Orion. Deon Meyer
Читать онлайн книгу.
“Ek weet nie. Valerie?”
Die vrou het die gesprek aandagtig gevolg. “O, al jare. Baie jare. Hy was lank ’n kliënt van Pa Manie.”
“Vyf jaar? Tien?”
“Ja, tien, maklik. Miskien meer.”
“Jy hou nie rekords nie?”
“Nie van só lank terug nie.”
“Was daar enigiets aan sy besigheid wat soms eienaardig was?”
“Die Soutpiel het ook gevra,” sê Danie Meiring. “Wou weet of Smit nie dalk dagga in sy ou kaste gesmokkel het nie. Of klippies. Maar hoe sal ons weet? Ons laai en laat waai – dis ons besigheid.”
“Enige gereelde kliënte of bestemmings?”
“Nee, dit was rond en bont met die gaan haal. En die aflewering ook, behalwe vir die groot antiekwinkels in Durban en die Transvaal.”
“Hoe het hy betaal?”
“Hoe bedoel jy?”
“Per tjek? Kontant?”
“Maandelikse rekening per tjek,” sê Valerie Meiring.
“Wat de fok het dit met die prys van eiers uit te waai?” vra haar man.
Hy hou sy stem kalm. “Daar was dalk Amerikaanse dollars in sy kluis.”
“Fok,” sê Meiring.
“Was sy betalings op datum? Gereeld?”
“Altyd,” sê Valerie. “As almal maar só betaal het.”
Van Heerden sug. “Dankie,” sê hy en stap deur toe.
Hy staan lank in die navrae-ry by Binnelandse Sake se kantoor in Bellville, tot dit sy beurt is en die bruin vrou moeg opkyk om sy versoek aan te hoor. Hy sê hy is van die prokureursfirma Beneke, Olivier en Vennote. Hy het dringend ’n volledige geboorteregister nodig van Johannes Jacobus Smit, identiteitsnommer …
“Jy moet R30 betaal by toonbank C en die vorm invul, meneer. Dit neem ses tot agt weke voor dit van Pretoria af kom.”
“Ek het nie ses weke nie. Die Meester van die Hooggeregshof sit oor ses dae oor Smit se testament.”
“Spesiale gevalle is op die tweede verdieping, meneer. Hulle moet vertoë rig as jy dit vinniger wil hê. Kamer 209.”
“Maar dit kan gedoen word?”
“As dit ’n spesiale geval is.”
“Dankie.”
Hy vul die vorm in, staan vir 45 minute in die tou by toonbank C, betaal die R30 en stap met die kwitansie en die vorm die trappe op na die tweede verdieping. Daar is ’n swart man agter die lessenaar van kamer 209. Sy lessenaar is vol leggers, in netjiese stapels.
“Kan ek help?” Hoopvol dat die antwoord “nee” sal wees. Hy vertel die storie.
“Mmm,” sê die man.
Van Heerden wag.
“Pretoria is baie besig,” sê die man.
“Dit is ’n noodgeval.”
“Daar is baie noodgevalle,” sê die man.
“Is daar iets wat ek kan doen? Iemand wat ek kan bel?”
“Nee. Net ek.”
“Hoe lank sal dit neem?”
“’n Week. Tien dae.”
“Ek het nie so lank nie.”
“Meneer, dit neem gewoonlik ses tot agt weke …”
“Ek het gehoor. Daar onder.”
Dan sug die man diep. “Dit sal help as julle ’n hofbevel kan kry. Of ’n geregtelike versoek.”
“Hoe lank neem dit dan?”
“’n Dag. Selfs minder. Pretoria neem hofbevele baie ernstig op.”
“O.”
Die man sug diep. “Gee my solank die besonderhede. Ek sal kyk wat ek kan doen.”
Hoop is nie op kantoor nie.
“Sy het ’n sake-ete,” sê die vrou by ontvangs.
“Waar?” vra hy.
“Ek dink nie sy wil gesteur wees nie, meneer.”
Hy kyk na die keurig versorgde middeljarige vrou. “Ek is Van Heerden.”
Geen reaksie nie.
“As sy terugkom, sê vir haar ek was hier. Sê vir haar ek het haar dringend gesoek in verband met die Smit-saak, waarvoor ons nog net ses dae oor het, maar jy wou nie sê waar sy is nie. Sê vir haar ek is met middagete en ek weet nie wanneer ek sal terug wees nie, maar as haar personeel nie die Smit-saak as belangrik beskou nie, dan aanvaar ek ook dit is nie belangrik nie.”
Die vrou trek stadig, afgemete ’n dagboek nader. “Sy is in die Long Street Café.”
Hy stap uit. Dit reën. Hy vloek sag. Daar gaan nie parkering wees in Langstraat nie. Hy sal die een of ander tyd ’n sambreel moet koop.
“Table for one?” vra die vrou as hy instap.
“Nee,” sê hy en soek met sy oë na Hoop. Praat niemand meer Afrikaans nie? Hy sien haar sit, agter teen die muur. Hy stap in, die water op sy skoene wat ’n spoor op die vloer laat. Sy sit saam met ’n ander vrou, albei vooroor geleun, koppe bymekaar, in druk gesprek. Hy gaan staan langs die tafel.
“Hoop.”
Sy kyk op, gesteurd, haar oë wat effens rek. “Van Heerden?”
“Ons moet ’n hofbevel kry.”
“Ek …” sê sy. “Jy …” Sy kyk na die vrou oorkant haar. Van Heerden kyk ook na haar. Sy is beeldskoon. “Dit is Kara-An Rousseau. Sy is ’n kliënt.”
“Hallo,” sê die vrou en steek ’n slanke hand na hom toe uit.
“Van Heerden,” sê hy en neem haar hand, maar wend hom tot Hoop.
“Jy sal moet kom. Ek het inligting van Binnelandse Sake nodig en dit neem ses tot agt weke …”
Sy kyk vir hom en hy sien die sekelmaan herrys, dof en stadig.
“Net ’n oomblik, Kara-An,” sê Hoop en staan op. Sy stap na die deur, uit, tot op die sypaadjie. Hy stap agterna, die humeur wat in hom opstyg soos ’n lighoofdigheid.
“Wie het vir jou gesê ek is hier?”
“Wat maak dit saak?”
“Weet jy wie Kara-An Rousseau is?”
“Ek gee nie om wie sy is nie. Ek het ses dae oor om jou kliënt se gat te red.”
“Sy is hoof van Nasionale Pers se Korporatiewe Maatskaplike Betrokkenheid. En ek gaan nie toelaat dat jy so met my praat nie.”
“Jy sien al hoe Nasionale Pers se rande instroom, Hoop. Onthou jy iemand met die naam Wilna van As?”
“Jy gaan nie insinueer dat ek die een belangriker as die ander ag nie. Wilna van As is nie my enigste kliënt nie.” Die sekelmaan is nou in volle glorie.
“Sy is mý enigste kliënt.”
“Nee, Van Heerden. Ék is jou enigste kliënt. En ek is nie nou ’n vreeslik gelukkige kliënt nie.”
Hy kan nie meer keer nie. “Jy is niks van my nie.” Hy draai om en stap in die reën van Langstraat in. Hy steek in die middel van die straat vas en draai om. “Kry iemand anders om rond te fok.”
Dan ’n nagedagte: “En watse fokken naam is Kara-An?”
Hy