Ettie Bierman Keur 11. Ettie Bierman
Читать онлайн книгу.
…”
“Mensdom, vroumense, is julle met ’n konferensie besig of wat?” onderbreek Theo se stem hulle van buite af. “Hoekom bly julle soveel ure lank weg?”
“Daar was baie roet wat afgewas moes word!” roep Katinka laggend terug. “Gaan sit solank die koffiewater op. Ek kom …”
“Die koffie is al lankal gemaak en reeds yskoud. Wanneer kom julle?”
“Nes ons klaar is,” terg Janie vir Theo.
Hy brom iets, maar hulle kan nie hoor wat dit is nie.
Janie gryp dadelik haar nat handdoek en seep, dog Katinka keer.
“Daar is nie soveel haas nie. Moenie dat Theo sien jy skrik vir hom nie. Moenie spring die oomblik wat hy sy vingers klap nie.” Haar stem word effens gedemp. “En moenie vir Theo van ons gesprek oor Walt vertel nie. Hy sal nie daarvan hou dat ons sy familielede agteraf bespreek nie.”
Theo het toebroodjies en warm koffie gemaak, maar eers neem hy Janie na die lig toe en smeer salf aan al die skrape aan haar nek, arms en gesig.
“Hierdie stamp teen jou kop lyk nie goed nie,” sê hy ontevrede. “Was dit toe jy jou kop teen die paneelbord gestamp het?”
Janie is te bang om te sê dat dit toe was, ja, en gee voor dat dit gebeur het die keer toe sy haar teen ’n boomstomp in die donker vasgeloop het.
Dis blykbaar ook nie die regte antwoord nie.
“Hoe kan jy holderstebolder in die donker deur die veld hardloop? Sê nou maar ’n skerp tak het jou in die gesig gevang?”
“Dan … dan sou daar ’n diep skraap gesit het,” probeer Janie om uitdagend te antwoord, maar haar poging is nie baie geslaagd nie en Theo vererg hom net meer.
“En jy sou dalk bewusteloos daar in die veld gelê het en ons sou jou nie betyds gevind het nie. Is dit wat jy wou gehad het wat moes gebeur?”
Janie is skielik doodmoeg en moedeloos en nie meer lus om Katinka se raad te volg en net so kliphard terug rusie te maak nie.
“Miskien sou dit beter gewees het.” Haar stem bewe en die trane sit al weer baie vlak. “Verskoon my … ek is nie honger nie. K-kan ek nie maar gaan slaap nie?”
“Natuurlik kan jy.” Dis Katinka wat antwoord en verwytend na Theo kyk. “Kom, ek sal jou bed toe neem. Theo, dink jy nie ek behoort vannag hier te slaap nie? Janie mag my dalk nodig kry.”
Theo is ook skielik moedeloos en nie lus om te stry nie.
“Maak net soos julle wil,” sê hy kortaf. “Ek sal op die bank in die woonkamer slaap.”
Hy pluk ’n kussing en kombers uit die kas en dink blykbaar nie daaraan om sy jong vroutjie goeienag te sê en haar ’n aangename nagrus toe te wens nie.
Janie is dankbaar om tussen die koel lakens in te kruip en sy hoor skaars toe Katinka nag sê. Dis salig om uiteindelik in die bed te wees. Maar dit maak haar bang om alleen te wees met haar onstuimige gedagtes. Sy is jammer toe Katinka teruggaan woonkamer toe en aanbied om vir Theo ’n laaste koppie koffie te maak.
“Ja, hoekom nie?” glimlag Theo sinies. “Siende dat my vrou haar huishoudelike pligte ontduik en sulke swak geselskap is …
Janie hoor dofweg dat Katinka iets van die “goeie ou dae” sê en sy probeer luister wat Theo se antwoord is, maar die slaap het haar reeds begin oorval en sy bekommer haar nie veel waaroor daardie twee in die woonkamer gesels nie. Môre is nog ’n dag en môre sal sy miskien uitgerus voel en meer opgewasse wees teen die probleme waarin sy haar bevind. Môre sal die vooruitsig van ’n getroude lewe saam met Theo miskien nie soos ’n berg voor haar lê nie. Môre sal hy miskien na haar toe kom en sê hy is jammer en hy het haar baie lief, en sal sy haar arms om hom gooi en onthou hoe lief sy hom het …
Die rondawel is doodstil toe Janie laat die volgende oggend wakkerskrik. Sy lê nog ’n ruk lank met toe oë, onwillig om uit die bed te klim en met die dag te begin. Wie weet of sy nie dalk vanaand sak en pak in Johannesburg afgelaai gaan word nie?
Daar lê vir Janie ’n vriendelike briefie van Katinka op die tafel.
