Rots van Stormbaai. Elza Rademeyer
Читать онлайн книгу.
meneer Walters,” groet sy afsydig terug en staar hom afwagtend aan sonder om vir hom sitplek aan te bied.
Hy strek hom egter doodluiters self op ’n gemakstoel uit en kyk eers krities rond. “Ek sal nie jou tyd verspil nie. Sê my net eers, waar is die kind?”
“Die kind het ’n naam,” wys sy hom ergerlik tereg. “Antonie is in die slaapkamer. Ek het vir hom ’n inkleurboek gegee om hom besig te hou.”
Hy gluur haar priemend aan. “Hoe lank is hierdie skelm ontmoetings tussen jou en my ma al aan die gang?”
Sy lig haar ken en kyk hom uitdagend in die oë. “Van nog voor Antonie se geboorte af.”
“Ek het dit vermoed.”
“Wat het jy op die hart, meneer Walters? Wil jy jou ma verbied om haar kleinkind te sien?”
“Nee, gedane sake het geen keer nie.” Hy staan op, loop deur die vertrek en bekyk die skilderye teen die muur asof hy die waarde daarvan bepaal voordat hy reg voor haar kom staan. “Kyk, ek gaan nie doekies omdraai nie. Soos jy self weet, ken ons twee mekaar nie baie goed nie. En, ja, ek was die duiwel in toe ek uitvind van julle jare lange gekonkel agter my rug. Maar ek het goed daaroor nagedink en …”
“En …?” moedig sy hom uitdagend aan toe hy swyg.
Hy roer sy skouers effens. “My ma was nog altyd behep daarmee om ’n kleinkind te hê. Ek sal nie in haar pad staan of moeilikheid probeer maak nie, maar daar is ’n voorwaarde aan verbonde.”
“Gaan voort.”
“My voorwaarde is dat ons trou.”
Gelukkig is daar ’n muur agter haar, anders het sy voorwaar agteroor geslaan. “Ekskuus?”
“Jy het gehoor wat ek gesê het. Ek maak jou ’n huweliksaanbod sodat Antonie die vastigheid van ’n ouerhuis kan hê. Ook ter wille van my ma se liefde vir hom en ter wille van Antonie se toekoms.” Hy kyk haar stip aan. “Dit beteken nie dat ons in die ware sin van die woord soos man en vrou sal saamleef nie. Maar jy sal ten minste nie langer hoef te werk nie, dus sal jy meer tyd aan jou kind kan bestee.”
’n Onsinnige begeerte om histeries te giggel kom in haar op. “Ek het nog nooit van só iets absurds gehoor nie. Ons noem mekaar nie eens op die naam nie, en jy wil met my trou!”
Hy lig sy skouers. “Dink maar gerus daaroor,” sê hy komkommerkoel. “Onthou, dit gaan oor Antonie se opvoeding en toekoms.”
Melanie kan die man met sy selfversekerde houding in die duur snyerspak net verstom aanstaar. Dan stoot ’n yskoue woede in haar op. “As ek veronderstel is om dankbaar of gevlei te voel, sit jy die pot mis, meneer Walters. Ek kan my kind self en alleen opvoed. Ek stel werklik nie in jou huweliksaansoek belang nie. Hoe gouer jy uit my woonstel trap, hoe beter!”
“Antonie is nou nog klein en weet nie veel van die lewe nie,” gaan hy voort, skynbaar onbewus van haar gramskap. “Maar wanneer hy eersdaags skool toe gaan en besef ander kinders het pa’s, sal hy begin wonder hoekom hy nie een het nie. En hoe ouer hy word, hoe groter gaan jou finansiële verpligtinge raak. Met jou soort salaris sal jy hom nie alles kan gee wat hy nodig gaan kry nie.”
Melanie verwerdig haar nie eens om te antwoord nie, loop net deur toe en maak dit beslis oop. “Gaan nou, asseblief. Jy treiter my humeur vir die soveelste keer. As ek nou uitbars …”
Hy kom tydsaam nader gedrentel tot in die deuropening. “Dink oor my aanbod en laat my so gou moontlik weet wat jy besluit.”
Melanie sluit die deur agter hom, en sak verslae op die rusbank neer. Vanwaar sy skielike besorgdheid oor Antonie? Hy glo dan nie eens dis sy broer se kind nie. Hy’t dan geïnsinueer dis ’n ander man se kind en dat sy net met sy broer getrou het om haar skande toe te smeer!
Die telefoon skril skielik en Melanie aarsel. Maar dit kan nie hý wees nie. Die hysbakdeur het tog so pas agter hom toegegaan, sug sy verlig. Dit is dan ook nie hy nie, maar Louisa.
