Ettie Bierman Keur 10. Ettie Bierman
Читать онлайн книгу.
wat oupa Drik noodgedwonge moes breek om sy kliënte deur te laat.
En eenkeer het Hennie Carl per ongeluk by die poskantoor op Dendron raakgeloop toe sy haar pos gaan uithaal het. Albei was ingedagte en nie een van hulle twee was oplettend genoeg om ’n ontmoeting betyds te vermy nie. Hennie wou onverrigter sake omdraai, dog Carl Meiring was vinniger. Toe hy haar by die ry posbusse sien staan het, het hy blykbaar besluit ’n paar koerante, briewe en rekeninge is minder belangrik as om tot elke prys ’n ontmoeting met sy buurvrou vry te spring. Hy het kortom gedraai en weggestap, sonder om te groet. ’n Duiweltjie in Hennie se binneste het haar aangehits om heeldag voor die posbusse te bly staan sodat Carl nie sy pos kan kom uithaal nie. Sy sou graag so moedswillig wou gewees het en gekyk het wat Carl se reaksie is, dog dit was ’n Saterdagoggend en sy het te veel inkopies gehad om te doen voor die winkels om eenuur gesluit het. Wat sy egter wel gedoen het en baie geniet het, was om ’n nota met ’n stukkie hegpleister aan Koedoespoort se posbus vas te plak. Dit het so gelui: Jy hoef nie meer bang te wees om jou posbus te kom oopsluit nie. Ek is weg. Dit was vir Hennie vreeslik amusant en op pad huis toe het sy nog steeds sit en grinnik oor haar oulike sin vir humor. Sy sou wat wou gee om Carl Meiring se gesig te sien wanneer hy by sy posbus kom en haar boodskap lees. Sy glo nie hy besit ’n sin vir humor en dat hy haar spitsvondigheid sal geniet nie. Dis hoekom sy so graag sy gesig sou wou sien …
Nou, drie dae later, giggel Hennie nog steeds oor die nota terwyl sy twee leerlinge van Happy Rest-skoolplaas beduie waar hulle moet gaan soek na boeke wat oor Amerika handel.
“Dis by vakliteratuur, Ansie,” verduidelik Hennie. “Is dit vir ’n aardrykskunde-taak wat jy die inligting nodig het?”
Die dertienjarige dogter glimlag skamerig. “Ja, Tannie, maar dis eintlik my boetie wat die taak moet uitwerk. Hy was te skaam om alleen te kom, toe sê my ma ek moet saam met Kosie kom.” Sy soek na haar jong broertjie en lyk vies toe sy hom buite in die tuin sien speel. “En nou moet ek die boeke soek, terwyl hy buite rondhardloop. Kosie is vreeslik stout. Hy gee my ma grys hare. Ek wens hy was liewer ’n sussie, wat liewerster met poppe gespeel het, pleks van met sy simpel ou karretjies en treintjies en alewig met vuurhoutjies.”
“Hier is heelwat boeke wat oor die Verenigde State handel. My oupa was twee keer daar met vakansie en het uitstekende vakliteratuur teruggebring. As ’n mens na die kleurplate kyk, is jy ook sommer lus en gaan hou in New York vakansie.”
“Was Tannie al oorsee?”
“Nee, maar ek wil baie graag gaan. In daardie opsig aard ek na my oorlede oupa. Ek het net sulke jeukende voete soos hy gehad het.”
Hennie stap saam met Ansie van Zyl om haar te wys op watter rakke die vakliteratuur gehuisves word, maar dan eers registreer sy wat die dogter so pas gesê het.
“Vuurhoutjies? Speel Kosie graag met vuurhoutjies?” Sy kyk bekommerd deur die venster om te sien waar die stoute klein seuntjie hom bevind. “Ek hou nie daarvan dat kinders met vuurhoutjies speel nie. Hier is die boeke, Ansie. Kyk jy solank na hulle, dan gaan ek net gou kyk waar daardie boetie van jou is.”
Kosie van Zyl staan by die ashoop, besig om na die droë gras en onkruid te kyk.
“Nee,” raas Hennie dadelik. “Jy mag dit nie aan die brand steek nie!” Sy kry lag vir haarself. Hier op Sesdorings, ná sy gesê het sy is nie ’n goeie onderwyseres nie, maar sy het nog nie verleer hoe om stoute kinders te hanteer nie. Effens minder skerp voeg sy by: “Jy is ’n regte klein piromaan.”
“’n Piro-wat, Tannie? Watse ding is dit?”
“Jy kan dit in die biblioteek in ’n woordeboek gaan opsoek terwyl jou arme suster jou huiswerk vir jou doen,” sê Hennie streng.
