Ena Murray Keur 8. Ena Murray
Читать онлайн книгу.
my waarskuwing aan julle tot beswil van jou nie. Ek het aan die twee meisies gedink.” Hy kyk na die blonde reus deur ’n sluier van sigaretrook. “Jy het jou reeds een keer teen ons onsigbare gasheer vasgeloop. Dis jou saak as jy dit weer wil doen. Maar ek gaan nie toelaat dat jou onverskillige houding Irma en Emerit in gevaar stel nie.”
“Gevaar? Is jy gek, man? Van watse gevaar praat jy? Dis belaglik!”
“Goed. Ek erken dat dit op die oomblik baie kinderagtig klink. Maar die tyd sal ons wel leer of dit werklik so kinderagtig is.”
Carlyle staan op en sê vererg: “Doen wat julle wil, maar ek gaan nie soos ’n mal mens ’n hele maand lank fluister en op my tone rondsluip nie, en dit terwyl daar geen rede voor is nie.” Hy draai sy rug na Anton as teken dat hy hom nie langer met sulke verspottighede gaan ophou nie en vra: “Waar sou ons kamers wees?”
“Daar is ’n klokkie langs die muur. Miskien is dit om ’n huiswerker te ontbied,” merk Jan op en Carlyle druk die knoppie.
Byna dadelik gaan die deur oop en ’n swart man verskyn. “Waar is ons kamers?” vra Carlyle en die ander vier staan ook op toe hy sy kop knik en omdraai.
Hy lei hulle ’n lang gang af waaruit verskillende deure na weerskante lei. Jan, Emerit en Carlyle is aan die een kant van die gang en Anton en Irma se kamers is regoor hulle.
Toe Irma in haar kamer kom, sien sy dat haar bagasie alles op die bed uitgepak is soos dit deur hul gasheer deursoek is. Sy bloos van verontwaardiging toe sy merk dat selfs haar persoonlike besittings en onderklere ook deurgeloop het. Die jong meisie besef egter dat dit nie sal help om haar daaroor te vererg nie.
Meteens dring die volle besef van hul magteloosheid tot haar deur. Hierdie … gasheer het hulle in die holte van sy hand. En op hierdie oomblik is sy geneig om ten volle met Anton de Woud saam te stem dat al hierdie dinge nie net vir die grap is nie; dat daar iets agter hierdie vreemde, uiters bisarre optrede skuil – iets gevaarliks.
Sy gaan staan voor die venster en laat haar blik oor die omringende landskap dwaal. Haar kamer is aan die bopunt van die gebou, en hiervandaan kan sy die kronkelende, blink streep van die Oranjerivier sien. Die eiland is baie bosagtig, en sy gewaar heelwat kokerbome, asook ’n paar kameeldoringbome.
Hier, ’n paar honderd treë voor haar, blink die hoë doringdraadomheining en die onbeweegbare swaar ysterhekke in die vroeë môreson. Die grond is gelyk en skoongemaak van die voordeur af tot by die hekke. Verder is daar nie veel te sien nie. Die gedagte dat sy hier ’n volle maand lank soos ’n gevangene opgesluit is, aan die genade oorgelaat van ’n man wat blykbaar nie by sy volle verstand is nie, laat haar handpalms meteens klam raak.
Wat haar die meeste hinder, is die vreeslike geheimsinnigheid wat alles omgewe en aan alles kleef. Die huiswerkers wat al drie stom is, en nie kan lees of skryf nie. Is dit blote toeval of steek daar iets agter? Die hare rys agter in haar nek. Die hoë doringdraad wat ongetwyfeld net een doel kan dien – om wat binne is, binne te hou. Die hekke wat, soos sy vermoed, uit die toring beheer word; hekke wat net deur een mens op die eiland oop- en toegemaak kan word – deur die onsigbare gasheer. Die beslaglegging en rantsoenering van sigarette, drank en geneesmiddels of medisyne. Die stem oor die luidspreker en die tydsbepaling wanneer hulle na hul kamers moet gaan.
Eintlik klink dit na ’n kinderagtige en baie swak drama, belaglik as ’n mens die paar feite op jou vingers aftik. Maar toe Irma eindelik terugdraai na haar deurmekaar gebondelde klere op die bed om dit op te hang en weg te pak, is haar hande nog steeds koud, en klop haar hart swaar en onrustig diep binne-in haar.
Sy ruk soos sy skrik toe daar skielik aan haar kamerdeur geklop word. Haar oë is bang toe sy haar eindelik sover kry om dit oop te maak. Dis Anton wat voor haar staan en haar ondersoekend aankyk. Sonder om op haar uitnodiging te wag stap hy binne en druk die deur agter hom toe. Sy oë is speurend toe hy na haar afkyk. “Wat is dit, Irma? Hoekom het jy so bang gelyk toe jy die deur oopmaak? Het daar iets gebeur?”
