Ettie Bierman Keur 11. Ettie Bierman
Читать онлайн книгу.
nie hard genoeg probeer nie, my vriend.”
Eers dink Janie dat Okkie meer gaan kwytraak en hou haar asem op, dog dan draai hy sonder ’n verdere woord om en stap die kantoor uit.
“E … ek is bly jy is hier, Theo,” praat Janie senuweeagtig. “Het jy maklik ons kantoor gekry? En was daar parkeerplek naby?”
“Ja, dankie,” antwoord Theo kortaf.
“Hoe lyk dit met ’n bietjie vonkelwyn, mense?” vra Marina in ’n harde stem en Janie glimlag dankbaar vir die ouer meisie. “Theo, siende dat jy die skinkbord vir my gedra het, mag jy eerste neem …”
Nadat Marina gepraat het, is die ongemaklike oomblik skielik verby en is almal haastig om Theo te ontmoet en geluk te wens.
“’n Raps duskant die sewentig, oorgewig, pankop en liddorings …” sê Marina vies vir Janie. “Ek het reeds een van die klerke gevra om solank meneer Snyman se lekker sagte leunstoel vir jou stokou en kranke verloofde reg te kry, sodat hy gemaklik kan sit. Al wanneer jy die waarheid gepraat het, was toe jy gesê het dat hy blou oë het en dat hy onweerstaanbaar aantreklik vir lede van die teenoorgestelde geslag is.”
Janie glimlag effens. Haar grappie van netnou is skielik nie meer vir haar snaaks nie. Okkie se houding het haar ontstel en sy weet dat Theo haar oor Ockert Smuts sal uitvra. Dis iets waarna sy nie uitsien nie en vir die eerste keer voel sy effens onrustig. Was Okkie nie miskien reg nie? Is sy nie dalk dwaas en oorhaastig nie? Sy weet self dat sy Theo nog nie goed genoeg ken nie en netnou het sy geskrik vir daardie ontoegeeflike uitdrukking op sy gesig. Is dit nie dwaas om met ’n man te trou wat jy skaars twee weke ken en eintlik nog vir jou ’n vreemdeling is nie? Sy hoor weer Marina se stem wat vra of sy nie liewer ’n maand of twee moet wag om dubbel seker te maak dat sy hierdie man liefhet nie. Sy en Okkie was dan sulke goeie vriende …
Dit was Marina se raad toe sy gedink het Theo is amper vier keer jou eie ouderdom, sê Janie vir haarself. En dan sien sy vir Theo waar hy gemaklik met ou oom Snyman staan en gesels. Sy sien die ferm ken met die effense kuiltjie langs die mooi, gevoelige mond en die breë skouers en die bruingebrande hand wat die glasie vonkelwyn vashou, en dis alles vir haar dierbaar bekend. Sy is sommer laf en miskien ’n bietjie dwaas. Die gevoel wat sy vir Theo het, is dieper as wat sy nog ooit vir enige ander man – Okkie inkluis – gehad het. Sy het hom lief en om sy vrou te wees, is iets wat sy met haar hele hart begeer. Sy het daardie blondekopman lief. Of hy nou smoorkwaad is, of brommerig, of rusiemakerig of jaloers of kortaf … dit maak nie saak nie: hy bly Theo Vermaak, die man met wie sy om vieruur in die huwelik tree en saam met wie sy vir die res van haar lewe gelukkig gaan woon.
“Nog ’n worsrolletjie, jou lawwe meisiekind?” bied Marina aan.
Janie skud haar kop.
“Ons eet vanmiddag by die Phoenix en ek is bang ek het dan nie ’n eetlus nie. ’n Klomp southappies in my maag, tesame met die skoenlappers wat nou erg begin fladder, sal veroorsaak dat ek niks kan eet nie.”
“Wil jy hê ek moet saamkom landdroskantoor toe en jou hand vashou, Janie? Siende dat jy nie ’n ma het om dit te doen nie …”
“Dankie, Marina. Ek terg sommer; ek is nie regtig senuweeagtig nie. Theo sal darem daar wees om my hand vas te hou.”
“En jy verkies sy hand bo myne? Ek blameer jou nie. Hy is ’n oulike ou. Het hy nie dalk ’n tweelingbroer wat ék kan kry nie?”
“Ongelukkig nie. Theo is net so arm aan familielede as wat ek is. Daar is net ’n neef – ’n Walt de Witt of iemand – wat glo skilder. Dis omdat ek ’n weeskind is en Theo albei sy ouers ’n jaar gelede verloor het, dat ons besluit het om stil voor die landdros te trou.”
