Ettie Bierman Keur 11. Ettie Bierman
Читать онлайн книгу.
gepraat het? Of was dit slegs haar verbeelding?
Theo het opgekyk en haar vraende blik op hom betrap. Dit was sy beurt om verleë en effens ongemaklik te klink.
“Of praat ek te gou, Janie?”
Die ligblou oë was pleitend en Janie het blosend by die venster uitgekyk, na doer ver waar die aasvoëls nog steeds bokant die leeuvangs gesirkel het.
Daardie aand by die vleisbraaivuurtjie het Theo sy vraag herhaal en hierdie keer was daar nie aasvoëls om na te kyk nie en ook nie ’n vriendin op wie se teenwoordigheid Janie kon terugval om haar verleentheid te verberg nie. Riana het die broodrolletjies in die kombuis gaan haal en sy en Theo was alleen by die hardekoolvuurtjie.
“Janie, ek dink ek het jou liefgekry daardie oomblik toe ek jou langs die pad sien staan het,” het Theo sag gesê.
Janie het nie dadelik geweet hoe om te antwoord nie en haar toevlug tot ’n tergende opmerking geneem.
“Dit het nie gelyk of jy op daardie oomblik van my gehou het nie. Jy was woedend en het met my geraas.”
“Dis omdat ek oor jou veiligheid bekommerd was, my allerliefste ou nooientjie. Jy het ’n onbesonne ding aangevang en dis hoekom jy raas gekry het. Julle moes in die motor gewag het totdat hulp opgedaag het.”
“Al was dit ’n halwe dag in hierdie warm son?”
“Al was dit ’n héle dag in hierdie bloedige son! As jy ooit weer so iets aanvang, trek ek jou oor my skoot.” Theo se liefkosende stemtoon het egter sy woorde weerspreek en hy het haar sag nader getrek. “Ek het jou lief, my donkerkop-domkop-astertjie. Ek weet dis baie gou en miskien moes ek gewag het, maar môre gaan julle terug Johannesburg toe en ek wil weet of ek volgende naweek kan kom kuier en ’n verloofring aan jou vinger steek.”
“Ek sê – kan jy glo dat jy binne ’n paar uur mevrou Theo Vermaak sal wees?” herhaal Mercia in ’n harder stemtoon en Janie kom stadig terug aarde toe. Soos sy al so dikwels in die verlede vir almal gesê het, het alles so vinnig gebeur dat sy dit self byna nog nie kan glo nie. Maar dan voel sy die breë goue band van haar verloofring wat sy nog altyd om en om aan haar vinger sit en draai, asook daardie heerlike tinteling wat deur haar are bruis.
“Amper nie,” lag sy. “As dit nie vir Riana en haar dierbare rooi motortjie was nie, het ek nie van Theo se bestaan geweet nie en sou ek seker ook vandag aan daardie Reitz-kontrak moes gewerk het.”
“Hoe lyk hy?” vra een van die ouer tiksters nuuskierig. “Is hy mooi?”
Daar is skielik ’n ondeunde vonkeling in Janie se oë.
“Nee, Marina. Ek glo nie ’n mens sal Theo juis as beeldskoon kan beskryf nie. Hy is ’n korterige mannetjie en miskien ’n bietjie oorgewig, maar hy het belowe om na ons troue ’n streng dieet te volg.”
“O …” Die ouer meisie se belangstelling het skielik afgeneem. “E … hoe oud is hy, Janie?”
“’n Raps duskant die sewentig, maar ’n mens sal dit nooit raai nie. Theo dra sy jare baie goed en is nog nie te erg witkop nie. Ten minste, die paar haartjies rondom sy pankop is nog ’n herkenbare donkerbruin. En sy gesondheid is uitstekend. Dis net die liddorings wat ’n bietjie lol, maar hy sê die nuwe pleisters op die mark verrig glo wondere. Hy het blou oë en hy is ’n fantastiese man, Marina. Ek weet ons gaan baie gelukkig wees.”
“E … ja.” Marina probeer om nie simpatiek te lyk nie. Janie is so jonk en lewenslustig en altyd vol grappies en lief vir partytjies en mooi klere. Sy is maar negentien jaar oud. Sal sy gelukkig wees saam met ’n man wat soveel jare ouer as sy is en boonop daar ver in ’n verlate bosreservaat woon? Sou Ockert Smuts haar nie ’n beter lewe kon bied as hierdie veldwagter op wie sy om die een of ander onverklaarbare rede so halsoorkop verlief geraak het nie?
