Satyn Omnibus 5. Wilmari Jooste
Читать онлайн книгу.
Hy koers in die rigting van die agterdeur. In die verbygaan haal hy ’n selfoon uit sy sak en oorhandig dit aan haar. “Arnold s’n. Ek het dit opgetel, ’n entjie weg van die plek waar ons hom gekry het. Gedink jy sal dit miskien wil bêre.”
Clio sluk aan die knop in haar keel. Omdat dit ’n stukkie van Arnold is? Of omdat Jurg die moeite gedoen het om die foon te gaan soek? Sy rek haar treë agter hom aan.
“Dankie.”
“Plesier.”
In die kombuis haal hy bekers uit ’n kas en skakel die ketel aan. “Wil jy koffie hê?”
“Asseblief. Kan ek help?”
Hy lig sy wenkbroue. “Waarmee?”
“Om te … Met die koffie,” stamel sy.
“Dankie, ek is heeltemal in staat om sonder hulp twee koppies koffie te maak.”
Heel duidelik nog befoeterd oor gisteraand … Moet sy verskoning vra, of gaan dit lyk of sy toenadering soek? Sy het ook haar trots … Dis beter om die saak daar te laat, voor dit weer op ’n argument uitloop.
Hy sit haar beker op die skoongeskropte geelhouttafel neer, saam met suiker, melk en ’n blik beskuit. “Ek het die hospitaal gebel en met die dagsuster gepraat. Arnold het ’n rustige nag gehad.”
Haar hart gaan in ’n teleurgestelde bondeltjie lê. “Net dit?”
“En sy bloeddruk en hartklop is stabiel.”
“Niks verder nie?”
Jurg raak vasgevang in die twee viooltjie-oë wat pleitend in syne staar. Hy kyk anderpad en sy stem is onverwags grof. “Dis nog te gou. Gee hom tyd. Hy sal bykom.”
Clio knik, bang as sy praat, begin sy weer huil. Sy weet nie wat dit met haar is nie, sy is nugter en prakties – nie die tranerige soort nie. Is dit oor Arnold en al die kleintyd-herinneringe, of omdat sy nog vlugvoos is? Sy neem ’n groot sluk koffie.
“Jou ma en Aloma het gebel,” lig hy haar in. “Om te hoor hoe dit met Arnold gaan. Ek het gesê jy sal meer weet ná ons by die hospitaal was. As jy reg is, kan ons ry.”
Nie heeltemal so aaklig soos sy gedink het nie …
“Ek sal eers gou die bekers uitspoel,” bied sy aan, as boetedoening.
“Los, Betta kom later in.”
Sy gaan haal haar handsak in die kamer en volg hom buitetoe.
Sy het gehoop hulle ry met die bakkie, siende dat dit buite staan. Maar hy verkies die Porsche. Seker nog ’n nuwe speelding …
Karretjies en lorrietjies toe hy klein was, was nie vir Jurg genoeg nie. Hy wou die ware Jakob hê. Talien vertel hy kon skaars loop, toe klouter hy al op ’n trekker en ’n dorsmasjien. Hy wou nooit agter sit wanneer hulle met die motor ry nie, maar op sy pa se skoot, by die stuurwiel, want hy wou help “dlyf ”. En dié kon hy doen, nog voor hy behoorlik ’n “r” kon sê. Op laerskool reeds, al kon sy voete skaars die pedale bykom, was hy ’n beter bestuurder as sy ouboet.
Clio het altyd gedink Jurg is windmakerig om met Talien se motor of een van die plaasvoertuie rond te ry. En altyd te vinnig – die bande laat tol met die wegtrek, om die meisies te beïndruk. Maar hy verras haar. Of dalk is sy nie die moeite werd om te beïndruk nie … By ’n verkeerslig in die buitewyke van Bela-Bela hou ’n opgewarmde BMW met twee brekers in langs hulle stil. Hulle laat die enjin ’n paar keer brul, terwyl rookwolke by die dubbele uitlaatpyp uitstoot. Die boodskap is duidelik: hulle daag die Porsche uit.
Jurg kyk nie na hulle nie. Sy hande is rustig op die stuurwiel, net sy vingers trommel ritmies terwyl hy wag dat die lig groen word. Clio wag gespanne, voorbereid om teen die rugleuning gegooi te word wanneer die sportmotor uit sy spore wegspring en rubber brand.
