Rooi malvas. Tryna du Toit
Читать онлайн книгу.
nie, maar Tim wou graag gaan en sy wil nie altyd ’n remskoen wees nie.
Sy trek ’n koel, moulose rok aan, hang Tim se klere op en gaan na die kinders toe. Carel, op sy fiets, nog met die pet op en kamaste aan, is nou ’n vlieënier wat hoog bokant die wolke vlieg. Die kind het ’n wonderlike verbeelding: vandag is hy ’n soldaat, môre ’n renjaer of ’n ruimteman op pad na die maan. Eendag, tot groot ontsteltenis van die ouer buurkinders, was hy Liewe Jesus wat met ’n wolk opvaar na die hemel. Sonja, vier jaar oud, met haar blink, ondeunde gesiggie, is sy getroue handlanger, altyd gereed om te volg waar hy lei.
Hulle is twee oulike kinders, dink sy. Tim kan trots wees op hulle. Sy wil so graag hê Tim moet deel in die vreugde wat sy uit die kinders put, deel in hulle vorming en grootmaak. Dis sy kinders ook, deel van hom, net soos hulle deel van haar is. Hy het ’n verantwoordelikheid teenoor hulle. Maar Tim is net nie geïnteresseerd nie. Of liewer, hy het so baie ander belangstellings dat daar min tyd oorbly vir sy vrou en kinders.
“Het julle nie lus om parkie toe te stap nie?” stel sy voor. Dadelik los hulle alles en kom na haar toe aangehardloop. Met ’n kind aan elke hand stap Ellen die paar blokke na die parkie met sy koel skadubome en groen grasperke waar die kinders so lekker baljaar. Hulle ry op die skoppelmaaie, gly by die glyplank af, slaan bollemakiesie op die gras en kniel saam by die dammetjie om na die weerkaatsings van die lug en die wolke te kyk.
Tim is nog nie tuis toe hulle terugkom nie. Die son sak en sy bad die kinders en gee hulle kos. Waar bly Tim? Besef hy nie sy is ook eensaam, dat sy na sy geselskap verlang nie?
“Waar is Pappa? Hoekom kom hy nie huis toe nie?” wil Carel weet.
“Hy en oom Jimmy speel muurbal; hy sal netnou hier wees.” Sy stap na die klavier wat in die hoek van die woonkamer staan en maak dit oop. “Wat sal ek vanaand vir julle sing?”
Dadelik verhelder die twee gesiggies. “Van die ou tjankbalie-krokodil,” roep hulle bly.
Glimlaggend begin sy speel en lustig sing die twee kinders saam:
“Ek is ’n eensame krokodil,
mense kyk na my en gril,
ek soek maters, hoog en laag,
maar almal sê ek vreet te graag.”
En dan, met glinsterende oë:
“Kom nou laat ons kennis maak,
ons vriendskap sal so lekker smaak.”
Die een liedjie ná die ander sing Ellen, en haar suiwer altstem vul die vertrek. ’n Pragtige timbre, het haar ou sangmeester altyd gesê, vol en warm en ryk. As sy hard werk, sal hy haar help om ’n beurs te kry sodat sy oorsee verder kan studeer. Hoe hartseer en ontsteld was hy toe sy die dag vir hom gaan sê daar sal nie nog sanglesse wees nie.
As sy maar na hom geluister het! Maar sy was jonk en verlief, daar was ander dinge wat belangriker was as haar sang. Sy en Tim was verloof, en as sy terugdink aan daardie maande besef sy dat dit seker die gelukkigste tyd van haar lewe was. As kind en jong meisie was sy skaam en ingetoë. Sy het nie op skool uitgeblink soos haar neefs en niggies nie, en die wete dat haar ma teleurgesteld in haar was, het haar nog meer in haar dop laat kruip. Dis nie maklik om groot te word in die skaduwee van so ’n bekwame vrou soos Lena Visser, gebore Van Velden, nie!
Op universiteit het dit beter gegaan. Daar kon sy haarself wees, haar eie vriende kies, en haar sang het gehelp om haar meer vertroue te gee. Die feit dat Tim haar gekies het bo al die ander meisies wat hy ken, was vir haar ’n bron van nimmereindigende verwondering en geluk. Soms het sy die gevoel gehad dat dit alles te wonderlik is om waar te wees, dat dit maar net ’n droom is waaruit sy sou ontwaak.
Hoe ru is sy en Tim albei uit daardie droom geruk. Hoe hard en bitter die werklikheid wat gevolg het. Die skok en vernedering; hulle ouers se hartseer en verwyt. Waarom? het haar ma hartseer gevra. Waarom kon julle nie wag nie?
Waarom? Omdat sy Tim liefgehad het, omdat sy bang was sy sou hom verloor as sy nie toegee aan sy eise nie. Wat sou die lewe sonder Tim vir haar wees? As sy ouer en verstandiger was – of geluister het na die stem hier binne-in haar – sou sy geweet het dit is nie die manier om ’n man soos Tim se liefde te behou nie.