Sy draai vinnig van hom af weg en staar deur die venster toe sy antwoord: “Ek …” Sy sluk. “Dis seker vreeslik lafhartig van my, Anton, maar … maar ek moet eerlik erken dat hierdie plek my koue rillings gee. Ek kan dit net nie help nie …”
Haar stem sterf weg, asof sy skaam voel oor die onverklaarbare vrees wat haar beetgepak het van die eerste oomblik dat hulle voet aan wal op Drakeneiland gesit het. Sy hoor Anton nader stap en wag op sy reaksie. Sy stem klink kort agter haar op.
“Ja, daar is baie dinge wat my ook hinder, maar daar is iets anders wat my op hierdie oomblik meer hinder as al hierdie ander dinge saam.”
Sy draai om en kyk vraend na hom op. “Iets anders? Wat is dit?”
Hy lê sy hande op haar skouers en skielik boor sy staalgrys oë in hare.
“Die rede hoekom jy na hierdie eiland gekom het,” antwoord hy en haar oë rek verbaas.
“Maar … maar om dieselfde rede as wat jý hierheen gekom het, natuurlik.”
“Wat is die rede? Noem dit.”
Sy roer ongemaklik onder sy hande en begin bloos.
“Om daardie spul geld te kry, veronderstel ek. Jy weet dit tog self.”
Hy antwoord nie dadelik nie. ’n Oomblik lank verdof sy oë net onleesbaar, en flits daar oor sy gesig ’n trek wat amper as teleurstelling beskryf kan word. Sy hande val van haar skouers af en hy sê gedemp: “Jy ook! Jan Odendaal het hierheen gekom sodat hy met die beloofde bedrag geld ’n hoenderplasie kan koop, Carlyle Faure weer om vir hom die vinnigste renmotor in die land aan te skaf, en Emerit de Jager om oorsee te gaan reis en mooi klere te koop. Ek het gehoop …” Hy swyg skielik en sug.
Irma kyk hom stomverbaas aan. Wat maak dit aan hom saak om watter rede die ander hierheen gekom het? Sy kyk verward op haar hande af.
“Maar … maar, Anton, ek verstaan nie …”
Sy oë is peinsend op haar gerig.
“Tref die selfsugtigheid van hul redes jou nie? En nou jy ook! Jy was bereid om so ’n groot waagstuk aan te gaan, jou eie lewe in gevaar te stel net om ’n paar miserabele miljoen in die hande te kry. Of kan jy ontken dat jy van die begin af gevoel het dat daar iets haper?”
“Nee. Ek kan nie. Ek het deurgaans die gevoel gehad dat hier êrens ’n groot skroef los is,” en sy kyk hom vas in die oë, “maar ek het dit gewaag …”
“Ter wille van geld, ja!”
Haar oë begin ook nou blits. “En jy is ’n mooi een om ons ander se beweegredes te kritiseer! Om watter rede het jý die uitnodiging aanvaar – vir die verandering van lug?” vra sy sarkasties. Hy antwoord haar nie dadelik nie, en sy laat weer uitdagend hoor: “Of is Carlyle reg en het jy hierheen gekom om ’n tema vir ’n storietjie te kry? Wat het jy gehoop? Dat ek moes sê ek het vir my gesondheid hierheen gekom?”
“Ek weet self nie wat ek gehoop het nie.” Hy sug en steek sy gebalde vuiste in sy broeksakke. “Ek wou net nie graag hoor dat jy so geldhonger is dat jy selfs jou lewe daarvoor in gevaar sou stel nie.”
Sy lag effens bitter. Hoewel sy uiterlik kalm probeer voorkom, bewe haar hande waar hulle agter haar rug inmekaargestrengel is.
“Gevaar? Werklik, Anton, ek dink jy gaan nou te ver. Ek erken dat hier iets nie pluis is nie, maar ek dink darem nie ons lewens is in gevaar nie!”
“So?” Hy kry weer haar skouers beet. “Jy bedoel seker jy hoop maar so. Hoekom was jou oë dan netnou vol vrees toe jy die deur oopgemaak het?” Hy laat sy hande vinnig langs haar arms afgly, en sy voel sy sterk vingers om hare vou. “En hoekom bewe jou hande so? Irma …”
Hy laat sy kop effens sak om op haar gesiggie af te kyk, en sy oë wat so naby aan hare is, verdonker van erns.
“Irma, jy moet asseblief versigtig wees. En as daar enigiets gebeur, enigiets, hoe gering ook al, skree so hard as wat jy kan. Ook as jy iets opmerk wat enigsins verdag voorkom, laat my dadelik daarvan weet. Belowe jy?”
“Goed,