Maar Jurg verstom haar. Hy laat toe dat die Bee-Em vir hom ’n agterbuffer wys. Dan trek hy ewe bedaard weg, asof dit ’n Sondagoggend is op pad kerk toe. Toe hy sy kop draai en na haar kyk, sien sy die vonkeling in sy oë. Sy het altyd gedink hulle is liggrys, soos Arnold s’n. Maar in die son wat deur die voorruit skyn, blink sy oë silwer.
’n Blink silwer, vol tergduiweltjies.
“Ek het ook grootgeword,” sê hy met ’n grinnik.
En mooi grootgeword, wil Clio dit beaam. Jurg van Deventer is ’n beeld van ’n mansmens. Sondig en onbybels mooi.
“Jou ma sê dit sneeu in Calgary,” merk hy op. Die weer is ’n veilige en neutrale onderwerp …
“Dis nou winter in Kanada. Ysig. Dis nie koue soos julle in Suid-Afrika dit ken nie. Dit trek in jou gebeente in, in jou murg en ingewande in, waar truie en jasse jou nie kan warm maak nie. Jou bloed vries as jy dit buite waag, en jy verander in ’n gletser.”
“Geen wonder julle kan nie rugby speel nie,” spot hy.
Sy ruk haar op. “Net die mans. Ons vrouespan het in die afgelope Wêreldbekertoernooi Suid-Afrika se vrouespan geklop. Ongelukkig het hulle in die volgende ronde uitgeval en nie die finaal gehaal nie.”
“Ek het hoeka gedink die Kanadese mans is koudbloedig,” skimp Jurg en bekyk haar waarderend op en af. “In teenstelling met Kanadese vroumense. Dié is tops. A-span.”
“Ek speel nie rugby nie,” antwoord sy snipperig.
“Vir wie het jy geskree toe die Springbokke teen Kanada gespeel het?” toets hy haar.
Clio wens hy het nie gevra nie. Haar hart wou breek toe die groen-en-goud op die TV-skerm verskyn het. Hulle was ’n groep ekspats wat by ’n sportkroeg byeengekom het om die toets te kyk en gees te vang. Maar dit was te hartseer. Die vroue het openlik gehuil en selfs ’n paar van die mans het met rooi oë gesit. Hulle het ’n Suid-Afrikaanse vlag rondgeswaai, “Shosholoza” gesing en biltong geëet. Dit was nie ’n kwessie vir wie hulle geskree het nie.
Jurg lees die weemoed op haar gesig. “Sal jy ooit permanent terugkom Suid-Afrika toe?”
“Dit hang af …” skerm sy.
Waarvan? wil hy vra. Of my broer jou vra om te trou? Dis waarvoor jy gekom het, dan nie?
Jurg vra nie verder uit nie. Hulle sit met hul eie gedagtes totdat hy by die hospitaalterrein indraai.
Sy skarrel uit voor hy kan kom help. “Het jy die biltong onthou?”
Hy knik. “En sjokolade vir Talien. Sy gaan deur ’n stresvolle tyd.”
’n Ander saalsuster is aan diens, een wat Jurg blykbaar ken. Sy glimlag vriendelik. “Dokter Strachan is op die oomblik by jou broer, maar hy sal nie lank wees nie. Julle kan intussen in die wagkamer wag, saam met jou tante.”
Die wagkamer is oorkant intensiewesorg. Deur ’n gleuf tussen die swaaideure kan Clio skramsweg Arnold se bed uitmaak. Hy lê steeds op sy rug, roerloos en gekoppel aan ’n drup. Maar sy kan sien sy gesig het meer kleur.
Dis al waarvoor daar kans is. Dan is Talien by om Clio in haar arms toe te vou en teen haar ruim boesem vas te hou.
“My kind, my kind …” sukkel sy dit uit. “Dit moes so anders gewees het. Arnold het so uitgesien na jou koms, hy het die dae getel. En nou die ongeluk …”
Talien was altyd ’n inspirasie, ’n toring van krag vir almal. Clio hou haar styf vas en sê met vaste oortuiging: “Hy sal gesond word, Talien. Arnold is ’n vegter. Hy gaan bykom, gaan weer perdry en skilder.”
Talien ruk haar reg. “Natuurlik! Hy lyk klaar beter as gister hierdie tyd. Toe het ek gedink ons gaan hom verloor …”
Sy hou Clio ’n armlengte weg en kyk speurend af in haar gesig. “Maar hoe lyk jy so ’n verlepte ou dermpie, kinta? Is jy nie lekker nie?”
“Ek makeer niks nie, tante.”
Talien swaai beskuldigend om na