Rooi malvas. Tryna du Toit
Читать онлайн книгу.
kyk glimlaggend af na haar, sy gedagtes blykbaar nog in die verlede toe hulle saam kinders was.
“Daar is konfetti in jou hare,” sê hy. “Ek hou van jou hoed. Arnold se langbeensussie het ’n baie elegante dame geword.”
“Dis ’n groot geleentheid – ons het almal ons kisklere aan,” sê sy liggies. “Het jy al vir Isabel gegroet?”
“Ek het – sy het my gelukkig nog onthou.”
“Dit verbaas my dat ék vergeet het! As ek dink hoe jy en Arnold ons siele versondig het . . .”
“Dit was lekker dae. Onthou jy nog dat jy gesê het jy gaan met my trou as jy eendag groot is?”
Tina bloos. “Het ek so gesê?”
“Vir jou ma, nie vir my nie. Arnold het my maar van jou planne vertel.”
“Gelukkig was jy toe gewaarsku, nè?” spot sy terug, maar die laggende blou oë laat haar vreemd verleë voel.
Hy kyk op sy horlosie. “Is jy al op pad?” vra sy.
“Ja. Ek moet gaan. Ek het verpligtinge tuis. Priscilla wag vir my – sy verwag en ons gaan gewoonlik in die middae ’n ent stap. Tot siens, Tina. Dit was lekker om jou weer te sien, al het jy vergeet. Ek bel jou later.”
Natuurlik is hy getroud, dink Tina terwyl sy Philip agternakyk. Oud en getroud – soos die meeste van haar tydgenote – met ’n vrou en kinders en blykbaar nog een op pad. Wel, sy het genoeg kanse gehad. As sy op die rak bly sit, is dit net haar eie skuld. ’n Oomblik dink sy weer aan Hein en sy voel hoe pyn en verlange haar hart laat krimp.
Dan stap sy na oom Jim en tannie Joan wat so ’n bietjie eenkant met Johan staan en gesels. Weer merk sy op hoe maer en vervalle oom Jim se gesig geword het, en die kommer in tannie Joan se oë as sy na hom kyk.
“Dit is ’n heerlike troue,” sê sy opgewek om hulle ’n bietjie op te beur. “En Greta is die mooiste bruid . . .”
“Sy is nog so jonk,” sê tannie Joan bewoë. “Ek kan maar net nie glo dis my baba nie.”
Tina druk haar arm vertroostend. “Sy is die verstandigste van ons klomp,” sê sy. “Ouma Christina se eie, eie kind. Onthou maar my woorde.”
Tannie Joan glimlag deur die trane. “Dis waar. Sy is ’n verstandige kind. Maar tog . . .”
Sy en oom Jim word weggeroep en peinsend kyk Johan hulle agterna.
“My pa het oud geword,” sê hy stil.
“Hulle word almal oud,” sê Tina saggies. “Ons moet dit te wagte wees. Die tyd staan vir niemand stil nie.”
“Ek wil hê hy moet aftree, die lewe so ’n bietjie rustiger vat. Maar hy wil nie. Hy sê hy sal doodgaan as hy nie kan werk nie.”
Sy glimlag begrypend. “Ons kan nie vir hulle besluit nie, Johan. Hy moet self besluit wat hy wil doen. Ons dink jou pa moet aftree, hulle dink Greta is te jonk om te trou – en elkeen maak soos sy eie hart vir hom sê.”
Hy glimlag effens, en sy sê: “Dit was ’n mooi diens – innig en persoonlik.”
“Dankie, Tina.” ’n Oomblik kyk hy af na haar, dan vra hy: “En jy? Wat van jou? As jy ooit my dienste nodig het – sê maar net, ek kom graag.”
“Dis ’n belofte, hoor!” sê sy liggies.
Sy wens sy kan met Johan praat, hom vertel van haar eensaamheid en haar vertwyfeling. Sy weet hy sal verstaan. Maar sy weet ook wat sy reaksie sal wees.
Johan word ook weggeroep, en sy stap na Albert, wat ’n entjie daarvandaan met sy vriendin staan en gesels.