Hoop jy het lekker geslaap. Jou ontbyt is in die oond en as jy nóg honger voel, die yskas is vol kos. Ek is by die skool. Sien jou later vanmiddag. En dan is daar ’n naskrif wat Janie skepties laat voel, maar verlig ook. N.S. ’n Soentjie van Theo af. Hy moet ongelukkig vir die dag Messina toe gaan om onderdele vir ’n stukkende windpomp te kry en sal eers laat vanmiddag terug wees.
Janie is dankbaar dat sy Theo nie dadelik hoef te konfronteer nie. Sy is seker die onderdeel is net ’n verskoning. Hy het seker gedink dis beter dat hy sy vrou vandag vermy.
Janie trek een van haar nuwe wit langbroeke en ’n helder gestreepte bloes aan en wonder wat sy die hele dag met haarself sal aanvang. Katinka het vir haar genoeg kos gelaat sodat sy haar nie oor middagete hoef te bekommer nie. En dit sal seker ook nie help om al haar tasse en persoonlike goed uit te pak nie, want sy weet nie hoe lank sy hier in Pafuri sal wees nie.
Janie besluit om deur die kamp te stap en daardie gesinnetjie mak vlakvarke te gaan soek waaroor sy en Riana so in vervoering geraak het. Sy hoop hulle is nog hier. Theo het gesê die vlakvarke en rooibokke kom dikwels Njelele-kamp toe as daar ’n aanwas in die familie op pad is; in die kamp voel hulle beskut. Maar as die kleintjie daar is, is die roepstem van die wye veld te sterk en verdwyn hulle weer so stil-stil, en ’n ander toekomstige moedertjie daag op …
Dis nie lank nie voordat Janie bewyse sien dat die vlakvarke nog in die kamp is. Een van die asblikke is omgekeer en die inhoud op die grond deurgesnuffel. By die volgende vuurmaakplek lê ’n swart driebeenpot onderstebo, met modderspore in die stywe krummelpap getrap, om te verklik wie die skuldige was. Janie lag hardop. Theo het hulle vertel die kampwerkers vind die vlakvarke ’n kruis. Hulle mors en krap om en het ’n voorliefde vir die pap wat die mense gewoonlik elke oggend maak, om eers met suiker te eet en later in die aand met ’n stukkie vleis en sous.
By die volgende vuurmaakplek betrap Janie die skuldiges op heterdaad: dis ’n ma-vlakvark met ’n kleintjie, en nie ver van sy gesin af nie wei die trotse vader in die kikoejoegras wat Theo-hulle die vorige seisoen aangeplant het.
Janie verwilder hulle en red wat sy kan van die poetoepap en ’n halwe brood. Dan stap sy agterna met haar kamera. Vlakvarke is vir haar die oulikste goed, veral nadat Theo vir haar vertel het die varke word die Samaritane van die reservaat genoem. Wanneer ’n bok in die modder vasgeval is, sal ’n vlakvark hom glo met daardie paar lang omkrultande van hom gaan uitgrawe.
“Dis jammer hulle is magteloos om diere uit valstrikke te red,” het Theo verbitterd bygevoeg.
Riana het hom gevra wie so wreed sal wees om strikke te stel en Theo het teen die terroriste op die Rhodesiese grens uitgevaar, en teen die handelaars wat so gewetenloos is om gewere en ammunisie aan die terroriste te verruil vir die vleis en velle en olifanttande.
Hulle het gesien dis ’n saak wat Theo grief en hom gefrustreerd laat omdat hy so magteloos is om die terroriste te betrap.
“Ons het gereelde patrollies,” het hy hulle vertel, “maar die terroriste is slinks en ken die veld net so goed soos Flip en ek. ’n Nuwe set wat hulle het, is om agteruit te loop van die strikke af, sodat ons hulle spore nie kan volg nie. Dit het ons ’n tyd lank geflous en ek het in Pafuri self na die wilddiewe gesoek. Ek het maar onlangs uitgevind ek moet sorg dat ek weet waar die rye spore begin het voordat ek kan vasstel waar die terroriste se skuilplekke is. Maar as ek hulle die dag vang, is die duiwel los. Ek skiet hulle soos honde dood. Eers skiet en dán vra wat hulle in die reservaat gesoek het …”
Janie neem ’n paar foto’s van die varke en gesels ’n wyle met twee toeriste. Dan besluit sy dis waar wat Katinka gesê het – ’n mens gesels nie lekker met persone as jy weet dat hulle môre weg gaan wees en dat jy hulle nooit weer sal sien nie. En miskien het Theo se aggressie teen die toeriste haar bevooroordeeld gemaak. Hierdie twee buitelandse toeriste gedra hulle ook asof hulle die ganse Pafuri gekoop