Sarah du Pisanie Omnibus 10. Sarah du Pisanie
Читать онлайн книгу.
maar stap saam met haar kombuis toe, waar hy hom teen die kosyn gemaklik maak en haar fronsend dophou.
Sy skakel die koffiemasjien aan en sit ’n bietjie melk in ’n kastrolletjie op die stoof om te kook.
Verleë staan sy rond terwyl sy donker blik haar deur die vertrek volg.
“Het meneer al geëet?” Sy vra dit sommer net om iets te sê.
“Nee, ek is nie honger nie.”
Verbaas stap Sarie by hom verby tot in die eetkamer. Sy kos staan onaangeraak in die louoond en die tafel is nog steeds netjies gedek.
“Wil meneer nie maar iets gaan eet nie?”
Nors staar hy voor hom uit, sonder om haar te antwoord. Sarie onderdruk die giggeltjie wat binne-in haar kriewel.
Nou gedra hy hom darem net soos ’n stout kind. Sy moes hom nie alleen gelaat het nie. Onwillekeurig raak haar stem net so paaiend soos haar moeder Saartjie s’n wanneer sy haar vyf Wessels-mans ongemerk om haar pinkie draai. ’n Fyn glimlaggie raak-raak aan haar mondhoeke.
“Kom, ek sal daar by meneer kom sit. Ek weet dit is nie lekker om alleen te eet nie.” Sy draai om en trek die kastrolletjie melk van die stoof af voordat sy haar weer tot Hugo wend en liggies aan sy arm trek. “Toe, meneer kan nie heeldag so sonder kos bly nie. Kom eet!”
Sonder teëpraat laat Hugo hom oorreed en stap saam met haar eetkamer toe. Sy skep vir hom kos in en gaan sit dan op haar plek.
Hugo eet smaaklik. Hy kom nou eers agter hoe honger hy regtig is. Wanneer hy ’n keer vinnig opkyk, betrap hy haar blik peinsend op hom. Sy glimlag stadig vir hom, ’n glimlag wat om haar mond begin en stadig opskuif tot in haar oë, en ’n snaakse weekheid kom lê in sy hart.
Wat ’n pragtige, ongekunstelde mensie is sy tog! Sy gee net altyd en verwag so min terug. Kan daar dan nog sulke mense wees, of is dit ’n front wat sy voorhou omdat sy bybedoelings het? Hy skud sy kop effens en verag homself omdat hy haar al weer wantrou.
“Waar bly jou mense, juffrou –?”
“Ag, meneer kan maar vir my Sarie sê. Ek en my ma het dieselfde naam en sy sê altyd dit is omdat ons een ou huishulp ook Saartjie was en sy nog onder die teken van die Waterdraer gebore is dat sy altyd ’n waterdraer en houthakker sal wees.”
’n Breë glimlag trek onverwags om Hugo se mond toe hy na haar vrolike gesiggie kyk. “Sarie pas jou. Dit is so … so huislik.”
Sarie lag ongelowig en skud net haar kop. Sy wonder of hy al ooit aan haar gedink het as mens. Haar naam klink seker vir hom huislik omdat sy kook, was, stryk en kinders oppas …
Sy skep vir hom nagereg in en staan dan op om vir hulle koffie te gaan haal.
“Kom ons gaan drink in die sitkamer koffie.” Hugo keer haar toe sy die koffie wil skink. “Dit is warmer daar.” Hy tel die skinkbord op en stap gemaklik agter haar aan.
Sarie skink vir hom koffie en skuif so na as moontlik aan die vuurtjie. Sy is nog steeds sonder skoene en haar voete kry koud.
“Hoe gaan dit met Paul … met meneer se skoonsuster?”
“Sy het vandag weer baie pyn gehad en Paul sal seker maar vannag by haar bly. Hy het ’n kamer in die hotel naby die hospitaal waar hy kan tuis gaan.”
“Sal sy nog lank so baie pyn hê? Dit is darem al amper tien dae vandat sy geopereer is.”
“Nee, Paul sê dit behoort van volgende week af beter te gaan.”
“Meneer, die kinders … wil sy hulle nie dalk sien nie? Ek … ek kan hulle mos maar neem.”
Hugo vermy effens ongemaklik haar oë. “Ek wou gehad het ons moet vanmiddag gaan, maar …”
“Ag! Meneer moes net gesê het …” Sy bly skielik stil toe sy aan die onaangenaamheid van die middag dink.
