Melodie Omnibus 1. Elza Rademeyer
Читать онлайн книгу.
het voor … Maar dis net die prentjie van sy kwylende mond en starende oë wat voor haar geestesoog opduik.
“Hy’t niks gesê voordat … hy oorlede is nie?” vra sy oorbodig.
“Nee.”
Sy proe weer aan die koffie. “Het daar nog geen naasbestaandes van hom na vore gekom nie?”
“Nie sover ek weet nie. Ons kon dan nie eens vasstel of sy identiteit eg was nie. Maar ek dink dis beter dat hy dood is. Om jou onthalwe ook.”
“As ek betaal vir … wel, dat hy darem in ’n ordentlike kis begrawe word, sal u dit kan reël?”
Hy frons effens. “Ja, maar hoekom wil jy dit doen? Het jy nog ’n gevoel vir hom, Nadia?”
Sy skud haar kop. “Nee, maar hy kon tog nie net sleg gewees het nie. Miskien het daar iets in sy lewe gebeur wat hom laat ontspoor het.”
“Soos wat?”
“Hoe sal ons weet? Sy kinderdae kon dalk ongelukkig gewees het. Ongelukkiger as myne.”
Hy plaas sy leë koffiekoppie terug op die skinkbord. “Dankie, die koffie was lekker. Ek sal kyk wat ek oor jou wens aangaande ’n ordentlike kis kan doen.”
“Dankie. Ek sal al die onkostes betaal, vir jou moeite ook. Stuur my maar net ’n rekening. Wanneer gaan jy terug Kaap toe?”
“Ek ry môreoggend terug.”
“Het jy spesiaal hierheen gery om my te kom sê van Johny … dat hy dood is?”
“Ja. Ek was bang dit ontstel jou.”
“Dit ontstel my. Ek het tog maar nog altyd vaag gehoop hy word gesond, sodat hy self vir die wêreld kan verduidelik wat daardie aand gebeur het.”
“Jy glo tog nie hy sou die waarheid praat nie?”
Sy los ’n suggie. “Nee, hy sou seker nie.”
“Gaan dit al beter met jou drome, of kry jy nog daardie nagmerries?”
“Dit gaan beter. Heelwat beter. Ek droom darem nou al van ander dinge ook.”
“Soos wat?”
“Ag, sommer lawwe, verspotte dinge,” sê sy vinnig. “Gaan jy hier by my oorslaap?”
“As jy vir my slaapplek het, sal ek. Maar as dit moeite is, kan ek op George gaan slaap.”
“Jy is welkom. Ek het darem ’n ekstra kamer.”
Hulle gesels tot laataand. Sy vind dit maklik om met hom te praat, want hy ken immers haar hele geskiedenis. Maar toe hy voorstel dat sy hom op sy naam moet noem, struikel sy oor haar woorde. “Ek sal eers aan die gedagte gewoond moet raak. Jy sal my moet tyd gee om te oefen.”
Hy lag. “Wel, ek hoop jy slaag spoedig in jou oefening.”
Daardie nag word sy egter van nuuts af geteister deur nagmerries oor Johny en die hofsaak.
Toe sy Dewald die volgende oggend daarvan vertel, raai hy haar aan om weer vir berading te gaan, maar sy skud haar kop. “Nee wat, ek sal wel daaroor kom. In die eerste plek sal ek George toe moet ry daarvoor, en afgesien van die distansie, wil ek ook nie so baie van die werk af wegbly nie.”
Hy vertrek vroeg, net nadat hulle koffie gedrink het. Daar is nog tyd voordat sy spreekkamer toe moet ry, want sy het vroeër as gewoonlik opgestaan, gedagtig daaraan dat sy vir Dewald ontbyt wou maak. Genoeg tyd om gou Dimitri se tuin te gaan natmaak, besluit sy. Want sy het die vorige dag gesien die blommetjies in die voortuin is besig om te verwelk.
Twee dae later toe sy by die spreekkamer kom, wag Wilhelm en sy dogtertjie al daar op haar. “Ek hoop nie jy gee om dat ek Sonja saamgebring het werk toe nie,” sê hy. “Ek sal so gou moontlik vir haar ’n oppasser soek. Ons het ’n oponthoud op pad gehad en gisteraand elfuur eers by die huis gekom.”