“Dis Monique,” sê hy en die donker oë is blink en spottend. “En dis my niggie, Tina Louw. Ek dink ek het jou al van haar vertel.”
Agter sy hand fluister hy hard vir Monique: “Dis die een wat gedigte skryf. Maar dis ’n familiegeheim, hoor! Ons praat nie daarvan nie.”
Monique is omtrent twintig jaar oud en prikkelpopmooi soos al Albert se vriendinne. Sy het ’n perfekte figuur, strooigeel hare en donker kunswimpers. Die blou oë waarmee sy Tina betrag, is effens hard en agterdogtig en baie ouer as twintig. Sy hou ’n lang swart sigarethouer vas en elke keer as sy haar arm beweeg, klingel die armbande aan haar arm. Haar rooi rok is te kort, te laag gesny en te nou.
Geen wonder dat Albert dit liewer nie gewaag het om haar aan die familie voor te stel nie.
“Skryf jy regtig gedigte?” vra sy nuuskierig vir Tina.
Tina is bewus van Albert se spottende blik en sê liggies: “Albert terg sommer. Ken jy hom nog nie? Poseer jy vir Albert?”
“Nou reken. Hoe het jy dit geraai?” vra Albert lui.
Tina glimlag soet. “Ek weet wat jou vereistes vir ’n goeie model is. En Monique se liggaam is onverbeterlik.”
Albert kyk ’n lang oomblik na haar. “Jy het reg geraai – Monique is een van my modelle. Jy kan gerus weer eendag kom kyk hoe ek werk.”
“Ek sal graag wil kom,” sê sy. “Voordat jy te beroemd raak.”
Monique haal haar sigaretkoker uit en bied vir Tina ’n sigaret aan. “Rook jy nie?” vra sy toe Tina haar kop skud.
“Nie hier nie, kind!” sê Albert geskok. “Wat sal die tannies sê?”
“Die tannies weet almal ek rook,” sê Tina geamuseerd.
“Maar jy het te veel respek om dit voor hulle te doen,” spot hy moedswillig. “Is sy nie ’n mooi voorbeeldige dogter nie, Monique?”
“Ek is so grootgemaak,” sê Tina kalm. “Is dit verkeerd?”
“Waarom stry julle nou eintlik?” vra Monique ’n bietjie verveeld. Sy draai na Tina toe. “Het jy die fliek Die Vreemde Ruiter gesien? Dit het oral in die land gewys.”
“Ek het dit nie gesien nie,” erken Tina.
“Nie heeltemal haar smaak nie, liefie,” spot Albert.
Tina ignoreer hom. “Waarom vra jy? Is dit ’n goeie fliek?”
Monique haal haar skouers op. “Ek het daarin gespeel.”
“Monique het die rol van kroegmeisie gespeel. ’n Uitstekende vertolking.”
“Dit was seker ’n opwindende ervaring – om ’n filmster te wees,” sê Tina haastig.
Monique bestudeer haar lang rooipers naels. “Baie interessant, maar dit was harde werk ook.”
“Jy moet haar in ’n bikini sien,” sê Albert. “Sy was verlede jaar die skoonheidskoningin op Margate.”
“Ek is nie verbaas nie,” sê Tina stil. Sy sal nie toelaat dat Albert haar omkrap nie. “Ek het reeds gesê Monique het ’n volmaakte liggaam. Is jy weer besig met ’n rolprent?” vra sy vir die meisie.
“Sy is nog nie weer genader nie,” spot Albert. “Kroegmeisies is nie baie volop in Afrikaanse films nie.”
“Ek hou van afwisseling,” sê Monique. “Ek is ook ’n loopplank- en fotografiese model.”
“Dit klink soos ’n besige en interessante lewe,” sê Tina.
“En jy? Wat doen jy?” vra Monique nuuskierig.
“Ek werk in ’n kantoor – vertaalwerk,” sê Tina half onwillig.
Monique knik en Tina sien die jammerte in haar oë. “Sies tog,” sê Monique. “Dis seker nie baie interessant nie, is dit?”
Albert lag. “Die geleerdheid het ook sy nadele, nè Tina?”
Twee klein dogtertjies bring stukkies troukoek op ’n silwerskinkbord.
“Neem