HaKotel: Die muur. Marzanne Leroux-Van der Boon
Читать онлайн книгу.
nee, kom nou, Natani. Jy kan dan sulke pragtige granate teken. Kyk net hoe helder kleur die son hulle daar op die vensterbank.”
Maar die kleinding het sy gesiggie in Marc se los hemp geberg. “Ek wil nie.”
“Oy vey!” het Marc met valse vrolikheid geroep, want sy hart het benoud in sy binneste geklop. “Jy wíl nie? Waar het ’n mens nou só ’n ding gehoor?”
“Ek is moeg, Abba.”
Dit was skaars ’n fluistering, maar Marc het dit gehoor. Hy het die sketsboek en pastelle op die grond laat gly en Natan op sy skoot getrek. Styf teen sy bors, kon Marc sy hartjie angstig hoor klop.
“Babbelossie, môre wanneer dr. Gilles jou weer gesien het, sal hy jou iets gee om jou weer baie beter te laat voel.”
“Ek wil nie gaan nie.”
“Môre hierdie tyd is alles oor, lieweling,” het Marc magteloos gefluister en saggies met sy ken oor die donker hare gevryf.
“Ek wil nie gaan nie, Abba. Ek wil hier by jou bly.”
“Ons kan nie anders nie, Natani. Jy wil mos nie altyd so moeg wees soos wat jy nou is nie.”
“Sal jy by my bly?”
Marc het dit blindweg beloof. En nou het hy hom alleen gelaat. Die bed word vir hom te nou en hy staan versigtig op om Rivkah nie wakker te maak nie. Shmu’eli maak fyn tjankgeluidjies en kom staan op teen sy bene. Die hondjie vra dat Marc hom optel. Marc loer by Yhoshi in. Hy het vanaand met die verweerde beertjie van sy babajare styf in die een arm aan die slaap geraak. Shishi, Natan se gemmerkatjie, lê steeds opgekrul op sy bed, maar sy is wakker. Marc sien haar wye oë groen glim in die flou lig van die plein se lampe wat deur die venster val.
“Adonai …” kreun hy.
Deur die stil woonstel stap hy met die hondjie in sy arms. Opeens hoor hy homself fluister: “Ek sal nie sterf van pyn en van angs nie, want die Allerhoogste is my lewe.” Toe weet hy sonder die geringste twyfel dat Adonai van die hemel en die aarde van hom bewus is. Hy het met hom in sy angs en verlatenheid gepraat. Hy gaan staan stil en voel stadig maar seker hoe sy asemhaling egaliger word. Daar neem ’n stilte van hom besit sodat hy kan teruggaan kamer toe, terug na sy bed toe. Hy trek sy vrou so styf teen hom aan dat sy half wakker word en verskrik roep: “Wat?”
“Niks,” sê hy. Hy soen haar sag tussen die geurige hare in haar nek. “Slaap maar, ek is hier.”
Donderdag 18 Julie
Die dokter kom na Rivkah toe waar sy met nikssiende oë deur die wagkamer se groot venster sit en kyk. Sy word eers van sy teenwoordigheid bewus toe hy haar naam sê.
Toe spring sy op. “Gilles …!”
Hy neem haar aan die arm en hulle gaan sit.
“Wat?” vra sy bleek om die mond.
“Nie heeltemal goeie nuus nie, maar ook nie heeltemal sleg nie.”
“Wat is dit, Gilles?”
“Dit wat ek op die eerste skandering vermoed het, was op die tweede duideliker. Daar is ’n heel klein gewas …”
“Adoni …” kreun sy met haar hand naby haar mond.
“Maar luister nou wat ek sê – dis aan die buitekant van die skedel en dit is moontlik dat dit nie kwaadaardig is nie.”
“Moontlik?”
“Ek sou sê die kanse is 50/50.”
Sy knyp haar oë styf toe. “So groot?”
Hy knik. “Ongelukkig.”
Sy sluk. “Moet dit verwyder word?”
“Ja, en dadelik, want ek wil absolute sekerheid hê.”
“Nóg ’n operasie,” sê sy en kyk weg deur die venster.
“Nie naastenby so groot en gevaarlik soos die eerste nie, Rivkah.”