“Ek sal soet wees,” sê die meisietjie kordaat toe Nadia na haar kyk. “Pappa het gesê ek mag nie vir tannie pla nie.”
“Ek glo jy gaan soet wees,” sê Nadia met ’n glimlaggie. “Wat het jy in daardie sak?”
“Dis my speelgoed, tannie.”
“Gee die sak vir my, dan sit ons dit hier agter die toonbank. Hier is ’n lekker sagte mat waarop jy kan speel.”
“Hopelik sal dit net vandag wees,” sê Wilhelm. “Ek het uit Johannesburg gereël vir iemand wat van môre af by my huis na haar sal omsien. Dis ’n jong meisie van Vissersbaai, maar ek het haar nog nie ontmoet nie. Ek glo darem ons sal regkom. Hoe lyk die afspraakboek?”
“Vier mense. En mevrou Kotze het gevra dat ek haar moet bel sodra u terug is.”
Hy slaak ’n sug. “Hoekom moet jy haar bel? Is sy siek?”
“Sy’t nie gesê waaroor dit gaan nie. Sy was twee keer hier, maar wou nie dokter Strydom sien nie.”
Hy staar haar ’n wyle stip aan. “Hoekom lyk jy so … anders? So moeg en bedruk?”
“Ek? Ag, dis maar sommer.”
“Was dit só moeilik om die spreekkamer te hanteer? Of is daar iets anders?”
“Nee, dit het niks met die spreekkamer te doen nie. Ek het net gehoor Johny is oorlede.”
“Johny? O, daardie man! Hoekom ontstel die nuus jou? Jy’s tog seker nie meer lief vir hom nie?”
“Nee, maar … Ag, jy sal nie verstaan nie. Ek verwyt myself maar nog steeds dat ek hom met die pistool gedreig het.” Sy is nog besig om hom te vertel van die besope toestand waarin Johny was toe Marda die spreekkamer binnekom.
Sy val dokter Louw behoorlik om die hals. “Jy kan nie glo hoe bly ons is dat jy terug is nie,Wilhelm. Dis só goed om jou weer te sien!”
En toe sy die kind sien, is daar geen keer aan haar nie. “Ag, is sy nie te oulik nie! Sy lyk vreeslik baie na jou, Wilhelm. Het sy nie die mooiste oë nie! Gaan sy nou by jou kom bly?”
“Ja.”
“Sy kan bedags by my kom bly terwyl jy werk. Ek sal mooi na haar kyk.”
“Ek het reeds gereël met iemand wat bedags na haar sal omsien.”
“Met wie?”
“Met ’n meisie van Vissersbaai.”
“Het sy enige ondervinding as kinderoppasser?”
“Haar ma is dood toe sy sestien jaar oud was. Daarna het sy die hele huishouding behartig, en haar boetie en sussie versorg tot hulle begin werk het.”
“Hoe oud is sy dan nou?”
“Ek het haar nie gevra nie. Ek skat so vier en twintig of vyf en twintig.”
“O, maar dan gaan dit mos nie werk nie, Wilhelm. Dit sal mos ’n geskinder afgee.”
“Waarmee kan ek help?” ontwyk hy ’n antwoord.
“Ag, dis sommer net ’n krapperigheid in my keel. As jy net kan seker maak ek het nie dalk iets ernstigs onder lede nie.”
Nadia glimlag stilweg toe hulle die ondersoekkamer binnegaan. Arme Marda, as sy moet weet wat Wilhelm van haar vrypostigheid dink!
Sy kom gou agter Sonja is ’n soet en gehoorsame meisietjie. En sy weet hoe om haarself besig te hou met die speelgoed.
Die middag toe die spreekkamer sluit, bedank Sonja haar ewe plegtig. “Dankie dat ek hier by tannie kon speel. Maar ek sal tannie weer sien, nè?”
“Ja, ek glo so, Sonja. Dit was vir my lekker om jou hier te hê.”
“Sy moet volgende jaar skool toe gaan,” sê Wilhelm nadat Sonja met haar sak speelgoed motor toe gehardloop het. “Ek gaan haar hier op Vissersbaai in die skool sit. Haar stiefpa … Ek glo hy is verlig om verlos te wees