Van sorg na liefde. Malene Breytenbach
Читать онлайн книгу.
call me Barnes, Miss,” sê hy. “Ek is die butler. Welkom by Bellevue.”
Sy glimlag vir hom, want hy is so amusant ernstig en waardig. Laat haar dink aan die butler Carson in die televisiereeks Downton Abbey. “Verskoon my, maar waar ek vandaan kom, het ons nie butlers nie.”
Hy glimlag net effentjies. “Volg my, asseblief.”
Hy lei haar in en sy vergaap haar aan die pragtige, luukse huis, die mooi meubels, Oosterse matte op blink teëlvloere, egte skilderye aan die mure. Sy volg hom by ’n trap op. Langs die trap is ’n hyser.
“Dit is vir mevrou De Lisle,” verduidelik hy. “Ná die ongeluk, toe haar een been gebreek is, is dit geïnstalleer.”
Goeiste! Dit is nou wel gerieflik en prakties, maar wie installeer ’n hyser as iemand maar net ’n been gebreek het? dink Mia oorbluf.
By die volgende verdieping is ’n lang gang wat Mia veronderstel na die slaapkamers moet lei, maar die stel trappe gaan nog verder boontoe. Hy lei haar daar op. Daar is slegs twee deure en hy maak een oop. Sy wonder of dit ’n solderkamer vir huispersoneel is, soos in die Britse herehuise. Toe sy ingaan, sien sy egter dat dit ook luuks is, mooi gemeubileer in wit en blou. Daar is pragtige beddegoed op die groot bed, ’n yslike ingeboude hangkas en spieëltafel, ’n tafel en stoele en ’n koffietafel met twee gemakstoele in donkerblou gestoffeer. Daar is selfs ’n televisiestel.
“Dis ’n pragtige kamer,” sê sy waarderend.
“Dit was eentyd mejuffrou Bienne se kamer.”
“Wie is mejuffrou Bienne?”
“Sy was die De Lisle’s se dogter, meneer Jean se jonger suster,” verduidelik hy. “Maar sy is twee jaar gelede oorlede.”
“Dis tragies. Hoe is sy dood?”
“Sy het verdrink, in die see.”
“Foeitog. Dis aaklig.”
Sy kyk by die venster uit. Onder blink ’n swembad soos ’n spieël waarin die hemel weerkaats word. Dit is so groot soos een by ’n hotel en net so skoon. Lêstoele en twee sambrele staan op die kant. Sy wonder of sy die een of ander tyd daarin kan gaan swem.
“Kom ek neem jou na mevrou toe,” sê hy saaklik.
Sy volg hom af na die verdieping met die lang gang. Hulle loop op ’n blou mat wat so dik is dat hul voetstappe gedemp word. Hy gaan klop aan ’n deur. Mia hoor ’n stem en hy maak die deur oop, laat haar eerste binnegaan.
Voor haar sit ’n vrou in ’n rolstoel met een been in gips voor haar uitgestrek en een voorarm in gips wat op die armleuning rus. Sy is klein en slank, met witgrys hare wat deftig opgekam is. In haar fynbesnede gesig is haar oë blou en aan haar een hand skitter diamantringe. Die vrou lyk regtig koninklik. Mia is effens oorbluf, maar steek dit weg toe sy nader beweeg. Die blou oë som haar op van haar hare tot by haar tekkies. Sy wens sy kon eers gestort en iets anders aangetrek het voordat sy by die vrou moes aanmeld.
“Thank you, Barnes. Please ask Annie to send up tea. Miss De Villiers is probably thirsty after her long journey.” Die blou oë draai na Mia. “Kom nader, mejuffrou De Villiers,” gaan sy voort in Engels. “Ek is Sarah de Lisle. Ek is bly jy is nou hier, want ek het jou nodig.”
Sy klink nie hovaardig soos haar seun nie, maar verbasend vriendelik.
“Ek is beïndruk met jul opset, mevrou,” glimlag Mia. “Ek was regtig verras om te sien hoe mooi dit hier op Jersey is.”
“Ja, ons is baie bevoorreg. Kom sit.” Sy beduie met een delikate wit hand na ’n gemakstoel en draai haar rolstoel sodat sy oorkant Mia by die koffietafel sit.
Mia sien dat dit ’n elektriese stoel is waarop knoppies gedruk word sodat dit beweeg sonder dat ’n mens dit hoef te stoot.
“Ek hoop jou reis het goed afgeloop?”
“Ja, dankie.” Mia sê niks oor die feit dat Jean laat was om haar by die lughawe te gaan haal nie.
