Satyn Omnibus 5. Wilmari Jooste
Читать онлайн книгу.
nie. Hoekom het sy nie die bril geneem en dit voor Arnold se gesig gehou nie? Hy is erg bysiende, en sy ken hom nie sonder die bril nie. Dís wat haar ontstel het: omdat hy daarsonder vir haar soos ’n vreemdeling lyk. Jurg wou help, en sy kan nie verstaan waarom Clio so oorhoeks gereageer het nie.
Clio vermy Talien se ondersoekende blik. Sy reik uit en raak aan Arnold se hare. Dit voel skoon en sag, soos sy dit onthou. Sy vee oor sy kuif wat op sy voorkop lê. Dit ís hy, die ou Arnold wat sy so goed geken het, vertel sy haarself oor en oor.
Haar binneste is ’n maalkolk van stuwende emosies. Sy stry teen die begeerte om weg te vlug; dwing haarself om sy hand wat op die ligblou deken lê in hare toe te vou. Eers dan het sy die moed om haar kop op te lig en Talien in die oë te kyk. Haar mond trek in ’n bewerige glimlag. Dit was nie so moeilik nie, was dit? Sy sal dit weer regkry …
Talien se glimlag is bemoedigend. Miskien was dit net haar verbeelding. Niks het verander nie. Clio is lief vir Arnold en sal hom nie seermaak nie. Sy het net ’n bietjie ontuis gevoel, dis al.
Talien glo daaraan om geen molshoop toe te laat om ’n Kilimandjaro te word nie. “Hou die bril oor Arnold se gesig,” por sy Clio aan.
Clio kyk na Jurg, maar sy gesig is uitdrukkingloos. Hy wend geen poging aan om die laai weer oop te trek nie.
“Gee dit vir haar, Jurgens,” beveel Talien. Jurg skud sy kop, draai om en stap uit.
Talien kyk hom fronsend agterna, kyk dan vraend na Clio. Maar dié weet ook nie wat met hom aangaan nie en haal haar skouers op.
“Tjik! Julle jongmense darem!” klik Talien ergerlik met haar tong, leun oor en haal Arnold se bril uit die bedkassie se laai.
Hierdie keer het Clio nie ’n probleem daarmee nie. Sy los Arnold se hand en vou die bril oop. Dan hou sy die bril voor Arnold se gesig en draai haar kop skeef om die effek te bekyk.
Jurg was reg: dit maak die wêreld se verskil. Arnold se gesig is skielik nie meer kaal en sonder wangbene nie, en deur die dik lense is sy oë weer groot en rond, met lang wimpers, soos Clio hulle geken het. Arnold is skielik weer Árnold. Haar maat en haar ouboet, haar vriend en geesgenoot … Die trane biggel oor Clio se wange, drup op die laken en maak donkerblou kolletjies op die deken.
Die dagsuster loer verskonend om die kosyn. “Die pasiënt moet rus. Julle kan môre weer ’n rukkie inloer.”
6
Buite in die gang soek Talien in haar mou. Sy gee vir Clio haar sakdoek, soos toe sy ’n klein dogtertjie was. “Ken jy hom nou?”
“Ja.” Clio snuif en blaas haar neus. “Skies dat ek so ’n prima donna was.”
“Wie het gesê jy’s ’n prima donna? Jurg? Moet jou nie aan hom steur nie, jy ken hom mos van toeka af. Hy bedoel dit nie sleg nie. Die kind wys mos nooit sy gevoelens nie, steek als mos agter daardie hardekwashouding weg. Maar binne-in daardie groot lyf klop ’n klein hartjie. Jy’s vir hom die sussie wat hy nooit gehad het nie en hy is baie erg oor jou, Clio. Terg is maar sy manier om te wys hy gee om.”
Sussie? eggo Clio se gedagtes. Miskien toeka, maar nie nou meer nie.
En sý? Sien sy hóm as ’n boetie?
“Ek weet julle twee het dikwels gebots,” gaan Talien voort. “Dit was meestal Jurg se skuld, maar nie altyd nie. Soms was dit ’n misverstand. ’n Saak het altyd twee kante, en mens is soms bevooroordeeld, sodat jy net die verkeerde kant sien.”
“Dis nie Jurg wat gesê het ek is ’n prima donna nie,” erken Clio. “Dis ek wat sommer simpel was.”
“Jy was oorstelp deur wat gebeur het, soos ons almal maar. Dank die goeie Vader Arnold het bygekom.”
“Dokter Wim waarsku daar lê nog ’n lang pad voor na volkome herstel.”
