Wanneer woorde onnodig is. Jacolet van den Berg
Читать онлайн книгу.
staan ’n paar treë weg, en terwyl Deon praat, hou sy die blonde man oorkant haar dop. Sy kan nie onthou dat sy ooit vir Reuben op kampus gesien het terwyl sy gestudeer het nie. Hy is ouer as sy.
Vir Deon het sy ook eers leer ken toe sy en Sandra vriendinne geword het. Deon het met sy huisdokterjaar op Worcester begin en dit was die eerste jaar wat hy nie meer op kampus was nie. Hulle het hom dus nie gereeld gesien nie. Dis seker waarom sy en Reuben mekaar nooit raakgeloop het nie. Hulle het sekerlik in verskillende kringe beweeg. Tog is daar iets bekends aan hom …
Deon sluit sy kort toespraak af en daarmee die formaliteite. Die gaste begin opnuut gesels en klink reeds taamlik vrolik.
Aria luister net met ’n halwe oor na die gesprek van die groep vroue langs haar omdat haar oë bly dwaal na Deon en Reuben. Toe sy Sandra gewaar waar sy iets skink om te drink, stap sy daarheen. “Dis ’n lekker partytjie en die kos lyk heerlik.”
“Dankie, my skoonma, die bobaaskok, het die meeste van die tapas gemaak. Hoewel sy nie daarvan hou as mens van kok praat nie, sy is ’n ‘sjef’.”
Aria glimlag. “Lekker om so ’n handige skoonma naby te hê.”
“Ja, tot sy aangebied het om ons binnehuisversiering te doen. Sy is nou wel taamlik sjiek, maar sy verstaan nie kontemporêr op ’n beperkte begroting nie. Sy en skoonpa sal kwansuis bydra, maar ek weier volstrek. Geld by skoonmense vat vir luukses gaan nie deug nie. Gelukkig stem Deon saam. Ek dink my skoonma is heimlik verlig oor Deon se nuwe pos. Dit hou groter moontlikhede vir finansiële sukses in.”
“Dis darem nie asof julle sukkel nie, wat meer wil sy hê?”
“Haar probleem is sy ken die Rademan-familie te goed. En as jy jou eie insecurities nie uitgesorteer het nie, ontgeld jou kinders dit.”
“Die Rademans? Praat jy nou van Reuben Rademan?”
“Ja, hy kom uit ’n welgestelde familie. Hulle is belese, berese en het baie geld.”
“Mmm, op ’n manier kan ek dit sien. Dit het dalk iets met sy perfekte ontwerpersklere te doen.” Sy knipoog vir Sandra. “Jy moenie jou skoonma ’n harde tyd gee nie.”
“Nee, ek sê maar net. Ek hou van my skoonma solank sy haar by haar eie huishouding bepaal. Nie almal van ons kan so ongeërg wees oor die res van die wêreld soos jy nie.”
“Ek moet maar so wees. Ek het nie ’n skoonma wat my met geld en lekker kos kan of wil volstop nie, my eie ouers kan dit nie eens doen nie. Ek is ’n plain Jane. As ek my nie afvee aan die wêreldse dinge nie, gaan ek binnekort Prozac moet gebruik.”
“Jy is allesbehalwe ’n plain Jane.”
“Jy weet wat ek bedoel.”
“Nee.”
“En as julle twee so frons? Is julle nie veronderstel om vrolik te wees nie?” Reuben praat skielik langs Aria.
Haar antwoord stol op haar lippe. Sy stem herinner haar aan die timbre van die oseaan. Dis diep, maar tog ook nie. Sag, maar nie soos fluweel nie, eerder soos goed afgewerkte hout of die geruis van water.
Dis asof ’n onsigbare elektriese stroompie deur haar lyf loop toe sy na hom kyk. Vae herkenning roer in haar. Iets in sy gesig ís bekend. Sy het hom al voorheen gesien. Dalk tog op kampus.
“Ons bespreek of Aria ’n plain Jane is of nie.” Sandra glimlag skertsend vir Reuben.
Sy oë talm op Aria, langer as wat nodig is.
Weer ervaar sy die vreemde bewustheid van hom. “Dis nie heeltemal waar nie.” Sy weet nie hoekom sy dit nodig vind om te verduidelik nie. Haar wange word warmer, en sy kyk verleë weg.
Hy lag, en die plooitjies om sy oë waaier ’n titseltjie dieper. “Sandra, ek sien jy het iets om te drink. Kan ek vir jou iets skink, Aria?”
