Pirana. Rudie van Rensburg
Читать онлайн книгу.
Wil jy nie groot seblief ’n draai by my kom maak nie? Ek móét met iemand oor Barnie praat, vanmiddag nog. As dit natuurlik nie vir jou moeite is nie . . .”
“Glad nie moeite nie,” lieg hy. “Sien jou oor so twintig minute.”
Hy sit die gehoorbuis stadig neer. Hy’t verneem als is nie wel tussen Maria en Barnie nie. Volgens een van sy kollegas by die Bellville-stasie het Barnie al ’n hele paar jaar gelede uit hulle huis getrek.
Kassie het eintlik lankal kontak met die Wolhuters verloor. Barnie was jare gelede ’n kollega van hom in Bellville se speurafdeling en Maria was in ’n administratiewe pos daar – dis juis daar waar die twee mekaar ontmoet het. Ná Maria se pa se dood het sy ’n moerse hoop geld geërf. Sy is weg by die polisie en hulle het die groot huis in Nuweland gekoop. Barnie is ’n ruk later ook vort, het glo ’n helse betalende job losgeslaan. En dit was die laaste kontak wat hy met die Wolhuters gehad het.
Hy het nooit regtig van Barnie gehou nie. Hoewel hy ’n redelike skerp polisieman was, was Barnie maar altyd ’n regte ou windgat en het hy Maria se erfgeld alte lekker rondgestrooi in sy laaste jare by die polisie. Hy wou altyd vir sy kollegas wys hy’s ’n bietjie hoër op in die voedselketting as hulle. En toe hy die fancy job losslaan, het hy skynbaar alle bande met sy polisievriende verbreek.
Kassie kom orent, raap sy windjekker van die stoelleuning op en groet Rooi in die verbygaan. Op pad uit is sy gedagtes gou weer by Maria. Sy’s ’n dierbare mens, altyd vriendelik en bedagsaam . . . sy’t nie ’n poephol soos Barnie verdien nie.
En nou het hy verdwyn. Kassie skud sy kop. Hoe verdwyn iemand soos Barnie net?
* * *
Sophia Milton. Engelse pa, Italiaanse ma. ’n Donkerkop met uitsonderlike groen oë, ’n breë glimlag, lang bene en ’n verleidelike lyf.
Sommer op haar eerste skooldag kon ek nie vinnig genoeg tydens pouse ’n geselsie met haar aanknoop nie. Ek het opgemerk hoe Vicci doelbewus vir Smiley besig hou sodat hy nie by ons kon uitkom nie. Die ander meisies se katnaels het behoorlik uitgekom. Skielik was hier iemand wat hulle muisvaal laat lyk het.
Ek was soos ’n jong reun op hitte, my enigste doelwit om Sophia in die gees én vlees in te palm. Vir myself darem nie te onaansienlik in die spieël nie, het dit gelyk of Sophia ook so dink. Sy’t my sommer al die eerste Vrydagaand na hul huis genooi.
Ons het na haar versameling Beatles-plate geluister, musiek wat heeltemal volksvreemd was vir my ore. Ek was gewoond aan die ritmes van die plaaslike Kadongo Kamu-kitaarmusiek wat toe baie gewild was in Uganda, maar ek het saam ge-oe en ge-aa oor die Liverpool-vier. Toe ek boonop beloon is met ’n Franse soen wat my hart soos ’n Baganda-trom in my borskas laat slaan het, was Sophia nooit weer uit my gedagtes nie.
Twee weke later was ons amptelik gekys. Én het ek al die voorreg gehad om vlugtig aan haar linkerbors te vat tydens ’n Alfred Hitchcock-riller in die donker skoolsaaltjie. Dit het ek natuurlik trots aan Smiley oorvertel.
Ek kon sien hy was jaloers en dat hy gebrand het vir die kans om Sophia met sy sjarme te betower. Maar gelukkig het Vicci sy volle aandag opgeëis en die Sophia-bedreiging met desperate volharding afgeweer.
Sophia se sendelingpa was my enigste struikelblok om haar in die Bybelse sin te leer ken. Hy het soos ’n waghond oor sy mooi dogter gewaak en gereeld ontydig kom inloer waar ons op die bank in hul sitkamer luister na “A Hard Day’s Night” en “Can’t Buy Me Love”. Ons afskeidsoen by die voordeur was ook nie altyd ’n gegewe nie – haar pa was hopeloos te dikwels met sy pyp op die stoep doenig wanneer ek gegroet het.
Daarom was dit ’n wonderlike uitkoms toe Smiley my en Sophia vir ’n naweek plaas toe nooi. Vicci sal ook daar wees, het Smiley my verseker. Sophia se streng pa kon nie anders as om in te stem nie. Smiley se pa was immers die voorsitter van die skool se beheerraad, en ’n groot bydraer tot die sendingkerk se beperkte fondse.
