Susanna M Lingua Gunstelinge 6. Susanna M Lingua
Читать онлайн книгу.
gebaai het, is haar besluit reeds geneem. Haar vader sal Diago se dinee vanaand maar alleen moet bywoon. Ja, sy sterf eerder as om ’n voet in sy kasteel te sit. Inderdaad wil sy met die man niks meer te doen hê nie. Sy wil hom nooit weer sien nie! Vir al wat sy omgee, kan hy met sy hele preutse gemeenskap na die maan toe vlieg en nooit terugkom nie.
Nadat Ronelle haar grimering opgeknap het, begeef sy haar na die voorstoep om daar op haar vader se tuiskoms te wag. Sy wag ook nie lank nie, toe hou die motor voor die deur stil.
Met die intrapslag merk haar vader dadelik dat sy gehuil het. Hy swyg wyslik oor hierdie waarneming. Hy ken sy dogter en weet dat sy hom op haar eie tyd in dié verband sal inlig.
Hulle sit kwalik toe Lena reeds met die tee verskyn. Ronelle is vreemd stil en afgetrokke en dit laat haar vader ietwat bekommerd voel. Hy ken haar nie so nie, derhalwe moet daar ’n groot skroef los wees.
Op sy gewone, bedaarde manier verneem hy of sy toe die middag gaan swem het, en dis toe dat Ronelle met die hele mandjie patats vorendag kom. Ook haar verbittering jeens die nougesette Duque vat opnuut vlam.
“Neem my raad aan en vergeet van die hele onaangenaamheid, my ou dogter,” paai die oubaas simpatiek nadat hy die ongelukkige episode aangehoor het. “Dit is presies wat Diago gaan doen. Hy sal hom vanaand so hoflik en sjarmant teenoor jou gedra asof julle nog nooit in julle lewe ’n argument gehad het nie.”
Maar Ronelle skud slegs haar hoof en antwoord met besliste finaliteit: “Ek vrees Pappie sal die dinee maar alleen moet bywoon. Ek is nie van plan om ooit ’n voet in sy kasteel te sit nie. Sy gedrag vanmiddag was allesbehalwe hoflik en gasvry. Ek sal eerder sê hy was beledigend. En ek laat my deur niemand beledig nie, Pappie, nie eens deur hierdie adellike hertog nie. Ek sal dit ook nie duld dat hy of enigiemand anders my kleredrag kritiseer nie! Dit is my saak wat ek doen en hoe ek aantrek, en dit het hoegenaamd niks met hom te doen nie. Ek is nie in die oertyd gebore nie!”
“En watter verduideliking gaan ek vir jou afwesigheid aanvoer, Ronelle?” wil haar vader bedaard weet. “Weet jy, ek het so ’n vae vermoede dat Diago hierdie dinee spesiaal gereël het om jou aan die inwoners van Braca voor te stel.”
“Vir al wat ek omgee, kan hy gaan doppies blaas met Braca se gemeenskap en al,” vaar sy weer bitter ontstoke uit. “As hulle almal so preuts soos hy is, koester ek geen sinnigheid om met hulle kennis te maak nie … Nee, Pappie, met die Duque is ek finaal klaar. Ek sal nooit weer van sy gasvryheid gebruik maak nie en hy nooi my ook verniet na sy Quinta –”
“Kyk, ek besef dat jy omgekrap voel, Ronelle,” demp haar vader haar onthutste woordevloed. “Maar wat gaan ek as verduideliking vir jou afwesigheid aanvoer, kind?”
“Sê ek is dood, of siek … Sê vir hom ek het hierdie nuwe siekte en ek lê op sterwe. Sê enigiets, Pappie. Die Duque sal wel weet waarom ek afwesig is, dus wat maak dit nou eintlik saak!”
Met Ronelle in so ’n omgekrapte bui, besluit professor Dekker dat dit veel beter sal wees om voorlopig te swyg en haar wens te eerbiedig. Sy sal wel later leer dat ’n mens nie met Diago de Velira Cervantes swaarde kruis nie!
Na haar vader se vertrek geniet Ronelle ’n eensame aandete. Daarna klim sy met ’n boek in die bed en vergeet absoluut dat daar so ’n man soos Diago bestaan. Tienuur doof sy die lig voor haar bed uit en raak byna dadelik aan die slaap. Sy weet nie eens hoe laat haar vader tuiskom nie.
Die volgende môre is Ronelle vroeg uit die vere. Sy wil graag haar vader se motor leen, dus moet sy hom spreek voordat hy na die hospitaal vertrek.
Aan tafel, tydens ontbyt, rep hulle nie een ’n woord in verband met die vorige aand se dinee nie – Ronelle omdat sy nie daarin geïnteresseerd is nie, en haar vader omdat hy nog effens vies voel oor die leuen wat hy moes versin.