“Kan ek nie liewerster met die hond speel nie?”
“Ja, goed, maar moenie hom seermaak nie en moet ook nie met vuurhoutjies speel nie, hoor?”
“Wat is sy naam, Tannie?”
“Lassie.”
“Maar hy is mos nie ’n kolliehond nie, Tannie.”
Nadat die twee kinders op hulle trapfietse geklim het en weg is, bedien Hennie nog ’n paar kliënte en ’n boer wat ’n boek oor tuinbou soek. Dan doen sy ’n vinnige rondte deur die tuin om te kyk watter kattekwaad Kosie van Zyl dalk aangevang het. Alles lyk ongeskonde. Die vullis op die ashoop is nie aan die brand gesteek nie, hy het nie haar enigste, kosbare suurlemoen van die boom afgepluk nie en ook nie oral lekkergoedpapiertjies rondgestrooi nie. Alles lyk normaal, behalwe dat Hennie Lassie nêrens kan kry nie.
“Het Talettie die hond nie dalk gesien nie?” wil Hennie weet.
“Nee, my kind. Ek was hier in die kombuis besig om koppies te was. Het Lassie nie dalk agter die kinders aangehardloop nie? Jy weet mos hoe spelerig hy altyd is.”
“Ja, Tante, en dis hoekom ek bang is hy is agter die trapfietse aan.” Hennie roep en fluit na haar hond, doen weer ’n rondte deur die tuin en stap dan terug kombuis toe. “Sal Tante die fort ’n halfuur kan hou, dan ry ek gou agter die kinders aan om na Lassie te soek?”
“Goed, my kind.”
Hennie se motortjie het nog nie weer las gegee nie en sy haal die twee kinders na ’n paar minute in. Maar nee, hulle het nie die hond gewaar nie en die stoute klein Kosie is dadelik op die verdediging.
“Ek het hom nie gevat nie, Tannie. Ek het met hom gespeel, maar ek het hom daar by die hek gelos.”
“Het julle die hek toegemaak ná julle deur is, Ansie?”
“Ja, Tannie. My pa het ons geleer om nooit hekke te laat ooplê sodat die beeste kan uitkom en deurmekaar raak nie. Ons het Tannie se hek stewig toegemaak.”
“Dis Koedoespoort se hek. Maar jy sê julle het dit toegemaak en die hond het nie agter julle aangehardloop nie?”
“Nee, Tannie.”
Hennie ry met ’n omweg huis toe, dog nêrens is ’n teken van haar rondloperhond nie. Tant Lettie het hom ook nie gesien nie.
“Lassie is nog te jonk om padvernuf te kon aanleer. Ek is bang ’n motor ry hom dood.”
“Lassie was nou-nou nog hier, my kind. Hy kan nie ver wees nie. Jy dink nie hy het dalk deur die draad gekruip nie?”
“O aarde, Talettie, ek hoop nie hy is op Koedoespoort nie! Don sê sy pa is baie erg oor sy roostuin. Wat maak ek as Lassie dalk al hulle rose uitgegrawe en flenters gekou het?”
Hennie hardloop na die lyndraad toe en, sowaar, daar is haar hond besig om in Koedoespoort se tuin te grawe. Sy roep en fluit, dog die jong hond het blykbaar op interessante nuwe geure afgekom en steur hom nie aan sy nooi nie.
“Lassie!” roep Hennie woedend. “Kom huis toe!”
Die jong wolfhond kyk nie eers op nie.
“Tante!” roep Hennie radeloos. “Het Tante dalk opgelet of die Meirings vanoggend hier verbygery het op pad dorp toe?”
“Ek dink so, hartjie. Ek is nie seker nie, maar ek verbeel my ek het Carl se motor netnou sien verbygaan. Hoekom vra jy?”
“Omdat daardie laspos van ’n hond besig is om ou oom Meiring se rose uit te grawe!”
“Gaan haal hom, my kind.”
“En as die Meirings my op hulle grond betrap?”
“Hulle sal niks aan jou doen nie. Carl sal mos verstaan dat jy jou hond kom haal het.”
“Sal hy?” Hennie is nie so seker daarvan nie. “Lassie!” roep sy weer.
“Carl is nie so sleg as wat jy my altyd wil wysmaak nie, hartjie. Ek sê mos vir jou dis Don wat altyd moeilikheid gesoek het. Dis hy, en nie Carl nie, wat met jou oupa baklei het.”
Hennie weet dat tant Lettie nooit ’n goeie woord vir Donnie het nie en hom blameer vir die onenigheid tussen haar oupa en die Meirings. Sy dink ook sy weet wat die rede vir die ou dame se vooroordeel