Ena Murray Keur 9. Ena Murray
Читать онлайн книгу.
die ou Petra kon sy altyd trompop haar mening gee. Vir hierdie nuwe een is sy … versigtig.
“Dink jy dis wys? Ek bedoel, die personeel is ou bekendes, maar jý is nou vir hulle ’n vreemdeling. Dan ook …”
Petra se oë vernou. Sy weet presies wat haar ma eintlik wil sê. Maar sy help haar nie, en Mara sien hoe die grys oë weer ’n vreemde hardheid aanneem. “Ja? Mams wou sê?”
Die woorde kom sukkelend uit. “Jy en Eugene … Julle sal weer soos voorheen heeldag saamwerk. Gaan dit nie vir jou … e … moeilik wees nie?”
Petra staar voor haar op die gras. Dis juis waarom sy weer as teatersuster aansoek gedoen het, al het sy nie nou al weer lus vir werk nie. Dit sal haar planne uitstekend pas as sy heeldag onder Eugene se oë kan wees, as hulle weer soos van ouds as span saamwerk. Haar mond trek wrang. En sy weet ook haar ma se bekommernis is hoofsaaklik nie oor háár gevoelens nie, maar oor Paula. Sy staan vinnig op, sê ongeërg: “Ag nee wat, Mamma. Dis mos dinge van die verlede daardie.”
Mara kyk haar agterna. Is dit?
Eugene Minnaar moet ’n tweede keer in die geamuseerde grys oë kyk voordat hy sekerheid kry. Hy voel sy hart ’n skop gee. “Dit is jý? Is jy terug by ons?”
Petra glimlag agter die masker. Terug by jou, ja. Dis duidelik dat haar ma en pa Paula-hulle nie vertel het sy is weer as teatersuster in haar ou hospitaal aangestel nie.
Natuurlik het dit moed geverg om weer die gang af te stap. Nie een bekende het haar gegroet nie. Hulle het haar nie herken nie! Daar het konsternasie losgebars toe hulle eindelik die waarheid agtergekom het. En nou staar Eugene diep in haar oë, duidelik verras, en sy glimlag tevrede. Alles verloop nog volgens plan, dokter Wagner, sê sy stilswyend.
In die daaropvolgende dae kom Petra agter dat dokter Minnaar die operasiesaal ook soms onnodig besoek. Op ’n dag, toe sy van diens af kom, vra hy haar om eers ’n koppie tee êrens saam met hom te gaan drink. Natuurlik willig sy in.
Sy sit doodstil terwyl hy haar openlik oor die teekoppie se rand sit en beskou. Laat hom kyk, dink sy tevrede.
Binne-in Eugene is dit chaos. Hy weet hy moes haar nie vandag gevra het om saam met hom te kom tee drink nie. Hy weet hy moet liewer van hierdie meisie af wegbly.
Maar hy is net ’n mens en ’n man. Tuis gaan dit nie so goed nie. Sedert Petra weer op die toneel verskyn het, het daar ’n verandering in Paula ingetree, ’n verandering wat hulle stadig maar seker van mekaar verwyder. Dis of sy ná daardie aand dat hy Petra huis toe gebring het, haar begin onttrek het. Sy is stil en ingetoë.
Hy kan sy oë nie van die pragtige vrou hier voor hom afhou nie. Paula … Paula het ook eens so gelyk. Maar deesdae gee sy min aandag aan haar uiterlike. Hy voel ’n skuldgevoel in hom oplaai. Dit is onregverdig om sy vrou met hierdie meisie voor hom te vergelyk. Paula is deur ’n moeilike tyd en dis nog lank nie verby nie. Spanning en kommer takel ’n vrou vinnig af, en sy voel siek en ongemaklik. Dit sal weer regkom. Alles sal weer regkom as … as hierdie meisie net nie op die toneel verskyn het nie.
Hy probeer hom die ou Petra voor sy geestesoog oproep, maar slaag nie daarin nie. Tog … dit ís Petra, net maar in ’n nuwe gedaante. Petra met wie hy amper getroud was. Petra wat eens op hom verlief was, met hom sou getrou het …
Dis die eerste van baie tee-afsprake. Die twee susters sien mekaar nooit meer nie. Op aandrang van Paula se ginekoloog mag sy glad nie meer motor bestuur nie en moet sy die grootste deel van die dag in die bed bly. Natuurlik is Mara meer by dié dogter van haar as tuis, en sien sy haar ander dogter selde.