“Dis die beste ding. Met hierdie inflasie en die stygende lewenskoste wil ’n mens nie ’n duur onthaal gee nie. Maar ek sien jy het darem ’n splinternuwe rok aan …”
“Jy ken my en my onmoontlike voorliefde vir nuwe klere. Ek weet nie wat Theo gaan sê as hy die berg tasse sien wat in sy arme motor gelaai moet word nie. Ek het gesê hy moet my liewer met een van die reservaat se vragmotors kom haal, maar hy het verkies om met sy motor te kom.”
“En hy is reg ook. Hoe sal dit lyk as die bruid in ’n vragmotor vertrek?”
Om kwart oor een kom Theo na Janie toe. Hy het blykbaar tyd gehad om af te koel, want sy glimlag is weer die bekende liefkosende een wat Janie se hart uitgelate teen haar ribbes laat bons.
“Is jy reg, my lief? Ons moet gaan eet en hierdie mense het seker baie werk wat wag.”
Janie voel skielik vol heimwee toe sy haar handsak en hoed optel en seker maak dat die laaie van haar lessenaar almal leeg is. Hier het sy baie ure lank gesit en werk en die horlosie dopgehou dat dit vyfuur moes word … en wie weet wanneer sy weer hierdie klomp mense van die kantoor gaan sien?
“Moenie,” sê Theo sag. “Ek sal vir jou ’n goeie man wees en jy kan binnekort kom kuier.”
Janie sluk aan die knop in haar keel en begin die naaste mense groet. Sy wil vir hulle dankie sê vir al hul vriendelikheid en belowe om te kom kuier, maar sy is bang sy begin huil en dan voel Theo sleg.
“Dankie vir … vir alles,” sê sy onbeholpe en hou Theo se hand baie styf vas. “Julle moet mooi bly …”
In die motor oorhandig Theo ’n bos blomme en sy sakdoek aan haar.
“Dankie, dis pragtige blomme. Moenie so omgekrap lyk omdat ek … h-huil nie, Theo. Dis sommer niks nie. Alle m-meisies huil wanneer hulle gelukkig is.” Janie streel bewerig oor die groot bos wit rose.
“Is dit so? Ek het min ondervinding van vroumense en nou voel ek baie beter. Ek het gedink jy huil oor daardie Smuts-kêrel wat my wou vermoor en op hierdie oomblik seker in sy kantoor staan en ons deur die venster dophou. Ek was bang dis oor hóm wat jy hartseer is.”
Theo se stem klink kalm, maar Janie word nie mislei nie. Die man is nog baie kwaad en dit sal takt kos om hom weer goed te kry.
“Watter Smuts-kêrel?” vra sy fronsend. “O, jy bedoel ou Okkie?”
“Presies. Ek bedoel ou Okkie,” maak hy haar sarkasties na. “Of is daar nóg ’n Smuts-ou wat ’n aanspraak op jou het?”
“Natuurlik nie. En Okkie en ek was net goeie vriende. Dis al.”
“Goeie vriende kyk ’n man nie middeldeur as hy aan hulle goeie vriendin verloof geraak het nie. Is die man verlief op jou? Het hy jou gevra om met hom te trou?”
“Ja, maar … maar ek het nee gesê. Theo, dis ons … troudag en … en ek voel hartseer omdat ek weg is by die kantoor. Daardie klomp mense was vir my amper soos fa-familie. Verlede nag kon ek nie slaap nie en nou het ek ’n h-hoofpyn en … en alles. Moenie met my rusie maak nie. Asseblief?”
Sy kyk pleitend na hom en dadelik versag Theo se gesig. Hy neem haar in sy arms, ongeag of iemand vanuit die kantoor hulle dophou of nie.
“Ek is ’n nare bees: selfsugtig en wreed en ongevoelig. Jaloers en onredelik …” Met elke woord soen Theo haar saggies, eers op die voorkop en dan op elke wang en uiteindelik op die sagte, bewende mond.
“Ek wou nie met jou rusie maak nie, my liefste. Dis omdat ek jou so lief het dat ek bang is om jou te verloor. Elke ander man hou vir my ’n bedreiging in. Ons twee ken mekaar nog net twee weke en ek is jaloers op daardie Ockert omdat hy jou soveel langer as ek ken. Jy behoort aan my en ek deel jou nie met ’n ander man nie. Ek is jammer, my skat. Ek sal probeer om nooit weer met jou rusie te maak nie.”
Theo hou Janie ’n armlengte van hom af weg.
“Nou is daar nóg ’n sakie waaroor ek sekerheid wil hê voordat ons trou … Nee, moenie so bang lyk nie,” keer hy toe hy sien hoe groot Janie se oë rek. “Ek terg jou sommer. Maar ek wil weet hoekom jy my nog nooit ‘liefste’ of ‘skat’ genoem het nie. In die begin was dit ’n formele ‘meneer Vermaak’ wat na baie mooipraat darem naderhand ‘Theo’ geword het, en ek het in ademlose spanning gewag,