“Ek is bly. Kom ek vertel jou hoe ons huishouding werk,” sê Sarah de Lisle. “Ons het die gesin Barnes wat vir ons werk. Geoffrey Barnes is ons butler. Sy vrou, Annie, is ons huishoudster. Hul dogter, Rosy, is die algemene diensmeisie en hul seun, Billy, is die ondertuinier. Hy werk onder die hooftuinier, Albert Boyes. Ons Franse sjef is Etienne Delmain. Ons is baie bevoorreg om hom te hê. Hy het in die beste Paryse restourante gewerk. Sy sous-sjef, die ondersjef, is Pierre Simone. Ons het ’n chauffeur ook gehad wat saam met my man grootgeword het, maar my man is oorlede en die chauffeur het daarna afgetree en hy is Engeland toe.”
Mia kyk haar grootoog aan. Dit klink na ’n hele skare personeel.
“Jy lyk verbaas. Wonder jy waarom so baie mense vir een vrou werk? En waarom ek jóú, nóg ’n personeellid, nodig het? Laat ek verduidelik. My man se mense is al eeue lank hier in Jersey. Hulle kom oorspronklik van Normandië af. Hulle het baie grond op dié eiland besit en baie mense het vir hulle gewerk. Die Barnese is al by ons sedert ek en my man getroud is. Na my man se dood het ons die meeste van ons grond verkoop en net sewe hektaar uitgehou, maar die huis is groot en al is ek die enigste een van my familie wat nou nog hier woon, het ek baie personeel nodig om dit te onderhou. Hier is vyf slaapkamers met en suite-badkamers en die onthaalgedeelte is groot genoeg dat my seun sy sakefunksies hier kom hou. Ons personeellede is regtig elkeen baie besig en een van hulle kan nie heeltyd aandag aan my gee terwyl my arm en been in gips is nie. My seun, Jean, het daarop aangedring dat ek voltydse sorg ontvang en daarom is jy hier.”
Mia betrap haarself dat sy haar ore spits toe Jean genoem word. Dan is dit eintlik aan hom te danke dat sy in Jersey is, hoewel Sarah de Lisle die keuse van versorger gemaak het.
“Hy het wel ’n luukse dakwoonstel in Saint Helier wat oor die hawe uitkyk waar sy boot vasgemeer is, maar hy bly dikwels hier by Bellevue,” gaan Sarah de Lisle voort. “My dogter het ook hier gewoon totdat sy … tot sy dood is.”
Sy kug en Mia kry haar jammer. Die seer van haar groot verlies is nog rou in dié mooi vrou. Voordat Mia haar simpatie kan uitspreek, is daar ’n klop aan die deur.
“Binne,” roep Sarah de Lisle en ’n meisie geklee in ’n wit uniform kom by die deur in. Sy dra ’n skinkbord met teegoed.
“Dankie, Rosy,” sê Sarah de Lisle. “Sit die skinkbord hier vir ons op die tafel neer. Mejuffrou De Villiers, dit is Rosy Barnes. Rosy, dít is my nuwe versorger, Mia de Villiers.”
“Pleased to meet you, Miss,” glimlag Rosy vriendelik en sit die skinkbord neer. Sy is ’n fris jong meisie in haar laat tienerjare en lyk sterk.
Mia glimlag vir haar. “Dis lekker om jou te ontmoet, Rosy.”
Nadat sy uit is, vra Sarah de Lisle dat Mia die tee skink. Die teepot is egte silwer, kan sy sien. Die porselein lyk duur. Die suiker is vierkantige klontjies wat met ’n tangetjie van egte silwer opgetel moet word. Daar is fyn toebroodjies, tertjies en ragfyn servette by klein bordjies.
“Skink asseblief vir my eers ’n skeutjie melk, dan tee, geen suiker nie, dankie.”
Mia skink vir haar en gee die koppie aan. Met haar gesonde hand neem Sarah dit en teug liggies.
“Kan ek vir mevrou van die eetgoed gee?” vra Mia.
“Dankie. Sit net eers vir my die tee neer, asseblief.”
Mia bied van die broodjies aan. Sarah neem ’n broodjie en hap fyntjies. “Dit is so moeilik om met een hand oor die weg te kom. Ek voel soms so hulpeloos.”
Mia hou die bord met tertjies na haar toe uit en sy neem een. “Dankie, jy moet darem ook eet en drink. Kry vir jou van dié. Dis heerlik.”
Die tertjie smelt in Mia se mond toe sy dit eet. “Dis baie lekker,” sê sy.
“Sjef Etienne Delmain is voortreflik met alles. Mense probeer hom kort-kort afrokkel, maar ons betaal hom te goed en hy hoef hom nie dood te werk nie. Jy moet net sien wat hy