“Met jou hier sal hy gemotiveerd wees, en hy sal vinniger weer op die been wees.”
Jurg wag vir hulle buite by Talien se motor en hou galant die deur oop. “Oppas, moet nou nie weer dwars bo-op die sjokolade gaan sit nie!” waarsku hy.
Talien sien die boks met die rooi lint om op die sitplek lê. Haar gesig verteder. Sy vryf liefkosend oor sy wang en lê haar kop teen sy bors.
“Jy’s ’n dierbare ding. Hierdie ou vrou sal haar wát verbeel om so ’n romantiese ridder in haar lewe te hê.” Sy strek op haar tone en gee hom ’n klapsoen. “Dankie, hartlam. Wat sal ek sonder jou doen?”
“’n Beter ridder kry,” spot hy. “Een met ’n stetoskoop om sy nek.”
“Moenie vir jou ligsinnig hou nie, Jurgens!” raas Talien, maar Clio sien die sagte trek om haar mond.
“Sal ons Sondag ’n skaapribbetjie op die kole gooi en hom oornooi?” stel hy voor.
Sy hou haar steeks en skop ’n klomp stof op, voor sy gemaak teësinnig instem. “Maar moenie jou beste wyn oopmaak nie!” waarsku sy kwaai.
“Ek sal nie, ons gee hom koeldrank in ’n blikbeker.”
“En ek gaan ook nie poeding maak nie!”
“Nee, gee hom net ’n stuk brood met jêm op.”
Clio hou die twee dop: hul gemaklike speelsheid wat van wedersydse toegeneentheid getuig. Het sy Jurg deur die jare dalk verkeerd geoordeel? Of wat het Talien bedoel met ’n saak wat altyd twee kante het?
Talien maak die boks oop en gee vir hulle elkeen ’n sjokolade – net een, en nie van dié met neute in nie, wat haar gunstelinge is. Dan skuif sy agter die stuurwiel in.
“Bel Kanada toe, Clio,” gebied sy. “Jou ma is bekommerd oor jou. En Jurgens, sorg ordentliker vir jou kuiergas! Eet daardie hoenderpastei, en laat Betta môre vir julle ordentlike kookkos maak.”
“Reg, samjoor!” belowe hy.
Toe Talien se motor om die draai verdwyn, stap hy na die Porsche toe. “Ek moet ongelukkig eers by die bank en die koöperasie aangaan. Sal jy omgee?”
“Glad nie. Ek wil graag in die dorp rondloop, al die ou bekende plekke opsoek.”
“Ons kan daarna iets gaan eet as jy wil? Of gaan koffie drink by die Hoekkafee?”
“By die Hoek drink mens melkskommels.”
“Pienkes,” beaam hy, “wat in jou piering oorloop.”
Hoe het hy geweet? Hul oë ontmoet en dis Clio wat eerste wegkyk. Dit sal heiligskennis wees om saam met Jurg na die Hoek te gaan.
“Ek is nie dors nie.”
Gek wat ek is, dink Jurg. Om te verwag sy sou inwillig …
Sy het as kind haar neus opgetrek asof hy onder ’n klip uitgekruip het. Hoekom sal dit nou anders wees? Die boodskap daar in die hospitaal was duidelik: Wat Clio Gericke betref, ly hy steeds aan ’n aansteeklike siekte. Dís waarom sy haar hand weggeruk het, om te keer dat hy aan haar raak.
Hy sê niks, klap net die motordeur hard agter hom toe en trek weg met gruis wat in alle rigtings onder die bande uitskiet.
Ek dag jy het grootgeword … wil sy spot, maar waag dit liewer nie. Jurg van Deventer is as grootmens aangenamer as wat sy verwag het. Maar sy weet dat hy nie ’n oormaat geduld het nie. Arnold kon ure lank met ’n koppige vul sukkel en paai en mooipraat, terwyl Jurg ná ’n halfuur die toom sou neersmyt.
“Daar het ’n nuwe kafee oorkant die koöperasie oopgemaak: Dino’s. Kry jou daar oor ’n uur,” sê hy kortaf.
Clio dink na. “Ek sal sien … Mits ek lus is vir koffie.” Sy weet die uitnodiging is nie omdat hy haar geselskap geniet nie. Dis uit plig. Hy het gesê noudat Arnold beseer is, voel hy verantwoordelik vir haar. Hy doen net sy broederlike plig, en dis goed dat sy nie oorgretig geklink het nie. Hy moenie die idee kry sy is verleë oor hom nie.
Clio drentel in die dorp rond.