Die kinders is uiteindelik in die bed. Dis warm en bedompig in die huis en Ellen stap buite na die stoepie om daar vir Tim te wag. En terwyl sy wag, dink sy aan hom, aan hulle huwelik, aan die groeiende verwydering tussen hulle. Waarheen sal dit lei?
Sy en Tim is nou byna sewe jaar getroud. Dit was nie maklike jare nie, nie vir haar nie en ook nie vir Tim nie. Hulle het swaargekry en dit het opoffering gekos, maar hulle was saam en hulle het vir Carel en Sonja gehad. Sy het geglo dat hulle, ten spyte van die ongelukkige begin, nog ’n sukses van hulle huwelik sou maak.
Blykbaar voel Tim anders oor die saak.
Toe sy destyds agterkom sy verwag ’n baba, het Tim, doodgeskrik, voorgestel dat hulle dadelik trou. Wat anders kon hy doen? Hy het gehoop dat hy met hulle ouers se hulp sy kursus sou kon voltooi, maar Tim se pa het sy voet dwars gesit. Tim het sy kans gehad en verbrou. Hy het reeds van kursus verander nadat hy nie met sy mediese studies die paal kon haal nie. As hy dan nou moes trou, moet hy maar uitspring en sy eie potjie krap. Miskien sou dit help om ’n man van hom te maak.
Hy het Tim gehelp om werk te kry by ’n bougenootskap waar hy met harde werk en privaat studie dit ver kon bring. Maar Tim se hart was nie in die werk nie – hy het nog maar steeds gedroom van die loopbaan wat hy moes prysgee, en in die ses jaar daarna het hy reeds twee keer van werk verander. Van sy studie het daar ook maar min gekom.
Die woonstel met twee klein woelwaters daarin het heeltemal te klein vir hulle geword, en sy en Tim was albei prikkelbaar en gespanne. Hoe dankbaar was sy toe hulle met haar ouers se hulp dié huisie in een van die nuwe voorstede kon koop. Dit was ’n doodgewone huisie, maar sonnig en gerieflik. Daar was ’n tuintjie en haar ma het die klavier vir haar gegee. Carel en Sonja het ’n hondjie gekry, en dit was soos ’n ander wêreld wat vir haar en die kinders oopgegaan het. Hier sal Tim ook gelukkiger wees, het sy gedink. Hy sal nou minder rondloop, hulle sal saam die huis verf, saam in die tuin werk, saam aan hulle toekoms bou.
Maar Tim het nie belang gestel in die huisie wat so anders was as die huis van sy drome nie, of in hulle bure wat doodgewone, hardwerkende mense met jong kinders soos hulle was nie. Hy het die geselskap van sy jong, meestal ongetroude, vriende verkies. Saam met hulle het hy jonk en vry gevoel, kon hy ’n rukkie van die harde werklikheid vergeet.
Sy het altyd vir Tim in die bresse getree as die familie hom kritiseer. Tim was nog jonk; hy was nog nie gereed om die verantwoordelikhede van ’n huis en vrou en kinders te aanvaar nie.
Hy is soos ’n jong perd wat veg teen die toom en stang, want hy weet as hy toegee, is sy vryheid daarmee heen. Gee hom net tyd, hy sal wel bedaar, het sy gedink. Met liefde en geduld sal sy hom wen, hom laat besef dat sy geluk by haar en sy kinders en sy huis lê. Maar tot dusver is daar geen tekens van bedaring nie. Inteendeel, hy raak rusteloser en meer gespanne. Sy kry al meer die gevoel dat hy haar in sy hart blameer vir alles wat gebeur het, dat hy begin voel dat sy en die kinders in die pad van sy geluk en toekoms staan.
Die kinders is lankal in droomland toe Tim en Jimmy daar aankom. Hulle het ná die muurbal blykbaar geswem, en albei is vrolik en ontspanne. Jimmy is omtrent dertig, ’n blonde man met ’n ronde seunsgesig en ronde, ligblou oë. Hy is ’n junior vennoot in sy pa se prokureursfirma, het sy eie luukse woonstel en ry met ’n duur rooi sportmotor rond. Hy hou van sy meisies jonk en gesofistikeerd. Van al Tim se vriende hou Ellen die minste van Jimmy, dalk omdat die vriendskap Tim meer ontevrede met sy eie lewe gemaak het.
“Wat is daar om te eet, koeks?” vra Tim. “Jim en ek is albei dood van die honger.”
Koeks? Hy moet in ’n baie goeie bui wees! Wanneer laas het hy haar “koeks” genoem?
“Ek maak vir julle worsies en eiers – dis al wat daar is.”
Terwyl Tim twee blikkies bier uit die yskas haal, knoop Ellen ’n voorskoot om haar middel en begin kos maak. Teen die tyd dat die worsies en eiers op