“Sal ons solank die vonkelwyn begin oopmaak, juffrou Marais?” vra een van die firma se junior vennote. “Hoe laat kom jou aanstaande?”
“Dankie, meneer Van Wyk. Theo behoort nou enige oomblik hier te wees.”
“Janie,” sê Marina dringend, “behoort jy nie ’n maand of twee te wag om dubbel seker te maak dat jy hierdie man liefhet nie? Jy en Okkie was dan sulke goeie vriende …”
“Ons was net goeie vriende, ja, en niks meer nie,” glimlag Janie. “Vir Theo het ek lief en ek wil daardie strop om sy nek kry voordat hy kan ontsnap. Ek is seker daar is rye ander meisies wat toustaan om hom gevang te kry.”
“As jy so sê …” aarsel Marina en stap dan kombuis toe om haar baas met die glase en vonkelwyn te gaan help.
“Het jy darem ’n adres waarheen ’n mens vir jou kan skryf?” vra Mercia in die ongemaklike stilte wat volg.
“Daar word een keer per week pos by Njelele – dis die hoofkamp – afgelewer en dit sal gaaf wees as jy wil skryf. Afgesien van Theo en die bobbejane en ape sal daar vir my seker nie veel geselskap wees nie. Ek sal baie na julle klompie verlang.”
Marina kom met ’n skinkbord glase van die kombuis af en skrik toe sy ’n vreemde jongman in die gang aantref.
“Jammer, meneer, ons is nie altyd in so ’n wanorde nie, maar ons is met ’n kantoorpartytjie besig. Kan ek help? Vir wie wil u spreek?”
“Juffrou Marais. Janie.”
“U is gelukkig dat sy nog op kantoor is, meneer. Dis juis van háár wat ons vandag afskeid neem. Sy het almal verras en uit die bloute aan ’n wildvreemde veldwagter – van alle dinge – verloof geraak.”
“O, is sy darem nog verloof?” vra Theo geamuseerd. “Dis goeie nuus. Ek het haar vier dae laas gesien en was bang dat sy dalk van plan kon verander het.”
Marina se mond gaan oop, maar daar kom geen geluid uit nie. Die dekselse Janie … Sy moes geweet het die lawwe meisiekind hou hulle almal vir die gek. Amper het sy haar mond verbygepraat. Hierdie man is presies die teenoorgestelde van die beskrywing wat Janie gegee het en sy kan verstaan dat daar seker rye ander meisies toustaan om hom gevang te kry. Hy is ’n aantreklike mansmens. Daardie blou oë en blonde hare wat deur die son gebleik is, tesame met die paar breë skouers …
“Vermaak is die van,” onderbreek Theo haar gedagtes en steek ’n hand uit.
Marina ly nog aan skok en is dankbaar toe hy die skinkbord by haar neem.
“E … Marina van Wyk,” stamel sy verward. “Aangename kennis, meneer Vermaak.”
“Theo,” korrigeer hy glimlaggend. “Is daar nog glase of iets anders wat ek kan help aandra, Marina?”
“Dankie, maar daar is niks meer nie. Die mense is almal in die algemene kantoor. Ons hoop maar daar daag nie onverwags kliënte op nie …”
Janie het pas haar nuwe adres vir ’n paar van die mense neergeskryf en is besig om ’n stroewe Okkie se notaboekie by hom te neem, toe sy Theo in die deur van die kantoor sien staan.
“Meneer Wonderlik het gearriveer,” merk Okkie sarkasties op, hard genoeg dat Theo dit kan hoor.
Daar is ’n blos op Janie se wange en sy spring dadelik op, dog die blik in Theo se oë laat haar aarsel. Sy ken hom nog nie goed genoeg om te oordeel nie, maar die uitdrukking op sy gesig is dieselfde as daardie eerste dag toe hy haar te voet in die veld gekry het en so woedend was.
“H-hallo, Theo,” stamel Janie, skielik weer so skaam en verleë in sy teenwoordigheid soos daardie aand by die hardekoolvuurtjie.
“Middag, Janie,” groet hy koel en sit die skinkbord op die naaste lessenaar neer. “Stel jy my nie aan jou … vriend voor nie?”
“Ja, natuurlik.” Janie voel dat sy rooi word.
“Ockert Smuts,” spring Okkie haar voor. “En ek neem aan jy is Vermaak – die man wat my nooi gesteel het?”
Janie verwens vir Okkie en probeer desperaat aan iets dink wat sy kan sê om die gespanne oomblik