Ena Murray Keur 9. Ena Murray
Читать онлайн книгу.
haarself aangedoen! Sy is ’n beeldskone vrou vandag, en sy sal nooit weet of dit bloot die uiterlike is wat bekoor nie. In die toekoms sal sy nooit weer seker wees of sy nie maar net met nog ’n Eugene Minnaar te doen het nie, en of dit ’n … Klaus Wagner is nie.
Haar hart ruk in haar keel. Sy sien die twee mans teenoor mekaar en sy weet daar is geen vergelyking nie. Klaus Wagner is nie ’n man wat deur ’n beeldskone gesig en ’n verleidelike liggaam aan die neus gelei sal word nie. Hy is ’n man wat dieper kyk, dieper soek, verby die verganklike dop waarin die ware mens gehul is. As hy eendag trou, sal hy na iemand soek wat mooi van binne is voordat hy eens na die uiterlike sal kyk. Hy is ’n man wat met ander oë as Eugene Minnaar na ’n vrou kyk.
En hy verag haar. Sy weet dit. Hy het dit in byna soveel woorde gesê. Háár sal hy nooit kies nie. Dan veel eerder haar suster, Paula …
Petra is moeg en tam toe daar die middag ’n ligte kloppie aan haar deur is. Sy het gedurende die dag net kort-kort ingesluimer en dan met ’n sametrekking van spiere weer wakker geskrik. Sy kyk op die wekkertjie op die spieëltafel. Halfvyf. Oor net meer as twee uur moet sy weer aan diens wees. Sy staan met ’n sug op, gaan maak haar kamerdeur oop.
Haar ma kyk haar verskonend aan. “Ek is jammer, my kind. Het jy nog geslaap?”
“Nee. Ek was al wakker.”
“Dokter Wagner is hier. Hy het gesê hy sal wag as jy nog slaap.”
Haar gesig verstil, en sy sê kortaf: “Ek is nou daar.”
Sy is so wit soos haar uniform toe sy in die sitkamer verskyn. Albei gesigte is uitdrukkingloos toe hulle reg voor mekaar staan.
“Ek is jammer as ek steur.”
“Ek was al wakker.”
Sy sien dat hy sy hande vinnig in sy broeksakke steek. Dis ’n gebaar van hom wat sy geleer ken het in sy kliniek. Dis wanneer hy ergerlik is dat hy dit doen, asof hy sy eie hande nie vertrou nie.
“Ek het net kom hoor hoe dit gaan.”
“Goed.”
“So goed dat ek die tjek maar kan gaan wissel?”
Haar oë vlieg op na syne. Dan draai sy vinnig van hom af weg.
“Jy kan dit enige tyd gaan wissel, dokter.”
“Maar daar was ’n voorwaarde aan verbonde.”
“’n Voorwaarde wat jy self gestel het, nie ek nie. Gaan wissel die tjek en kry klaar!”
“Ek neem dus aan dat jy eindelik geluk gevind het … by Eugene Minnaar?”
Sy draai na hom terug. “Ja.”
“Jy lyk nie so nie.”
Sy probeer ongeërg voorkom. “Ek het gisternag nooit geslaap nie, dis ál. Met Paula se dinge … Mamma het jou seker daarvan vertel?”
“Dat sy gisternag, toe sy alleen was, siek geword het? Ja. Ook dat hulle moes opereer, en dat sy ’n seun het … sy en Eugene.”
Sy probeer hom koel in die oë kyk. Die veroordeling in sy oë en stem gaan soos ’n swaard deur haar, maar sy laat blyk dit nie. Sy moet vasklou aan die klein bietjie trots wat sy nog in haar oorhet.
“As jy dan alles weet …”
“Dis nie ál nie. Die res kan jou ma my nie vertel nie, net jy.”
“Wat wil jy nog weet?”
“Wat julle toe besluit het. Of liewer, jý besluit het.”
“Waaroor?”
Dis asof dit vir hom te veel word om langer na haar te kyk, en sy sien hom wegstap na die venster, na buite kyk toe hy sê: “Oor die toekoms. Noudat die kind daar is … Teen hierdie tyd, veronderstel ek, behoort jy al sekerheid oor sy pa te hê?” Hy grynslag. “Hy eet seker al uit jou hand, nie waar nie?”
“O ja.”
“En hy is seker teen hierdie tyd bereid om sy vrou en sy kind vir jou op te offer? En jy is seker nou nog meer as ooit oortuig dat hy die man is wat jy wil hê?”