“Kan ons môremiddag gaan, of sal meneer dan besig wees?”
Hugo se blik rus geheimsinnig op haar toe hy antwoord: “Ons kan, as jy nie ’n ander afspraak het nie – dit is môre Anton se laaste dag hier; hy gaan oormôre terug.”
“Ek sal graag die kinders na hul ma toe wil neem. Ek dink hulle verlang na haar, hulle praat heeldag van haar.”
Hugo praat nie verder nie, maar verwonder hom weer eens aan die mooi, opregte jong meisie wat altyd háár belange op die agtergrond skuif. Hoeveel van haar soort is daar nog in hierdie wêreld?
7
Sarie is aangenaam verras met Cynthia. Sy lê nog vasgegespe op ’n bed en kan haar nie roer nie, maar die dankbaarheid in die mooi bruin oë spreek boekdele.
Die kinders word nog nie by haar toegelaat nie en wuif net vir haar deur die venstertjie. Sarie kan egter ’n paar oomblikke by haar gaan staan.
“Sarie … ek kan jou seker maar so noem? Baie, baie dankie vir alles wat jy vir die kinders doen. Ek sal dit nooit vergeet nie. Ek hoop net dat ek eendag die voorreg sal hê om vir jou ook iets te doen.”
“Dit is ’n groot plesier, Cynthia. Hulle is twee pragtige kleingoed en jy het hulle baie mooi opgevoed. My ma sê altyd dat ons op hierdie ou aarde is om vir mekaar die pad makliker te maak …”
“Jy is ’n wonderlike mensie. Ek hoop net die twee mans waardeer jou, veral Hugo.”
Sarie buk vooroor sodat sy in Cynthia se oor kan fluister. “Hy betaal my hiervoor. Waardering is nie ter sprake nie.”
Cynthia knik begrypend en knipoog vir haar.
Die kinders is vol vrae toe hulle van die hospitaal af wegry. Sarie probeer almal so goed moontlik beantwoord terwyl Hugo net diep ingedagte voor hom sit en uitstaar.
“Meneer Kritzinger!” Hugo kyk vinnig na haar en lig sy voet effens van die brandstofpedaal om snelheid te verminder. “Sal u asseblief vir my by hierdie boekwinkel stilhou? Ek wil net gou iets kry.”
“Sekerlik!” Hugo soek rond vir ’n parkeerplek en Sarie wip vinnig uit toe hy stilhou.
“Ek sal net ’n paar minute weg wees.”
Sy is werklik net ’n paar minute weg voordat sy met ’n pakkie terugkom en weer haastig in die motor klim.
Die kinders loer nuuskierig oor haar skouer en wonder luidrugtig wat in die pakkie kan wees.
Sarie lag. “Natuurlik kan julle maar sien … twee agies!” Sy maak die pakkie oop en wys na die prentjies op die groot Kinderbybel. “Dit is ’n Kinderbybel. Vanaand gaan tannie vir julle daaruit lees. Tannie kan nie meer al die stories so mooi onthou nie.”
Hugo kyk peinsend na haar. Hy het sowaar nog nooit daar aan gedink om vir die kinders speelgoed en boeke te koop om haar taak ’n bietjie makliker te maak nie. Hulle het mos nie hul eie speelgoed hier nie.
Hugo skakel nie die motor aan nie en Sarie kyk verbaas na hom.
“Kom ons gaan koop vir die kinders nog boeke en speelgoed. Ek het nog nooit daaraan gedink nie.”
Die kinders bondel uit die motor en Sarie sit eers die Bybel terug in die sakkie.
Hugo stap intussen om die motor en kom maak vir haar die deur oop.
“Jy sal moet saamkom, of ek koop vir hulle Shakespeare en André P. Brink.”
Sarie lag heerlik ongebonde toe sy uitklim. “O, asseblief tog nie, netnou moet ek dít ook sing.”
Hugo tel vir Annemie op en Sarie vat Karltjie se hand. Sy sien hul weerkaatsing in een van die winkelvensters en skaam kyk sy weg, want hulle lyk so huislik en gelukkig, net soos ’n getroude paartjie met twee pragtige, woelige kleingoed.
Hugo pak net boeke, blokkies, legkaarte en kryte in, totdat Sarie later laggend keer.
“Aarde, meneer! Dit is seker