Sarah du Pisanie Omnibus 10. Sarah du Pisanie
Читать онлайн книгу.
hou, is onverwags ernstig en verleë.
“Sarie, ek … ek is …”
“Ja, meneer Kritzinger?”
“Niks nie.” Hugo skud sy kop half verdwaas en los haar arm. Hy kom nie verder nie en Sarie draai om en stap na die voet van die trap, waar die kinders reeds vir haar wag.
Paul sit gemaklik agteroor en luister na wat Alice gesels, maar Hugo kan sien dat sy gedagtes nie is by wat Alice te vertel het nie.
“Cynthia lyk goed, Paul.”
“Ja, sy het die operasie regtig goed deurstaan. Die ergste pyn is darem verby en dit sal nou net beter gaan.”
“Ek is baie bly om dit te hoor. Hoe lank moet sy nog so vasgegespe lê?”
“So twee weke, miskien nog minder. Dan moet sy ook maar baie stil gehou word, sodat die werwels weer sterk kan word. Dit sal ’n goeie twee maande wees voordat sy weer normaal sal kan beweeg.”
Paul draai skielik na Hugo en verander die gesprek heeltemal. “Hugo, ek het nog nooit vir jou gesê hoe baie ek jou hulp waardeer nie. Dit is wonderlik om so ’n broer te hê, veral nadat mevrou Visser ook nog siek geword het. Al die geskarrel en ontwrigting het jou nie een keer laat kop verloor nie. Toe ek maar weer sien, was alles gereël.”
“Is mevrou Visser dan siek?” Alice klink opreg verbaas.
“Ja. Sy het siek geword die dag toe Cynthia geopereer is. Arme Hugo het omtrent ’n deurmekaar tyd agter die rug.”
“Gelukkig kon jy darem dadelik iemand in haar plek kry.” Alice pruil in Hugo se rigting.
“Hy kon nie. Hy het al die werkverskaffers gebel en op die ou end het sy sekretaresse ingewillig om te help.”
“Die een met die deurmekaar haartjies wat netnou hier was?”
Hugo frons en kyk afgetrokke na Alice. Hy het nie opgemerk dat Sarie se hare deurmekaar was nie. Sy lyk maar altyd so … so natuurlik!
“Ag, wel,” Alice hou haar glas na Hugo uit, “aan hulle maak die tipe werk nie saak nie, solank hulle net daarvoor vergoed word!”
Hugo frons. Nie so lank gelede nie was dit sy standpunt ook en nou krap dit skielik aan hom. Hy is seker daarvan dat Sarie dit nie net doen vir die geld nie – dan sou die tiksterspos ’n baie beter proposisie gewees het. Daar het sy darem net tot vyfuur gewerk en het sy Saterdae en Sondae vir haarself gehad; nou is sy vier en twintig uur aan diens, Saterdae en Sondae ingesluit.
Ingedagte speel hy met sy glas. Die lig weerkaats in die goudkleurige sjerrie en dit laat hom aan Sarie dink, aan die vrolike lig in haar oë. Om te dink sy offer alles op vir hom en hy is skaam om haar vir ’n drankie te nooi, skaam oor wat hierdie hoogmoedige mens sal sê!
Hugo luister nie na wat Alice sê nie. Hy draai sy rug op haar en staan ’n paar oomblikke verdwaas met die glas in sy hand.
Hy het gehoor hoe Sarie vir Karltjie vermaan omdat hy gesê het Alice lyk soos ’n heks …
Hugo skink vir Alice nog ’n drankie in en toe hy omdraai, kan hy haar nie in die oë kyk nie. Karl se woorde bly in sy gedagtes maal en hy moet sukkel om sy lag te hou.
“Hugo!” Paul lag sag. “En as jy nou so droomverlore na Alice staar? Jy hoor nie eens wat ek sê nie.”
“Ekskuus, Paul, wat het jy gesê?”
“Ek moet die volgende maand of so ’n paar lesings hier by die universiteit gee. Een van hul ginekoloë het skielik siek geword en hulle het gevra of ek nie wil uithelp nie, aangesien ek tog die hele dag daar is. Dan is ek sommer ook naby Cynthia.”
“Dit is wonderlik, Paul! Dit sal jou die wêreld se goed doen om besig te bly, veral nou.”
“Dit sal, Hugo, maar ek is so bekommerd oor die kinders. Dink jy Sarie sal inwillig om nog ’n maand hier te bly? Het jy haar nie nodig in die kantoor nie?”
