Susanna M Lingua Gunstelinge 6. Susanna M Lingua
Читать онлайн книгу.
drie dae baie skaars, my liewe Diago,” begroet doma Maria hom met ’n vriendelike glimlaggie, en sonder ’n tikkie verwyt neem sy sy arm en stuur hom ewe diplomaties in die rigting van haar somerhuisie wat ’n onbelemmerde uitsig op die Dekkers se voorstoep bied.
“Jy kan gerus daardie onsierlike frons van jou gesig afvee, Diago. Die wêreld sal glad nie vergaan net omdat jy en die goeie señorita Dekker woorde gehad het nie … Nee, moenie my in die rede val nie,” keer sy toe hy sy mond oopmaak om iets te sê. “Ek is volkome bewus van alles wat om my aangaan. Ek weet dat jy en die señorita gistermiddag woorde gehad het en dat jy op die oomblik baie omgekrap is omdat jy haar so pas nie tuis gevind het nie.”
“Hoe is dit moontlik dat u van al hierdie feite bewus is, my liewe tia Maria?” kry hy eindelik ’n paar woorde in. “Het u al met die señorita kennis gemaak?”
“Nog nie so intiem soos jy nie,” glimlag sy skalks. “Maar ek het haar al dikwels hier vanaf my somerhuisie gesit en bestudeer. En weet jy aan wie herinner sy my?”
“Aan my ontslape moeder, wat ook u geliefde suster was,” glimlag hy nou saam.
“Presies. Dieselfde hare en dieselfde vurige geaardheid toe sy nog jonk was. Net, jou Ronella is baie mooier, en dan is haar vel ook baie ligter as wat jou moeder s’n was.”
Hulle bereik die somerhuisie en neem op oorgetrekte rottangstoele plaas.
Toe gaan die ou dame ewe ongeërg voort: “Van hier af sal jy die señorita se tuiskoms onmiddellik waarneem –”
“Ek is nie begerig om die señorita se tuiskoms van hier af waar te neem nie, my liewe tia Maria,” val die Duque sy tante met kwalik bedekte misnoeë in die rede. “Ek wil weet waarheen die señorita gery het en hoe laat sy tuis sal wees.”
Hy trek ’n haelwit sysakdoek uit sy sak en vee sy effens klam voorkop daarmee af … Slegs die ou dame is bewus van die briefie wat saam met die sakdoek uit sy sak geval het – die briefie wat hy vroeër vanoggend van Ronelle ontvang het.
“Wel, ek kan jou sê in watter rigting sy gery het, Diago,” laat die ou dame nou hulpvaardig hoor. “Maar ek weet nie of dit jou veel sal baat nie. Jy sien, ek was vanoggend in die tuin toe sy hier weg is en ek het maar terloops opgemerk dat sy in ’n suidelike rigting, met die kus langs, gery het.”
“In daardie geval sal ek u nie langer met my teenwoordigheid steur nie, my liewe tia Maria,” verklaar hy met ’n sjarmante glimlag en kom sonder meer orent. “Maar vertel my asseblief net dit: Was my moeder uitermatig koppig en eiesinnig toe sy jonk was?”
“My liewe Diago,” sê die ou dame en begin saggies lag. “Jou moeder was in haar jong dae ’n katjie wat geeneen sonder handskoene sou aandurf nie, maar jou vader het dit tog reggekry om haar te tem.”
“Wel, dit klink bemoedigend,” glimlag die Duque. Dan buig hy sjarmant voor die ou dame. “Ek wens u ’n rustige dag toe, my liewe tia Maria.”
“Adeus, Diago,” groet sy terug en hou haar hand na hom uit.
Hy neem haar hand, druk sy lippe teer teen haar pols, buig weer eens hoflik en verlaat dan die somerhuisie met ’n ligte, veerkragtige tred.
Sy ou tante wag net totdat sy motor wegtrek; toe tel sy die briefie op, vou met ’n ondeunde glimlaggie die enkelvelletjie oop en merk dadelik dat dit deur Ronelle geskryf is.
Sy lees die inhoud sonder enige gewetenswroeging en verval dan in ’n diepe bepeinsing. Alles is vir haar nou baie duidelik. Haar dierbare Diego en die mooi señorita het ’n woordewisseling gehad en nou wys die señorita al sy gasvryheid van die hand.
’n Sagte laggie ontglip die ou dame se lippe. “Sy ontwyk jou doelbewus, my liewe Diego,” praat sy saggies met haarself, “en jy sal haar ook nooit tuis vind nie. ’n Vrou ken baie maniere om ’n man te ontwyk …”
Onderwyl die ou dame met haarself sit en praat, spoed Diago se motor doelgerig in die rigting waarheen Ronelle vroeër die oggend gery het.