“Dankie, ’n glasie sjampanje sal lekker wees.”
Sandra glimlag. “Geniet dit. Hier is nie baie nie, julle sal later maar op die warmer drankies moet fokus. Ek is versigtig om alkohol in die publiek te bedien. Maar verskoon my eers, julle. Ek moet darem probeer om ’n goeie gasvrou te wees. Ek sal graag nog wil gesels but duty calls.”
“Ja, toe.” Aria gee haar vriendin ’n speelse hou op die boud. “Gaan wees sjarmant.”
Sandra sluit by ’n ander groepie gaste aan, en Aria wag effens onseker terwyl Reuben die sjampanje skink. Vat sy net die glasie en loop, of is hulle nou veronderstel om oor ditjies en datjies te gesels?
Reuben draai na haar, maar gee nie dadelik haar glas nie. “Is jy lus om te sit?” Hy beduie na twee stoele.
“Ja, maar dáár op die sand.” As hy lus het vir gesels, gesels sy graag.
Hy kyk na waar sy beduie en knik. “Moet ek vir jou iets kry om op te sit? Dalk een van die stoelkussinkies?”
Sy kan nie anders as om vir hom te lag nie. “Jy grap seker?” Sy trek haar trui net effens op en sak dan kruisbeen op die sand neer. Hy huiwer, en sy klop liggies op die sand langs haar. “Dis net sand, jy kan maar sit. Daardie ontwerpersjeans van jou sal nie vuil word nie.”
“Dis nie die sand waarvoor ek bang is nie. Binnelandse stadsjapies is darem nie almal bang vir seesand nie.” Hy maak hom gemaklik langs haar, en sy kyk hoe hy sy glas in die sand staanmaak. “Ek het lanklaas op die strand gedrink.”
“Ek kan nie sê dat ek al ooit op die strand gedrink het nie.”
“Nie?” Hy kyk verbaas na haar. “Jy was mos op Stellenbosch? Is dit nie onvermydelik dat mens die een of ander tyd in jou studenteloopbaan iets sterks op die strand sal drink nie?”
“Nie noodwendig nie.” Sy draai haar oë weg van hom. Kyk hoe die branders breek en terugtrek. Sy hou daarvan om na die see te kyk en doen dit ook gereeld, maar dit stem haar nooit rustig nie – vir haar is daar ’n ewige onderliggende onstuimigheid.
Sy kyk terug na hom. “Dis ’n gevaarlike ding om te doen.”
“Jy is reg.” Sy oë verdonker effens en die glimlag op sy gesig taan. “Studente doen soms onverantwoordelike dinge.”
“Ek is gewoonlik reg.” Sy haal haar skouers amper gelate op en vat ’n lang teug van die sjampanje.
Die kepies langs sy mond trek weer dieper. “Sê jy.”
“Maar ons is lankal nie meer studente nie en is nou mos uiters verantwoordelik. Ek drink graag vandag ’n glasie sjampanje op die strand om my vriende te vier.”
“Is jy … uiters verantwoordelik?” Die manier wat hy na haar kyk, laat dit voel asof die sjampanje deur haar are borrel.
“Natuurlik, ja.” Dit lyk allermins of hy haar glo. “Lyk ek dan nie verantwoordelik nie?”
Hy kyk lank ondersoekend na haar, sy donkerblou oë peinsend.
Sy begin lag. “Jy het nie soveel tyd nodig om te besluit nie. Gewoonlik vorm mens binne die eerste tien sekondes ’n opinie oor iemand anders. Is jý dan nie verantwoordelik nie?”
Hy haal sy skouers op. “As dit net tien sekondes vat, het jy seker reeds jou opinie gevorm.”
“Ek het ja, maar verskeie faktore speel ’n rol, en ek weet teen dié tyd dis nie noodwendig akkuraat nie. Iets laat my dink jy gaan my verras.”
“Ek is bereid om jou toe te laat om jou eie opinie te vorm. Ek sal dalk nie saamstem nie, maar dis jou voorreg.” ’n Effense glimlag pluk aan Reuben se mondhoeke – en dit is vervlaks aantreklik.
“Mmm, selfvertroue. Jy gee nie eintlik om wat ander dink nie.” Sy glimlag saam met hom.
“Ek gee om … wanneer dit geregverdig is.”
“Touché. So wat doen jy terug in die Kaap as jy tien jaar in Johannesburg was? Hoekom Johannesburg se son verruil vir die Kaapse skoonheid?”
“Besigheid.”