“Maar ’n operasie en alles wat daarmee saamgaan …” Sy druk haar vuiste teen haar oë.
Gilles wag totdat sy haar hande laat sak.
Sy sug. “Miskien het ek dit diep in my hart verwag, want hy was die laaste weke al so bleek en half lusteloos.”
Die dokter knik. “Weet jy, hy moes dikwels hoofpyn gehad het. Vir ’n wyle al, maar ek dink hy was te bang om dit vir julle te sê. Miskien was hy bang vir nóg ’n operasie.” Die trane loop nou vryelik oor Rivkah se wange. Hy haal ’n sakdoek uit en gee dit vir haar aan.
“Dis natuurlik ook waarom hy hierdie keer so verskriklik bang was om hospitaal toe te kom.”
“Hy is nou ses jaar oud, Rivkah. Hy weet wat om te verwag.”
“Wanneer wil jy opereer?”
“Môreoggend.”
Sy trek haar asem skerp in. “Ek sal met MADA moet reël. Ek moet vanmiddag twee-uur gaan werk oor ek vanoggend … ek …” Sy bly verward stil.
Hy neem haar weer aan die arm. “Paramedikus, ek praat nou met jou. Kom by.”
Sy haal diep asem en glimlag flou. “Slicha.”
“Ek wil voorstel dat jy gaan werk en dat Marc hier na hom toe kom. Hoe natuurliker julle optree, hoe rustiger en makliker gaan dit vir hom wees. Ek weet ook hoe dit by MADA lyk. Aviel was netnou hier met ’n setlaar wat in die kop geskiet is toe hy in sy motor op pad was van Jerusalem af. Net voor Giv’at Ze’ev. Hulle het nou elke paar hande nodig wat beskikbaar is.”
Sy knik. “Miskien is jy reg. Kan ek nou na Natani toe gaan?”
“Natuurlik kan jy, maar hy slaap nou. Ek het hom met ’n kalmeermiddel ingespuit ná ál die narigheid van die skandering en die bloedtoetse.”
“Hy was so ontsteld toe ek voor die tyd by hom was. Het hy baie gehuil?”
“Nee, nie soveel soos ek gedink het hy sou nie. Dit is alles maar baie traumaties vir ’n kind.”
Daar is weer trane in haar oë. “Ek kan my nie indink dat hy nóg ’n operasie moet hê nie.”
“Vasbyt en glo,” sê hy.
“Moet hy vanaand hier bly?” vra sy.
“Ja. Ek wil hom aan die binneaarse drup hou en nog bloed gee. Ek wil ook môre vroeg opereer.”
Sy staan ’n oomblik weerloos en hy slaan sy arm om haar. “Gaan werk nou. Dit sal jou goed doen. Sorg net dat Marc hier is wanneer hy so oor ’n uur wakker word.”
Toe Rivkah vroegoggend weg is hospitaal toe, was Yhoshi al wakker. Ná sy optrede van die vorige aand was Marc onseker wat om van sy oudste te verwag, maar die kind was kalm; daarom het Marc, nadat hy vir hom ontbyt gegee het, voorgestel dat hulle afgaan plein toe. Enersyds wou hy sit en teken omdat dit sy gedagtes tot so ’n mate sou aflei oor wat by die hospitaal aan die gebeur is. Andersyds wou hy Yhoshi van sy rekenaar wegkry sodat hy buite kan speel.
“Kom,” sê hy, “ek is seker Avraham sal onder op die plein wees. Dit sal nie weer so warm soos gister word nie.”
“Kan ek hom bel om te vra of hy kom?”
Marc knik. As dit van hom afhang, sou Yhoshi nie op agt al sy eie selfoon gehad het nie, maar omstandighede in die land is van so ’n aard dat ’n mens altyd onmiddellik met jou mense in aanraking moet kan kom as die een of ander krisis opduik.
Yhoshi kan sommer gou al aankondig: “Avraham is al op die plein, Abba.”
Toe hy sy selfoon in die sak van sy jeans terugdruk, hou Marc sy hand uit. “Nee, los dit hier, julle kan ’n slag iets anders doen as net met jul selfone speel.”