Wanneer woorde onnodig is. Jacolet van den Berg
Читать онлайн книгу.
tussen hulle.
“Jy kan seker so sê.”
“Dis seker te ingewikkeld om te vra watter tipe besigheid. Julle sakemanne het mos gewoonlik so ’n komplekse verduideliking dat niemand seker is waarvan julle praat nie.”
Hierdie keer lag hy uit sy maag. “Jy is snaaks, Brink. Hou so aan, en ek stel jou aan vir my persoonlike vermaak.”
Sy geniet die skerts in sy stem. “Is jy seker jy het genoeg geld daarvoor?”
“Ek dink ek sal dit kan bybring.” Geamuseerdheid pluk-pluk aan sy mond.
Aria is ’n oomblik stil. Toe drink sy die laaste van haar sjampanje en laat lê die leë glas langs haar op die sand.
“Ek weet wat jy doen deur die vrae wat jy stel.” Sy blik rus spottend op haar. “Jy dink jy het op diplomatiese wyse uitgevind dat ek taamlik verantwoordelik is, ’n goeie skoot selfvertroue het, in die korporatiewe wêreld is en finansiële vryheid geniet. Ek moet jou waarsku ek is so slim soos ek lyk. Ek ken al die truuks in die boek en kan tussen die lyne lees ook.”
Sy lag ontspanne. “Dan moes jy seker ook agtergekom het ek stel nie werklik belang in hoeveel selfvertroue of geld jy het, of nie het nie. Dit het net so min met my te doen soos jou onderbroek- of skoengrootte.” Sy lig haar hande gemaak verontskuldigend. “So much for conversation making. Verkies jy dan dat vroue nie vrae vra nie sodat jy misterieus kan bly?”
“Misterieus. Werklik?” Hy glimlag vermakerig vir haar. “Vroue hou van selfvertroue en geen vrou stel nié in geld belang nie. Geld is sekuriteit. Dit laat julle mos veilig voel. Dis bloot toevallig dat ek albei het.”
Die wending van hulle gesprek stem haar nou ongemaklik. Geld het haar nog nooit aangestaan nie. “Niks is toeval nie én veralgemening is ’n gevaarlike ding. Jy ken vroue blykbaar nie, meneer Rademan. Die guns wat geld koop, hou ook nie lank nie. Geld kan nie alles wat breek, regmaak nie. Al word die probleem daarmee toegegooi sodat niemand die krake kan sien nie, kom daar in een of ander stadium ’n ligte briesie en waai al daai note in die lug in op.” Haar woorde is skerper as wat sy bedoel het.
Hy antwoord nie dadelik nie, speel met sy vingers in die sand tussen hulle. “So, wat sê jy? Vroue is komplekse wesens en stel in meer as geld en sekuriteit belang?” Sy stem bly lig.
Sy ontspan effens. “Almal met iets tussen die ore is kompleks, selfs my ma se hond.”
Sy lag is so diep en aansteeklik dat sy nie anders kan as om dit te geniet nie.
“Jy ontduik die antwoord, maar dis ’n debat vir ’n ander dag. Nog sjampanje vir jou?” Hy staan op en skud die sand van sy sitvlak af.
“Nee, dankie. Jy het gehoor wat Sandra sê. Nou gaan ek eers van haar skoonma se eetgoed soek.”
Hy steek sy hand na haar toe uit en trek haar op asof hulle kamerade is. “Aha! Die verantwoordelikheidsin.”
Deon kom sluit weer by hulle aan. “Ek is bly julle gesels so lekker. Ná die tien jaar in Johannesburg het jy baie los drade om hier in die Kaap op te tel, my pêl.”
“Ek weet nie of ek tyd gaan hê vir ál die los drade nie. Ek is hier om te werk.”
Deon gooi sy hande in die lug. “All work and no play? Jy het nog nooit hulp nodig gehad om drade op te tel nie.”
“Dinge verander.” Reuben haal sy skouers ongeërg op.
“Gelukkig vir jou het Aria baie kontakte,” skerts Deon verder. “Sy maak nie verniet almal wat stukkend is weer heel nie.”
Aria rol haar oë vir Deon. Hy is alewig besig om haar siel uit te trek. Sy wuif afwerend met haar hand. “Ek is seker jy sal hom kan help, Deon. Verskoon my nou eers. Ek gaan iets eet en almal groet by wie ek nog nie uitgekom het nie.”
