Van sorg na liefde. Malene Breytenbach
Читать онлайн книгу.
lekkerste wat ek nog ooit geëet het.”
Etienne glimlag ingenome. “Jy kan enige tyd kom kos of verversings vra, hoor.”
“Dankie. Ek … e … wil ’n bietjie buite verken. Die tuin lyk so mooi. Terloops, die yslike kat wat in my kamer was … die grootste kat wat ek nog gesien het …”
“Dis Sylvester, hy is ’n Maine Coon,” sê die huishoudster. “Hulle is groot katte. Hy was mejuffrou Bienne se kat en hy gaan slaap soms daar in die kamer, al is sy lankal oorlede. Verwilder hom as hy jou pla.”
“O, nee. Ek is baie lief vir katte. Hy kan maar by my kuier.”
Sy kyk na die vriendelike glimlaggende gesigte en voel sommer tuis. Dit lyk na ’n goeie begin. Sover is daar niks wat pla nie. Die mense is almal gaaf en sy gaan besonder luuks bly. Sy het omtrent in die botter geval.
Toe groet sy en loop uit, na die tuin. Daar is net een persoon wat nie heeltemal verwelkomend was nie … Sy wonder wanneer sy weer die manjifieke dog arrogante Jean sal sien.
En hoe hy teenoor haar sal optree …
3
Mia loop deur die huis en bekyk alles. Sy kom by ’n groot binnehof waar die binnenshuise swembad is. In die hoeke is tropiese plante in potte. Sy gaan beslis hier kom swem. Sy loop in ’n gangetjie af en sien deur ’n oop deur dat daar ’n goed ingerigte gim is, met apparate wat al die spiere kan oefen. Hm, hoe sal Jean de Lisle lyk as hy met bultende spiere dié apparate gebruik?
Moenie dat jou verbeelding met jou weghol nie, berispe sy haarself.
Sy sien ’n deur wat blykbaar na buite gaan en loop daardeur, uit in ’n tuin. ’n Man staan op ’n leer en snoei ’n heining. Langs hom hark ’n jong man die afgeknipte stukke bymekaar.
“Hallo,” roep Mia.
Hulle kyk om. Die man wat snoei, klim van die leer af en die jong man kom regop.
“Ek is Mia de Villiers, mevrou De Lisle se versorger,” stel sy haar voor.
Die ouer man is diep bruingebrand en dra ’n oorpak. “Dagsê, ek is Albert, en my assistent is Billy.”
Billy lyk vir Mia niks ouer as sestien nie. “Ek bewonder net die tuin. Julle hou dit baie mooi.”
“Jy moet ook gaan kyk na ons groente- en kruietuin, dis agter die huis,” sê Albert. “En daar is mooi goed in die kweekhuis.”
“Dankie, ek sal graag na alles gaan kyk.”
Sy wuif en loop aan, by ’n bultjie op. Bo gaan staan sy en trek haar asem in. Anderkant ’n lappie bome en ’n stuk wit strand lê die see blouselblou. Sy kan dit van hier af ruik en het nie gedink dit is so naby nie. Sy kyk op haar horlosie. Daar is nog ’n uur voordat sy na mevrou De Lisle moet gaan. Sy loop met die afdraand af na die strand. Op die see is bote wat na vissersbote lyk. Daar is ook seiljagte. Sy het sowaar na ’n paradys gekom. Hopelik een sonder ’n slang!
Op die strand trek Mia haar skoene uit en loop ’n entjie op die wit sand. Dit is heerlik. Die son skyn op haar neer, maar dit is nie te warm nie. Naderhand draai sy om en loop terug na die bultjie en die huis. Sy vee die sand van haar voete af toe sy op groen gras kom en trek weer haar skoene aan. As sy tyd kry, sal sy in die see gaan swem, besluit sy.
Mia help haar nuwe werkgewer van die bed af en weer in die rolstoel.
“Ek lê altyd my hare plat,” sê Sarah de Lisle. “Kan jy dit asseblief weer vir my kam? Is jy goed met hare?”
“Goed genoeg.”
Voor die spieëltafel gaan die rolstoel staan. Mia maak die ouer vrou se hare los, vat die haarborsel wat daar lê en borsel deur haar hare. Daarna maak sy dit weer vas in die Franse rol soos dit voorheen was. Sarah draai haar kop heen en weer.
“Dis goed so,” sê sy tevrede. “Kom ons gaan af na die groot stoep. Ek drink elke aand skemerdrankies soos toe my man nog gelewe het. Daarna gaan eet ons in die klein eetkamer wat net vir die familie bedoel is. Ek is bly jy is hier. Nou hoef ek nie alleen te drink nie.”