“Melanie, ek wil jou net waarsku,” val haar skoonma met die deur in die huis. “Louis is terug in die Kaap. En hy’t ons gesien, eergistermiddag by die restaurant. Hy was op pad na my toe om te kom groet, toe sien hy ons die restaurant binnegaan. Ons het so lekker gesels dat ons nie eens agtergekom het die uwe agtervolg ons en gaan sit by ’n tafeltjie agter ’n potplant nie. Ek moes toe maar bieg dat ons mekaar gereeld sien.” Sy gee ’n laggie. “Oee, en was hy briesend! Maar sy houding het handomkeer verander toe hy sien ek steur my nie aan sy woede nie. Vanoggend kom sê hy toe so ewe vir my ons kan maar voortgaan met ons kuiertjies. Hy sal selfs ’n plan maak dat ek Antonie nóg meer gereeld kan sien.”
“Louis was so pas hier by my, Ma.”
“So? En toe?”
“Hy’t my ’n huweliksaanbod gemaak.”
Aan die ander kant trek haar skoonma haar asem in.
“Jy jok! Ek bedoel, dis seker nie waar nie?”
“Nee, regtig, Ma.”
Dis ’n rukkie doodstil voordat Louisa se stem weer in haar oor opklink. “Maar ek het dan gedink julle ken mekaar amper nie eens nie?”
“Dit is so. Ons ken mekaar eintlik glad nie.”
Weer doodse stilte. “En wat was jou antwoord?”
“Dis buite die kwessie.”
“Het Louis laat blyk dat hy ’n … wel, ’n gevoel of iets vir jou het?”
“Wat waarvandaan kom? Hy ken my net so sleg as wat ek hom ken. Nee, gevoelens is nie ter sprake nie. Hy’t my duidelik laat verstaan dat dit net ’n huwelik in naam sal wees. Ter wille van Antonie se toekoms en Ma se liefde vir hom. Dít, nadat hy nie eens glo Antonie is Mark se kind nie!”
“Hy’t van mening verander nadat hy Antonie daar in die restaurant gesien het. Hy’t my vertel hoe hy sy gesig bestudeer het – geen mens kan die ooreenkoms tussen Mark en Antonie miskyk nie.”
“So! Hy’t nie ’n woord daarvan teenoor my gerep nie. Maar hoe dit ook al sy, ek stel nie in sy huweliksaanbod belang nie.”
“Miskien moet jy dit tog nie summier verwerp nie. Louis is nie een wat ligtelik besluite neem nie. Ag, ek weet hy kan maar lekker dwars wees, maar daar steek meer goed as kwaad in hom. Onder daardie ysterharde oppervlak skuil eintlik ’n baie sagte hart. En hy sal goed vir jou en Antonie sorg. Jy sal jou nie oor geld hoef …”
“Vergeet dit! Ek en Antonie kom heeltemal goed reg op ons eie.”
“Goed, kom ons vergeet daarvan.” Die ouer vrou sug aan die ander kant. “Maar hierdie ding dat jy jou werk bedank het en uit die stad wil trek … Hoe ver het jy gekom met jou planne? Het jy al ander werk gekry?”
“Nee, nog nie. Maar ek maak oor drie dae klaar en gaan dan eers vakansie hou. Intussen sal ek maar die koerante dophou om te sien waar daar iewers iets opduik.”
“Het jy al besluit waar jy vakansie gaan hou?”
“Nee, nog nie. Ek dink ek gaan sommer net in my motor klim en my aan die neus laat lei.”
“Jy moet my darem op die hoogte hou van jou doen en late. Onthou, dis nie net vir Antonie wat ek lief is nie. Ek het sy ma ook lief – asof sy my eie dogter is.”
Melanie se hart verteder. “Natuurlik sal ek … en baie dankie weer dat Ma my nooit gewantrou het nie. Ma sal nooit besef hoe ek die begrip en bystand waardeer nie. Veral kort ná Mark se dood toe ek agtergekom het ek is swanger.”
“Moet tog maar nie vir Louis te kras oordeel nie. Ek sê so dikwels vir hom sy bitterheid teen die lewe gaan hom niks in die sak bring nie. Dit stoot net mense van hom af weg.”
Sý bitterheid! dink Melanie nadat sy en haar skoonma hul gesprek beëindig het. Sy bitterheid het haar hoeveel slapelose nagte besorg! Hoe lank het dit haar laat glo daar was wel ’n verhouding tussen Mark en