“Ja.”
Hy draai stadig na haar. Dan steek hy sy hand in sy baadjiesak, haal iets uit. Stadig, doelgerig skeur sy fyn kunstenaarshande die tjek aan repies. Dan gooi hy dit voor haar op die tafel neer.
“Jy skuld my niks nie, juffrou Prinsloo.”
Hy is reeds by die deur toe sy hom roep. “Klaus … hoekom het jy dit gedoen?”
Die ligblou oë wat ’n oomblik lank hare vaspen, het sy nog nooit so donker gesien nie. Dis of hulle skielik diepblou is. “My kliniek kan sonder gewetensgeld klaarkom, dankie.”
“Gewetensgeld?”
“Ja. Ek bou nie my vreugde op ander mense se trane nie. Wat meer is, die voorwaarde in ons ooreenkoms sal nooit nagekom kan word nie. Jy sal nooit ware geluk vind nie.”
Petra is dankbaar dat sy haar swaer nog by sy spreekkamer aantref toe sy daar aankom. Die ontvangsdame is reeds weg, maar sy motor staan nog daar en sy stap sonder meer binne.
Toe hy na haar opkyk, kan sy sien dat hy nog nie ’n oog toegemaak het nie.
“Eugene, ek wil met jou praat.”
Hy staan vinnig op, trek sy doktersjas uit. “Nie hier nie. Laat ons wegkom hier.” Hy lei haar na sy motor toe hulle buite kom. “Ek sal jou terugbring om jou motor te kry.”
Hulle praat nie ’n woord nie, ook nie toe hy by die uitkykpunt oor die stad stilhou nie. Haar gedagtes gaan terug na daardie dag toe sy ook hier gesit het, op hierdie selfde plek. Daardie dag toe sy moes hoor haar mooi suster is soos ’n vuur in sy are. Sy was nog nooit so na aan selfmoord as daardie dag nie.
Sy kyk peinsend af na die afgrond voor hulle. Miskien sou dit beter gewees het as sy maar liewer daardie dag toegegee het aan die drang in haar. Soveel smart, soveel ontnugtering sou haar en ander mense gespaar gewees het.
“Wat wou jy sê, Petra?”
Sy sug saggies, probeer haarself tot kalmte bring. Sy is die sterkere van hulle. Sy weet dit nou. Dis sý wat die leiding sal moet neem, die pad van die toekoms sal moet aanwys. En daar is net een pad.
“Eugene, ons was dwaas … ek nog meer as jy, want ek het met oop oë in hierdie ding gestap. Maar as ’n mens dwaas was, beteken dit nie dat jy die res van jou lewe ’n dwaas moet bly nie.”
“Wat presies wil jy sê, Petra?” Sy stem is skor, gespanne, en sy kyk bekommerd na hom. Hy lyk verskriklik sleg!
“Jy moet tog weet dat … noudat die kind daar is …”
Hy kyk haar met bloedbelope oë van die min slaap aan. “Die kind was altyd daar, Petra. Hy is nou maar net gebore. Al hierdie weke het ons albei geweet daar is ’n kind. Watter verskil maak dit nou?”
Sy kyk vinnig weg. Die aanklag is teen haar en sy kan haar nie verweer nie. Natuurlik het sy al hierdie weke geweet daar is ’n kind, maar hy was nog aan die kom, iets vaags in die toekoms, iets sonder gestalte, sonder ’n klein, rooi plooigesiggie, klein handjies, ’n tuitende mondjie. Maar nou is hy ’n werklikheid, ’n mensie … ’n afhanklike, klein, weerlose mensie wat sy ouers nodig het, sy ma en sy pa.
“Dit maak ’n groot verskil, Eugene. Gisteraand toe ek hom by die dokter geneem het, toe ek na hom gekyk het daar in die broeikas …” Sy skud haar kop, ’n weemoedige glimlaggie om haar mond. “Ook toe ek later op Paula se bleek, stil gesig afgekyk het … Ek kan dit nie aan hulle doen nie, Eugene! Ek wil nie!” Sy aarsel, sê dan baie stil: “Ek kan nie my geluk op hul trane bou nie, Eugene.” Dit klink so bekend in haar ore, só vreeslik bekend.
“Maar jy kan my nie nóú in die steek laat nie! Paula weet. Ek is seker sy weet en …”
“Sy weet, ja. Maar dit sal geen verskil aan haar maak