Sy pak ’n paar versnaperinge op ’n bordjie en gaan sluit by ’n groepie van haar vriendinne aan.
“Aria, ons is bly jy maak vir ons ook ’n tydjie. Ons dog daardie aantreklike ou los jou nie weer vanmiddag nie en dat ons eers Maandag gaan hoor waaroor julle twee so koppe bymekaar sit en gesels het. Vertel! Wie is die gorgeous ou?” Daleen se donker krulle bons in die wind en haar bont broekpak wapper om haar lyf. Haar lewendige oë terg.
Aria klik haar tong spytig vir haar onnutsige vriendin. “Daleen, vir ’n suster in ongevalle is jou waarnemingsvermoë taamlik vrotsig.”
“So maklik gaan jy nie wegkom nie. Vertel ons wie die aantreklike man is.”
Aria kyk na Reuben waar hy by ’n groepie mans staan. Hy is aantreklik, ja, so ook ’n paar ander mans wat vandag hier is. Maar daar is iets aan Reuben wat dit moeilik maak om weer weg te kyk. Dalk ís dit sy selfvertroue. Dit straal uit sy hele houding. Hy is ’n man wat weet wat hy het, en wat hy kan en wil doen. Hy staan gemaklik met sy hande in sy sakke terwyl hy aandagtig luister na iets wat een van die ander mans sê.
Met moeite draai sy haar kop weg om op haar vriendinne te fokus.
Sy som mense en hul situasies op, dis wat sy doen, sonder om te dink. Dis soos asemhaling vir haar. Dié dat sy haar oë nie van Reuben Rademan kan weghou nie. Iets aan hom laat haar dink.
“Nee wat, ek het hom ook maar pas ontmoet en kan julle nie veel vertel nie. Sy naam is Reuben Rademan. Blykbaar ’n universiteitsvriend van Deon wat pas teruggetrek het Kaap toe.”
“Dis goeie nuus.”
Aria lag vir Daleen. “Goeie nuus vir wie?”
“Vir ons. Vir die vroue van die Kaap, natuurlik. Iemand gaan baie gelukkig wees.”
Aria snuif minagtend. “Hier is genoeg visse in die see, niemand gaan eens agterkom hier is nog een in die water nie. Al is dit ’n mooi, sterk een.”
Die ander vroue lag.
“Dis wat jy nou sê. Jou oë dwaal nie verniet nie.” Nita vee die donker hare wat in haar gesig waai uit die pad en kyk Aria stip met haar warm bruin kykers aan.
“Ja, toemaar, Nita, ons is nie almal so gelukkig soos jy en Sandra om ’n ring aan die vinger te hê nie.” Daleen slaan haar arm om Aria se skouers. “Party van ons oorweeg nog ons opsies en geniet intussen die uitsig.”
“Jy bedoel seker vooruitsig,” snip Nita.
“Dít ook, ja.” Daleen kyk weer in Reuben se rigting.
“Julle is vanmiddag net laf en lus om nonsens te praat. As dit so aanhou, gaan soek ek meer sinvolle geselskap.” Aria draai haar rug na waar Reuben staan en sien die aankomende brander net betyds. Hulle spring weg.
Aria retireer vinnig.
“Ons praat nie nonsens nie, ons droom ook maar net.” Daar is tergende liggies in Daleen se oë.
Aria maak eerder dat sy wegkom.
2
Aria gaan sit die bordjie op een van die tafeltjies neer en snak byna na haar asem toe sy omdraai.
Reuben staan voor haar. Die glimlag om sy lippe is warm genoeg om enige vrou se temperatuur op te stoot.
“Moet ek jou aan van die ander gaste voorstel, of ken jy almal?” Dis die eerste ding wat in haar kop kom, en dit klink lamlendig.
Sy oë lag haar uit.
Sy voel verleë oor die simpel voorstel. Nou klink dit asof sy van hom ontslae wil raak.
“Ek kan myself voorstel, dankie. Maar ek ken darem ’n paar van die gaste. Ek wou eintlik hoor of jy ’n entjie strandaf wil stap. Ek was lanklaas op Blouberg, en die uitsig is vanmiddag besonders.”
“Dit is ’n helder dag. Die lug is skoon ná gister se reën.”
“Wil jy jou baadjie aantrek?” Hy mik om haar baadjie van die stoel af op te tel, maar sy keer hom.
“Nee wat, dankie. Dis darem nog nie