Melodie Omnibus 1. Elza Rademeyer
Читать онлайн книгу.
het nie geweet nie,” sê sy flou en snuit haar neus.
“Jy’t gehuil,” sê hy dan half verwonderd. “Hoekom het jy gehuil?”
Sy vee oor haar gesig, maar besef dit sal nie help om te ontken dat sy gehuil het nie. “Sommer maar.”
“’n Mens huil nie ‘sommer maar’ nie.”
Voordat sy kan agterkom wat sy plan is, lig hy sy hande om dit op haar skouers te plaas. “Vertel my hoekom jy gehuil het, toe?”
Sy skielike simpatieke aanraking en stemtoon laat haar van voor af in snikke uitbars. “Toe maar,” hoor sy hom vertroostend sê. “Huil maar tot jy beter voel.”
Toe hy haar teen hom vastrek en haar kop teen sy skouer stut, huil sy eers! Hy’t haar mos uitgenooi daartoe, vliet dit deur haar gedagtes. Sy hemp is omtrent deurweek toe sy eindelik tot haar sinne kom.
Sy beur weg en snuit weer haar neus. “Ek is jammer dat … ek my so sleg gedra. Jou hemp … dis nat.”
“Dit maak nie saak nie. Voel jy ’n bietjie beter?”
“Ja, dankie.”
Hy haal sy sakdoek uit en hou dit na haar uit. “Hier, gebruik dit. Daardie snesie is aan flarde.”
“Ek het nog … in my sak.” Maar tot haar konsternasie is daar nie meer ’n skoon snesie in haar sak nie. Dit noodsaak haar om tog maar van sy aanbod gebruik te maak.
“Dankie,” sê sy toe sy klaar is. “Ek sal dit hou en eers was voordat ek dit teruggee.”
“Kom ons loop pad toe voordat die donker ons vang,” sê hy en neem haar hand in syne.
Maar dis nie lank voordat sy haar hand terugtrek nie. “Loop jy voor, ek sal jou volg. Die paadjie is ’n bietjie nou.”
Hy weet dis nie die werklike rede nie, dink sy toe hy maak soos sy sê. Hulle is nie meer ver van die grootpad nie, en die paadjie is lankal nie meer so nou nie. Maar nou ja, hy moet maar dink wat hy wil.
Toe hulle by die voertuie kom, wil hy weet of sy kalm genoeg voel om te bestuur.
“Ja, ek makeer niks.”
En toe sy sien hy lig sy wenkbroue: “Ek bedoel, ek het klaar gehuil. Sommer oor … ag, sommer oor ek niks weet van my biologiese ouers nie.”
“Ek glo Engela sal woord hou en haar ma uitvra,” sê hy egalig.
Hy maak maar asof hy my glo, dink sy toe sy vlugtig na hom kyk. Hy weet dis nie waaroor sy gehuil het nie. Maar dis tot daarnatoe. Sy het nie die moed om hom te vertel van die klad op haar naam nie. Nog nie. Sy weet nie wanneer sy ooit die moed sal hê nie …
“Ry voor,” sê hy bevelend toe sy in haar motor klim. “Ek sal agter jou ry.”
By die huis aangekom, nooi hy haar om die vis wat hy in Vissersbaai gaan vang het saam met hom te geniet. Maar sy wys sy uitnodiging van die hand. “Ek wil liewer vroeg in die bed klim vanaand.”
Hy kyk haar ondersoekend aan. “Goed. Maar belowe eers jy sal nie weer alleen op sulke afgesonderde paadjies gaan stap nie.”
“Ek belowe.”
“En Nadia … Onthou, as jy iets op die hart het, ek het ’n gewillige oor.”
“Dankie, maar ek weet nie waarvan jy praat nie.” Toe vlug sy halsoorkop die huis in en sluit die deur.
Maar sy kom aan niks. Haar gedagtes is verward. Sy is skaam oor hy haar sien huil het. Skaam oor sy nie die moed het om hom te vertel waaroor sy gehuil het nie, en vreeslik skaam oor dit vir haar so lekker was teen sy bors.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.