel, juffrou Conradie.”
Die tafel is uit die gedrang, by ’n patryspoort. Van waar sy sit, het sy ’n blik oor ’n groot deel van die eetkamer.
Emma eet ’n stukkie vis en drink ’n halwe koppie swart koffie. Vir meer sien sy nie vanaand kans nie. Sy gaan weer op na die dek om vir oulaas na die see en die sterre te kyk. Maar die wind waai koud, die dek is verlate en sy vertoef nie lank buite nie. Dit was ’n lang, opwindende dag en sy sal ook maar nou gaan inkruip.
Sy lees ’n rukkie en wil net die lig afskakel toe sy ’n kind half histeries hoor huil. Besorg wonder sy waar die ouers is; teen dié tyd het hulle tog lankal klaar geëet. In elk geval behoort hulle nie ’n kind die eerste aand, wanneer alles nog vreemd is, alleen te los nie. Sy wag ’n rukkie in die hoop dat die ouers sal opdaag of dat die kind self sal bedaar, maar die gehuil word harder. Onwillig staan sy op, trek haar kamerjas en pantoffels aan en gaan uit om ondersoek in te stel.
Sy hoef nie ver te gaan nie. Net toe sy in die gang kom, gaan die deur van die kajuit skuins oor hare oop en daar staan, van alle mense, die vaal, onvriendelike kind wat haar die middag so afgejak het. Haar eerste impuls is om om te draai – sy wil pa sowel as dogter liewer sover moontlik vermy – maar die kind is so ontsteld en blykbaar was sy siek ook, dat sy besorg na haar toe gaan.
Emma neem haar na die wasbak toe en was haar gesig met koue water. Sy druk die knoppie vir die kamerbediende, wat ná ’n rukkie daar aankom. In ’n oogwenk som sy die situasie op en gou is sy terug met ’n emmer en lap en begin skoonmaak.
“Voel jy nou beter?” vra Emma na ’n rukkie. Die kind druk haar gesig teen Emma vas.
“Moenie weggaan nie,” pleit sy terwyl sy Emma beangs vashou.
“Jessie sal by jou bly totdat jou pa kom,” probeer Emma troos en wys na die kamerbediende. “Ek is sommer hier naby. Jessie kan my kom roep as julle my nodig het.”
“Ek is jammer, juffrou, ek kan nie hier bly nie,” sê Jessie verskonend. “Mevrou Young, die dame hier langsaan – die een met die baba – is ook siek en ek moet haar help.”
Wat nou? wonder Emma vies en ontsteld.
“Kom lê,” sê sy ’n bietjie kortaf. “Ek is seker jy sal nou gou beter voel.”
Sonder teëpraat klim die kind in die onderste bed – heel duidelik vir die pa bedoel – maar sy laat los nie Emma se hand nie. Emma is verplig om by haar te sit.
“Moenie weggaan nie,” soebat die kind weer en die blou oë is groot en beangs.
Emma kyk onseker na haar.
“Wat is jou naam?” vra sy sagter.
“Aletta,” fluister sy terwyl sy Emma se hand stywer vasklem.
Sy is ook maar net ’n kind, dink Emma. Vreemd en siek en bang en alleen. Waar sou haar ongevoelige pa wees?
Haar gesig versag en versigtig stoot sy die witblonde hare van die mooi, hoë voorkop af.
“Ek sal nie weggaan nie,” belowe sy sag.
Aletta raak byna dadelik aan die slaap. Versigtig maak Emma haar hand los en stap na die patryspoort toe. Die kajuit ruik muf en benoud, die rol van die skip is erger en sy begin self ook naar voel. Sy het Aletta belowe sy sal nie weggaan nie, maar die kind slaap rustig. Sy sal nie eens weet sy is weg nie en haar pa sal seker nou enige oomblik terugkom. Wat sal hy dink as hy ’n vreemde vrou in haar nagklere in sy kajuit aantref?
Haastig draai sy om, maar dis reeds te laat. In die deur staan Aletta se pa. Hy kyk haar verbaas aan, dan verhard sy gesig.
“Wat ’n aangename verrassing,” sê hy koud.
Sy wil praat, maar sy kan nie. Sy voel hoe die vloer onder haar oprys en naarheid in haar opwel. Blindelings storm sy deur toe. Die rol van die skip gooi haar teen die man en vir die tweede keer dié dag moet hy keer dat sy nie val nie. ’n Oomblik hou hy haar teen hom, tot die vloer weer gelyk is. Hy kyk na haar gesig, dan sê hy saaklik: “Kom, ek sal jou help. Waar is jou kajuit?”