Haar motor se spore lê duidelik sigbaar in die sandpad sodat hy dit kan volg. Dog waar die sandpad doodloop, raak hy die spoor byster. ’n Volle uur soek hy vrugteloos na haar en hy is eindelik verplig om onverrigter sake na sy Quinta terug te keer.
Daardie middag besluit Diago om maar weer by die Dekkers se woning aan te doen: dog hy tref dit ewe ongelukkig, want weer is Ronelle nie tuis nie. Volgens die diensmeisies moes sy gaan stap het, want die señor professor is self die middag met sy motor weg hospitaal toe.
Nou voel die edelman behoorlik omgekrap, want dit wil hom voorkom asof Ronelle hom opsetlik vermy. Met ’n onheilige frons en ’n toorn wat ten hemele vlam, skakel hy die voertuig se enjin aan en jaag met ’n gevaarlike spoed by die hek uit – onbewus daarvan dat Ronelle ewe stemmig saam met sy ou tante in laasgenoemde se somerhuisie sit en tee drink.
Toe Ronelle onder die boom stilhou, begeef sy haar sonder versuim na die strand en maak haar op ’n gemaklike rots tuis, waar sy vol gedagtes na die rustelose golwe sit en tuur. Toe die son egter hier teen halfelf se kant te warm word, skuif sy slegs ’n paar meter terug na die skaduwee van ’n hoër rots en sit haar bepeinsing voort. Sy besef dat sy haar op die oomblik in ’n onbenydenswaardige posisie bevind. Sy is op ’n vreemde dorpie wat nie oor ’n enkele bioskoop beskik nie. Sy mag nêrens swem nie en besit ook nie eens ’n orrel of ’n klavier wat sy kan bespeel nie. Op die dorp is absoluut niks wat besienswaardig is nie en sy ken niemand wat sy af en toe kan besoek nie.
In die huis is daar ook niks waarmee sy kan help nie, want Lena en Sofie neem die huishouding waar en alles verloop vlot en op geoliede wiele. Die enigste dinge waarmee sy haar dus besig kan hou, is lees, lang wandelings neem en na die radio luister, want selfs met naaldwerk is sy ’n nul op ’n kontrak en met koskook vaar sy nog ’n bietjie slegter.
Sy kan met die beste wil ter wêreld nie begryp waarom haar vader haar hierheen laat kom het nie. Dat die dorpie skilderagtig is, met sy eksotiese, tropiese plante en frangipanilanings, betwis sy nie. Maar dit baat haar absoluut niks. Twee weke lank sal sy bedags met haar eie geselskap opgeskeep moet sit, totdat André arriveer.
Toe Ronelle om twaalfuur die terugtog na haar tydelike tuiste aanpak, voel sy hopeloos mismoedig en terneergedruk.
Dit is vir haar ’n verrassing toe ’n opgeskote seun haar beleef by die hek voorkeer en ’n verseëlde koevert na haar uithou. Die koevert is aan haar, señorita Ronella Dekker, geadresseer en dit is baie beslis nie die Duque se handskrif nie.
In haar kamer skeur sy die koevert oop en lees doma Maria se briefie, waarin sy Ronelle vriendelik nooi om halfvier by haar te kom tee drink aangesien sy graag met die goeie professor se aanvallige dogter wil kennis maak.
’n Lang ruk sit Ronelle met die briefie tussen haar vingers en speel en sy wonder ernstig of sy die ou dame se uitnodiging moet aanvaar.
Dog haar vader gee die deurslag toe hy haar daarop attent maak dat die ou dame ’n gesiene inwoner van die dorp is en dat dit onvergeeflik van haar sal wees as sy die uitnodiging sonder ’n goeie rede van die hand wys. Derhalwe verklee sy haar keurig en meld haar om presies halfvier by die ou dame aan.
Omdat Ronelle nie skaam of teruggetrokke van aard is nie, vlot die geselskap sommer uit die staanspoor. Op heel diplomatiese wyse verneem die ou dame trapsgewys Ronelle se hele lewensgeskiedenis uit haar eie mond en stel toe voor dat hulle ’n tweede koppie tee in die somerhuisie geniet.
Die jongmeisie het ook net haar leë koppie in die skinkbord geplaas, toe hou die Duque se motor voor die Dekkers se tuiste stil.
Met smeulende oë sien Ronelle hoe hy die treetjies bestyg en aanklop. En toe Lena die deur oopmaak, is sy bly dat sy niks van doma Maria se uitnodiging aan Lena gesê het nie.
“So,” hoor sy doma Maria met ’n sagte laggie sê, “dan is die liewe Diago vandag vir die tweede keer voor dooimansdeur. Ek wed jou, señorita, dat hy nou bitter omgekrap gaan wees omdat hy jou vandag vir die tweede maal nie tuis vind nie.”
Ronelle kyk die