Hy is volkome bewus daarvan dat Diago nie sy storie van hoofpyn en te veel son geglo het nie. Daardie betekenisvolle blik in die man se oë, en daarna sy dubbelsinnige woorde: “Ek hoop die señorita se hoofpyn sal van ’n korte duur wees, my goeie vriend,” het hom dadelik laat besef dat sy noodleuentjie oorbodig was. Die Duque weet waarom Ronelle afwesig was.
Na ontbyt, onderwyl Lena hulle met koffie bedien, kom Ronelle eindelik met haar vraag vorendag. “Mag ek vanoggend Pappie se motor leen?” wil sy met ’n klein stemmetjie weet.
Die oubaas kyk haar ’n oomblik stil aan. Toe antwoord hy haar met ’n weervraag: “Sê my eers, waar is die reis heen, of voel jy maar net nie lus om vanoggend na die saal te loop nie?”
“Die saal!” roep sy verontwaardig uit en kyk haar vader ietwat gekrenk aan. “Pappie dink tog seker nie dat ek, na wat gister plaasgevind het, ooit weer die Duque se orrel sal gebruik nie …? Nee, ek gaan nog vanoggend die saal se sleutel aan hom terugstuur. Maar om terug te keer tot die motor … Ek wil graag ’n entjie met die kus langs gaan ry. Ek sal Pappie by die hospitaal besorg en weer eenuur vir ete gaan haal.”
“Dis nie nodig nie, my ou dogter,” stel hy haar dadelik gerus. “Die hospitaal is slegs ’n hanetreetjie van ons voorhekkie af. Jy kan maar elke oggend die motor neem. Moet net nie te ver ry en dalk verdwaal nie, want dan sal ek genoodsaak wees om Diago te vra om jou met sy ligte vliegtuigie te gaan soek.”
“Toemaar, ek sal nie verdwaal nie, Pappie,” stel sy hom op haar beurt gerus.
Hulle gesels nog ’n rukkie oor huislike aangeleenthede; toe vermaan haar vader haar baie ernstig dat die son hier gevaarlik is vir mense wat nie daaraan gewoond is nie en dat sy haar nooit lank aan hierdie subtropiese son moet blootstel nie. Daarna kom hy orent, soengroet haar en vertrek sonder verwyl na die hospitaal.
Na haar vader se vertrek begeef Ronelle haar dadelik na haar kamer, neem haar skryfblok op en skryf haastig ’n kort briefie aan die Duque, waarin sy hom beleef bedank vir sy gasvryheid wat sy tot dusver geniet het. Sy bedank hom ewe hoflik vir die gebruik van die saal se orrel. Maar aangesien sy na die vorige middag se episode nie langer van sy gasvryheid gebruik sal maak nie, ag sy dit haar plig om die sleutel van die saal veilig aan hom terug te besorg. Daarna sluit sy haar briefie af met “Die uwe” en nie “Die dienswillige” nie. Sy voel op die oomblik na alles behalwe sy dienswillige!
Met die sleutel en die briefie veilig in ’n koevert verseël, ontbied sy Sofie en versoek haar om die koevert en sy inhoud sonder versuim by die kasteel te gaan aflewer.
Daarna neem sy haar handsak, klim in die motor en ry eers dorp toe om vir haar ’n strandhoed te koop. Sy koop ook koeldrank en kry toe koers in die rigting van die strand, waar sy ’n sandpad al met die kus langs volg.
Ronelle het seker goed dertig kilometer gery, toe trek sy die motor in die skaduwee van ’n oeroue boom en klim sorgloos uit …
Op dieselfde oomblik hou die Duque se vaartbelynde sportmotor voor die Dekkers se huis stil.
Diago was nie van plan om Ronelle vanoggend al in verband met haar afwesigheid van gisteraand te kom spreek nie. Maar nadat hy haar briefie gelees het en besef het dat sy haar nou finaal aan alles en almal wil onttrek, het hy besluit om maar dadelik ’n einde aan haar onsinnigheid te kom maak. Dis net ondenkbaar dat sy haar musiek oor so ’n onbenulligheid wil verwaarloos.
Met ’n vasberade, doelgerigte tred bestyg hy dus die Dekkers se voorstoep en klop aan. Sy teleurstelling is egter groot toe hy van Lena verneem dat die juffrou vroeër met die professor se motor weggery het, sonder om ’n woord te sê waarheen sy gaan óf hoe laat sy terug sal wees.
“Jy het nie miskien gesien in watter rigting sy gery het nie?” verneem die Duque hoopvol. Maar Lena antwoord slegs ontkennend en hy klim terug in sy vuurwa.
Daar is ’n donker frons op sy voorkop toe hy weer by die hek uitry. Hy het geen benul waarheen Ronelle kon gery het nie, terwyl sy nóg die dorp nóg die distrik ken. Sy het ook nie elders besoek afgelê nie, want hy weet vir ’n feit dat sy nog met niemand hier op Braca kennis gemaak het nie.
Diago wou net weer voor sy tante se deur verbyry, soos wat hy nou al die afgelope drie dae sedert Ronelle se aankoms doen. Maar die ou dame is voor in die tuin en wink hom sonder