Hoofstuk 2
Dis nog vroeg, voor sonop, toe Emma die volgende oggend wakker word. Sy lê stil, gewieg deur die ligte beweging van die skip. Wonderlik, dink sy. Die skip rol nie meer nie!
Sy het die vorige aand nadat sy terug in haar kajuit was en tot verhaal gekom het, nog een van Pieter se pille gedrink en so vas geslaap dat sy verder van niks geweet het nie.
Gisteraand! Sy druk haar gesig in die kussing, onwillig om aan die vorige aand te dink. Maar dit help nie. Sy is helder wakker, sy kan haar gedagtes nie keer nie.
Wat ’n vernederende ervaring. Die feit dat sy die mooi blougroen kamerjas met die wit madeliefies aangehad het wat Jeanne-hulle vir haar gegee het, is geen troos nie. Sy is vies dat sy haarself in so ’n verleentheid laat beland het, nogal ná wat vroeër die middag gebeur het. Sy moes nooit na die man se kajuit toe gegaan het nie. Wat het hy gedink toe hy haar in haar nagklere daar aantref? Sy hoop maar net Aletta sal verduidelik wat gebeur het. En toe, om alles te kroon, moes sy nog seesiek ook wees!
Hoe kan sy die man ooit weer in die oë kyk? Sy sal hom maar net probeer vermy, sover dit moontlik is om iemand op ’n skip te vermy. Hy lyk gelukkig nie na die soort man wat hom veel aan sy medepassasiers sal steur nie. En hý het geen rede om ontsteld te wees nie, dink sy suur. Hy kom met alle eer van die ontmoeting af. Meester van die situasie tot op die laaste!
Wie sou hulle wees? wonder sy. Hulle prikkel onwillekeurig haar belangstelling. Die kind is, ondanks haar grootmenshouding, ’n patetiese figuurtjie, en dis nie net weens haar kleredrag nie. Dit gaan veel dieper. Emma dink aan die meisie se angs die vorige aand, hoe krampagtig sy haar vasgehou het, hoe sy gepleit het dat sy nie moet weggaan nie. Sy kry haar skielik baie jammer, maar sy het nie die minste plan om haar by hulle sake te laat betrek nie. Hoe minder sy van hulle sien, hoe beter.
Sy staan op en stap na die patryspoort toe. Die seebriesie wat daardeur waai, is koel en die see en lug is ’n sagte pêrelgrys.
“Goeiemôre,” sê ’n klein stemmetjie agter haar. “Ek hoop dit gaan ’n mooi dag wees.”
Emma draai om. Sandra sit regop in haar bed. Sy is ’n bietjie bleek, maar van die trane en hartseer van gister is daar vanoggend geen teken nie. Haar oë blink, die goudrooi hare val soos ’n glimmende gordyn oor haar skouers en haar vel is soos satyn. Wat ’n prentjie, dink Emma.
“Goeiemôre,” groet sy glimlaggend. “Die son is nog nie op nie, maar dit lyk soos ’n pragtige dag. En hoe voel Mejuffrou Suid-Afrika vanoggend?”
Sandra glimlag verras. Sy rek haar behaaglik uit.
“Baie beter, dankie,” sê sy. “Ek was baie moeg en … sommer ’n bietjie hartseer en ontsteld. Sjoe, maar die skip het gerol, nè? Dankie vir die pil – dit het my lewe gered. Was jy glad nie siek nie?”
“Ek wás nie siek nie, maar toe moes ek ’n kind gaan help wat siek was – sy was alleen in die kajuit – en dit het my ook naar gemaak. Gelukkig was ek gou weer beter.”
Wat wel gebeur het, sal sy geen siel ooit sê nie. Dat die vreemde man haar tot by die kajuit moes bring, sy arm om haar skouers, vir haar sy sakdoek moes gee toe die naarheid haar oorval, vir haar die deur moes oopmaak toe sy in haar verleentheid en ontsteltenis nie die deurknop kon kry nie – dis dinge wat jy vir jouself hou!
“Sal jy asseblief my spieël aangee, e … ek is jammer, ek het jou naam vergeet,” sê Sandra skamerig.
“Emma Conradie.” Emma gee vir haar die groot spieël aan. Lank en ernstig beskou Sandra haar gesig. Dan sê Emma met ’n glimlaggie: “Wel? ’n Paar nuwe plooie gekry?”
Die meisie glimlag onwillig.
“Ek was gisteraand doodmoeg. Ek het sommer net so in die bed gekruip – sonder om eers my gesig en hare te versorg. En met al die laat nagte …”
“Jou