Vir die res van die week het visioene van my en Sophia saam onder die buitestort my gedagtes oorheers.
6
Hulle skuil agter ’n groot rots op ’n heuwel. Natasha laat gly haar blik stadig oor die bosveld onder hulle. Gert sien hulle eerste raak met die verkyker.
“Drie van hulle,” fluister hy, “soos ons gedink het. Een het ’n geweer.”
’n Entjie vorentoe het die leier van Sanparke se teenstropereenheid hulle ook gewaar. Hy wink sy vier makkers nader en praat in ’n fluisterstem met hulle, al is die stropers nog net spikkeltjies in die verte. Hy kyk terug en beduie vir Natasha en Gert waar hulle op die stropers gaan wag.
Die mans verdwyn koes-koes tussen die ruie bosse, op pad na die reusekremetart sowat honderd meter van waar die vyf renosters wei. Hulle moet geluidloos beweeg om die diere nie onrustig te stem nie.
Natasha hou hulle met ingehoue asem dop. Dit kan gevaarlik raak as die renosters bewus word van hulle, maar die diere wei ongestoord voort. Dit help dat die mans wind-af beweeg.
Sy en Gert het die stropers twee uur gelede uit die helikopter gesien. Die drie mans het dadelik tussen ’n klomp bosse ingeduik en Gert het volgens sy gewoonte aangevlieg om die indruk te skep dat hulle niks gewaar het nie. ’n Paar kilometer verder het hulle die renosters naby die Maritube-dam gesien. Dié groepie is duidelik die stropers se teiken – soos met die meeste stroperbendes sal een van hulle lede ’n goeie spoorsnyer wees. Gert het by Punda Maria by die teenstropereenheid se veldwagterstasie geland en hulle het in twee Land Rovers hierheen gery.
Natasha glimlag toe sy dink aan Gert se verbasing dat sy vir die operasie wil bly. Vroeër het hulle twee gewoonlik teruggekeer na die naaste kamp en daar op die teenstropereenheid gewag, maar vandag is anders. Sedert Werner Erwee die slegte nuus aan haar oorgedra het, is sy vasbeslote om die Amerikaners verkeerd te bewys. Hulle het nog drie maande tyd voordat die begroting gesny word . . . drie maande om met ’n groot deurbraak die IESA-donateurs se neuse in die grond te vryf, hulle só skuldig te laat voel dat hulle sal moet herbesin oor hul belaglike besluit.
Werner glo nie haar taktiek gaan werk nie, maar hy is van nature ’n pessimis. Hy was nooit reg vir hierdie pos as IESA-grootbaas nie. Sy het ’n leier nodig met meer passie, iemand wat bereid sal wees om met naels, tande en vuiste saam te baklei vir hul saak. Nou rus die verantwoordelikheid volledig op haar skouers.
Een van die dinge wat haar al lank kwel, is dat te veel teenstropingsoperasies skeefloop. Hoeveel keer het stroperbendes nie al ongeskonde weggekom nie? Voortaan wil sy by wees om te sien hoekom dit gebeur, sodat sy aanbevelings aan Sanparke kan doen en só op alle vlakke waarde toevoeg.
Sy neem die verkyker by Gert en bespied die drie mans. Hulle is reeds aansienlik nader en dit lyk of hulle rugsakke dra. Hulle drafstap tussen die oorhangende takke van die doringbome deur.
“Dink jy dis goed dat ons hier wegkruip? Dit gaan dalk ’n skietery afgee,” fluister Gert.
Sy kan sien hy’s ongemaklik. ’n Sweetlagie blink op sy bolip en sy ligte vel gloei van die blootstelling aan die skerp middagson. Agter die stuurstang van ’n helikopter is hy in sy element, maar die bos is nie sy bedmaat nie. Hy het voor sy huidige aftreewerk veels te lank ryk toeriste rondgevlieg en saam met hulle in luukse oorde oornag. “Ek hou maar van my luxuries,” het hy op ’n keer gebieg.
“Kruip maar hier agter die rots weg as jy bang is,” sê sy.
“Ek’s nie bang nie,” sê hy ergerlik, “maar ons twee het nie skietgoed nie. En wie sê hier’s nie leeus in die omgewing nie? Ek . . .”
Sy maak hom stil met ’n handgebaar. Deur die verkyker sien sy die stropers loop nou in formasie, sowat twintig meter uitmekaar. Dit gaan die veldwagters se taak bemoeilik om hulle te verras. Dié staan almal saamgebondel agter die kremetart. Natasha hoop net die leier is ook bewus van die wending. Daar’s nie meer tyd om hom te waarsku nie.
Die middelste stroper, wat lyk of hy die spoorsnyer is, pyl reguit op die kremetart af. Die ander twee is sowat dertig meter weg aan weerskante van hom. Natasha swets onderlangs toe