Petra het kort nadat sy weer begin werk het nagdiens begin doen en die res van die gesin is nie bewus van die feit dat sy en haar swaer mekaar dikwels sien nie. Nie een van die gesin is bewus daarvan dat Petra met doelgerigtheid weer die bande optel waar sy dit meer as ’n jaar gelede gelaat het nie. Hulle weet nie dat Eugene, verskeur deur skuld en skaamte, ’n verbete stryd teen die lis van ’n vernederde vrou stry nie.
Daar is ’n ongeduld en rusteloosheid in Petra toe sy die Saterdagmiddag verklee vir tennis. Sy kan haarself nie begryp nie. Dít waarna sy so lank uitgesien het, is nou binne haar bereik. Tog is dit of sy geen bevrediging daaruit put nie. Tot dusver was haar en Eugene se teedrinkery onskuldig genoeg. Weliswaar het daar nog nooit werklik iets plaasgevind waaroor hy of sy skuldig of skaam hoef te voel nie, maar sy kon die afgelope tyd aan die uitdrukking in sy oë sien dat daardie fase vinnig aan ’t verbygaan is. Uit die aard van die saak sien hulle mekaar nie nou so dikwels vandat sy nagdiens doen nie. Maar hy het haar vanoggend voorgekeer voordat sy van diens af is.
“Sien ek jou vanmiddag?”
Sy het ontwykend geantwoord: “O, ek weet nie. Ek was van plan om tennis te gaan speel.”
“Tennis? Van wanneer af speel jy tennis? Jy het nooit …”
“Ek het intussen geleer,” het sy geglimlag.
Sy oë het bewonderend op haar gerus. “Wat het jy nog alles geleer?”
Die grys oë het hom openlik getart. “O, om goed te dans en … sommer baie ander dinge ook.”
“Ek wonder of dit die waarheid is. Mag ek ’n bietjie ondersoek instel?”
“As jy wil.”
“Ek kry ook nou skielik weer lus vir ’n potjie tennis. Ek het maande laas gespeel. Mag ek saamkom?”
“Natuurlik.”
“En daardie dansstorie van jou … mag ek dit ook toets? Vanaand?”
“Jy glo my nie?”
“Ek weet soms nie wat om te glo nie, Petra.”
Sy het gelag. “Nou goed. Jy kan self vanaand agterkom of ek die waarheid praat of nie.”
’n Ongemaklike frons het tussen sy wenkbroue verskyn. “Ek sal jou nie na ’n te weelderige plek kan neem nie.”
Sy het begrypend geknik. Natuurlik nie. Hy sal aan sy vrou moet verduidelik hoekom hy op ’n Saterdagaand skielik ’n aandpak aantrek.
Toe Eugene daardie Saterdagaand sy huis binnestap, tref hy sy skoonma nog daar aan. Hy buk en soen sy vrou.
“Lekker gespeel, my skat?” wil Paula weet en probeer glimlag. Haar ma is reg. Sy durf nie selfsugtig wees nie. Eugene het ontspanning nodig. Dis nou al maande dat hulle so gekluister in die huis sit. Weliswaar kom hy bedags uit, met ander mense in aanraking, nie soos sy wat dag ná dag teen die vier mure moet vaskyk nie. Maar ’n man is anders, het haar ma vanmiddag gesê. Eugene werk hard. Hy het ontspanning nodig. Sy kan nie verwag dat hy hier by haar moet sit nie.
“Dit was lekker, dankie. Ek gaan gou stort.”
’n Rukkie later lui die telefoon, net toe Mara op die punt staan om huis toe te gaan. Hy keer haar voor, lyk verleë. “Ek is jammer, maar ek het gewonder …”
“Ja, Eugene? As ek kan help …”
“Dis die hospitaal. Hulle soek my daar. Ek sal seker ’n rukkie uit wees. Kan u nie nog vertoef nie, asseblief?”
Mara glimlag gerusstellend vir haar skoonseun en sit haar handsak weer neer.
“Natuurlik sal ek, my kind. Ek bel net vir Kerneels om te sê hy moet ook hierheen kom. Dan maak ek sommer vir ons almal hier kos. Ek sal joune in die lou-oond bêre.”
“Dankie, Ma.”
Kerneels is op pad uit toe Petra in die sitkamer verskyn. “Is jy dan nie aan diens vanaand nie?”
“Nee. Dis my nag af. Ek gaan ’n bietjie uit … na vriende.”
Hy knik. “Ek gaan na Paula-hulle toe. Mamma het gebel. Eugene moes hospitaal toe. Ons sal daar by haar bly totdat hy terug is.”
“Goed. Paps kan maar sluit. Ek het die duplikaatsleutel. Ek gaan sommer nou.”
Net toe hy in sy motor wil klim, draai ’n vreemde motor by die hek in. Hy