Hoeveel drink die vrou en hoeveel verwag sy moet haar versorger drink, wonder Mia ongemaklik.
Sarah gaan met die hyser na onder en Mia druk langs haar in. Hulle beweeg saam deur die huis na ’n terras langs die ingang. Die uitsig met die see in die verte en die skadu’s wat begin lank raak, is pragtig.
Hulle gaan na ’n tafel en het skaars gesit, toe kom Barnes uit met ’n trollie vol drank, glase, ys en bakkies neute. Daar is selfs ’n bottel Franse sjampanje in ’n ysemmer.
“Maak asseblief vir ons die Bollinger oop, Barnes,” sê Sarah. “Ek het vanaand lus om dit te vier dat ek ’n geselskapdame gekry het.”
Hy maak die bottel behendig oop en skink in twee fluitvormige langsteelglase – een vir Sarah en een vir Mia.
“Santé,” sê Sarah toe sy hare aanvat. “Hoe sê julle dit in jou land?”
“Gesondheid. Op mevrou en Jersey en beterskap.” Mia wonder of Sarah de Lisle dit geniet om ’n “eksotiese” versorger te hê.
“Absoluut.” Sarah teug met ’n glimlag en kyk in die verte, na die see.
Mia lig haar glas na haar lippe en die sjampanje gly heerlik koud en borrelend in haar keel af. Om te dink dat sy by ’n plek is waar sy sjampanje saam met haar werkgewer moet geniet! Sy hoor ’n motor se gedreun en wonder met ’n wip van haar hart of dit Jean de Lisle is wat dalk kom kuier.
“Nou toe nou. My seun is hier. Ek sal die geluid van daardie Ferrari enige plek en tyd herken. Snaaks dat hy vanaand kom. Ek verwag hom eers môre, wanneer die naweek aanbreek.”
Mia sit stokstyf van spanning en hoor skaars wat haar werkgewer praat. Jean de Lisle kom by die deur op die terras uit. Hy dra steeds sy elegante pak, maar het sy das afgehaal en sy hemp is oop by die nek.
“Dis ’n verrassing, my lief,” sê sy ma. “Jy kan ook ’n glasie sjampanje saam met ons geniet.”
Mia kan hom skaars direk aankyk, so oorweldigend is hy. Dit voel asof haar hart nie normaal wil klop nie.
Hy buk oor sy ma en soen haar. “Ek het ’n besige dag gehad, maar toe het ek sommer lus om bietjie vir Ma te kom kuier.” Hy skink vir hom sjampanje, gaan sit met ’n sug op ’n stoel, strek sy lang bene uit en teug aan die sjampanje. “A, nou kan ek vir die eerste keer regtig ontspan.”
Hy begin sy ma vertel van nuwe kliënte wat hy gekry het, maar Mia is bewus dat sy blik kort-kort na haar draai. Naderhand vra hy: “En toe? Is jy al tuis, mejuffrou De Villiers?”
“Ja, dankie.” Kastig komkommerkoel sluk sy haar sjampanje. Hy is besig om haar deur te kyk en op te som – en dit maak haar ongemaklik. Wat dink hy as hy so uit die hoogte met haar praat? Dit maak haar wrewelig as iemand so duidelik wys dat sy vir hom minderwaardig is. In haar lewe het so iets nog nooit gebeur nie.
“Ek wonder tog waarom ’n vrou soos jy ’n versorger wil wees,” sê hy.
Sy word stokstyf. Hy laat dit regtig na ’n baie lae posisie klink. Gaan sy ma hom nou vertel dat sy ’n liefdesteleurstelling gehad het en daarom uit Suid-Afrika wou wegvlug?
“Moenie so nuuskierig wees nie, Jean. Sy het seker haar redes,” sê sy ma egter. “Ek is bly dat mejuffrou De Villiers die vakke geskiedenis en Engels op skool gegee het.” Sy draai na Mia. “Jy sal dit darem seker geniet om vir my boeke voor te lees? En nou kan ek vir jou die historiese plekke van Jersey wys. Sal jy dit graag wil sien, mejuffrou De Villiers?”
“Baie graag, dankie.” Dit kan sowaar net lekker wees. Sy word amper soos ’n toeris behandel.
“Kan jy goed bestuur?” vra hy. “Dit was een van ons voorwaardes.”
“Ja, ek kan goed bestuur. Ek bestuur al jare lank. Ek het my motor verkoop net voordat ek gekom het, maar sodra