“In die kantoor sal ek regkom. Ek draf natuurlik deur sekretaresses – ek het al glad twee op een dag gehad – maar my eie sekretaresse behoort binne die volgende veertien dae terug te wees. Ek glo nie Sarie sal weier nie, maar jy moet haar liewer self vra.”
“Ek kan ook help, Paul.” Paul kyk na die lang, slanke meisie en byt ingedagte aan sy lip. Sy sal nie een dag met die kinders uithou nie, daarvoor sal hy sy splinternuwe motor verwed.
“Die kinders is nou al gewoond aan Sarie en hulle is baie lief vir haar. Sy het ’n slag met die kleingoed. Ek sal hulle nie graag nou weer wil ontwrig nie. Maar baie dankie, Alice.”
Alice plooi haar mond koeëlrond terwyl sy onderlangs na Hugo loer. “Ek is bevrees as enigste kind is ek ook nie gewoond aan ander kinders nie. Ek sal dalk nie dieselfde slag hê nie. Sarie is blykbaar gewoond aan kinders. Dié tipe mense het mos altyd ’n swetterjoel kinders en die oudstes maak gewoonlik die jongeres groot.”
Hugo en Paul staar in stilte na Alice en skielik is haar woorde vir Hugo net so hard en ongenaakbaar soos haar hele houding en siening van die lewe. Verbaas wonder hy wanneer hy dan sý siening verander het.
Sarie mag dalk ’n klompie jonger broers en susters hê, maar sy het ook ouers wat nog lief vir mekaar en vir hul kinders is en na wie sy verlang. Sy het so ’n ander siening van die lewe. Kyk net hoe het sy hom nou die aand gepaai en gepamperlang om te kom eet.
’n Sagte glimlag huiwer om sy mond en Alice lees dit heeltemal verkeerd. “Jy sal net ’n bietjie streng met haar moet wees, Hugo-lief! Jy weet daardie tipe kruip baie maklik in waar hulle nie welkom is nie. Sy mag van jou verleentheid gebruik maak om haar aan jou op te dring wanneer sy weer in die kantoor is. Voordat jy jou kom kry, noem sy jou op jou naam.”
Sarie se ore brand waar sy voor die sitkamerdeur met die southappies tot stilstand kom en sy sluk hard om die trane te keer. Sy lig egter haar kop en stap by die deur in. Die knop in haar keel weier steeds om afgesluk te word. Vinnig sit sy die happies op die tafeltjie neer en stap by die deur uit.
“Sarie!”
Sy kom traag tot stilstand en draai na Paul.
“Kom drink iets saam met ons, toe, asseblief!” Paul kan aan die groot, té blink oë sien dat sy gehoor het wat die katterige vroumens nou net kwytgeraak het.
“Nee wat, dankie, meneer Kritzinger. Ek … ek moet na die kos gaan kyk.” Sy draai vinnig om en stap uit sodat hulle nie die blink trane in haar oë kan sien nie.
Hugo kyk verbaas na Paul, wat hom vererg aanstaar.
Sarie druk die kombuisdeur toe en staan ’n oomblik met haar rug daarteen terwyl sy swaar aan die trane sluk.
So ’n nare ou heks met haar gekleurde hare! Sy snik die woorde wurgend in haar gedagtes uit. Maar diep binne-in haar weet sy dat dit nie Alice se woorde is wat die seerste gemaak het nie, maar die feit dat Hugo daar gestaan en glimlag het asof hy saam met haar stem.
Sarie vee die trane met die agterkant van haar hand weg terwyl sy met haar wraakgedagtes worstel. Staak dit nou dadelik, Sarie! Jy gaan sowaar nie nog trane ook stort oor ou Blouwildebees nie. Laat hom met die model trou, sy sal tog nie eens kan kos kook nie.
Sarie haal al haar drif op die kos uit en maak ’n watertandsous by die nagereg en ’n heerlike, dik sampioensous by die steak. Die slaaie kry ekstra aandag en Sarie gaan die gedekte tafel weer na om seker te maak dat alles in orde is.
Sy bekyk die drie plekke ingedagte en staan ’n oomblik besluiteloos voor die kas, maar dan besluit sy daarteen en gaan terug kombuis toe. Sy sal hulle nie in die verleentheid stel deur saam met hulle te eet nie.
Dit is nou eers halfagt en Sarie stap na haar kamer, waar sy op haar bed gaan lê en haar oë ’n paar oomblikke sluit.
Sy staan later op om te gaan bad en haar netjies aan te trek, dalk voel sy dan beter. Vinnig bad sy in die stomende water en trek ’n ligblou rok aan wat wyd en sag om haar bene klok. Die sagte materiaal vou styf om haar dun middeltjie en laat haar jonk