Susanna M Lingua Gunstelinge 6. Susanna M Lingua
Читать онлайн книгу.
die Duque se besoek so neerhalend na sy mooi, stil dorpie verwys het; dan bespreek hy die eienaardighede van die Portugese edellui, totdat dit eindelik tyd vir middagete is.
Daarna bring die werktuigkundige die professor se motor, en ’n rukkie later kondig die oubaas aan dat hy nou na die hospitaal moet gaan en dat Ronelle gerus intussen kan uitpak en gevestig raak. Hy sal haar vanaand na ete, sodra dit koel is, vir ’n wandeling na die strand neem.
2
Met ’n vrolike gebaar wuif Ronelle vir haar vader toe hy voor die deur wegtrek en weldra in die straat verdwyn. Langsaam kuier sy onder die bome deur na die hek toe en merk tot haar verbasing dat hulle huis aan die end van die straat geleë is, heeltemal weg van die ander huise en slegs ’n paar honderd meter van die strand af.
Werktuiglik kyk sy op na die rantjie agter die dorp, en ja, daar, soos ’n wag oor die dorp en die baai, troon die indrukwekkende, fabelagtige kasteel – ’n stille getuie van menige lewensdrama wat hom seker al op hierdie eeue oue dorpie afgespeel het.
Haar blik skuif na die linkerkant van haar nuwe tuiste waar geen huise te sien is nie. Sy gewaar ’n skilderagtige berg wat dig met bome en bosse begroei is en wat seker ’n kilometer en ’n half van die dorp af geleë is. Dit lyk vir haar byna asof dit ’n rivier of ’n spruit is wat daar aan die voet van die berg verbyvloei … Sy moet tog onthou om haar vader daarna te vra.
Etlike minute betrag Ronelle die skilderagtige omgewing en dan besluit sy om maar solank uit te pak en haar tuis te maak. Sy voel ook dat sy voorlopig genoeg gehad het van hierdie ongewone subtropiese son. Haar hare lyk nie slegs op die oomblik asof dit vlamgevat het nie, dit voel ook asof dit aan die brand is.
In die huis begin sy in aller yl uitpak. Haar kamer is ruim en ofskoon dit nie juis weelderig gemeubileer is nie, is elke meubelstuk massief, byna antiek, dog besonder gerieflik. Alles is ook baie skoon en netjies.
Toe Ronelle die uitpakkery eindelik afgehandel het, gaan staan sy ’n wyle voor haar kamervenster om die omgewing aan die regterkant van die huis te betrag. Wat sy aanskou, is ’n wildernis van bloeiende frangipani, oleanders, bougainvilleas, jasmyn en nog talle ander tropiese plante wat aan haar totaal onbekend is. Tussen hierdie kleurryke woud deur merk sy ’n wit dubbelverdiepinghuis op. Maar alles is vreemd stil om die huis. Dit lyk byna asof daar geen lewe in daardie huis is nie. Toe val dit haar meteens by dat die Portugese gewoonlik hierdie tyd van die dag hulle gebruiklike siësta geniet.
Dis waar, dink sy met ’n geamuseerde vonkeling in haar lewendige oë, al wat leef en asemhaal slaap blykbaar nou … Reken, om op so ’n lekker sonnige dag te lê en slaap asof hulle niks anders te doen het nie! Regtig, hulle leef darem vreeslik gemaklik. As sy net geweet het waar daardie saal geleë is, het sy nou lekker op hulle ou orreltjie gaan litte losmaak … Seker ’n Middeleeuse ou orreltjie soos al die meubels in hierdie huis!
Saggies begin sy ’n aria uit Die Fledermaus neurie en begeef haar dan na die badkamer om ’n koue stortbad te neem. Sy is net klaar gebad en geklee toe een van die twee vroue wat die huishouding waarneem aan haar kamerdeur klop.
“Binne!” roep sy op Engels, want dit is vir haar nou al baie duidelik dat die inwoners van hierdie geweste geen Afrikaans verstaan nie – slegs hulle eie taal, Portugees, en ’n bietjie Engels.
Die deur gaan oop en Lena, die moeder van Sofie, wat in die huis werk, tree die vertrek binne met die teegerei en plaas die skinkbord versigtig op die kleedtafel neer. Toe haal sy ’n verseëlde koevert uit haar wit voorskoot se sak en gee dit aan Ronelle.
“Die Duque van die Quinta het dit vir juffrou gestuur,” verduidelik sy beleef. “En juffrou moet net sê as daar iets is wat ek of Sofie vir juffrou kan doen.”
Ronelle bedank haar vriendelik en sê dat hulle die volgende dag vir haar ’n paar tabberds kan stryk aangesien alles so verkreukel is dat geen mens dit kan aantrek nie. Toe verlaat Lena weer die kamer.
Ronelle begin een van Johann Strauss se walse saggies deur haar tande fluit, onderwyl sy die wit koevert met die De Velira Cervantes-embleem agterop noukeurig betrag.
Señorita Ronella Dekker, lees sy haar eie naam op die koevert en wonder so tussen Johann Strauss se wals deur hoe die Duque weet dat haar naam Ronelle is, en waarom die man ’n a in plaas van die gebruiklike e agter aanlas.
Dis natuurlik die saal se sleutel, besluit sy en skeur dan die koevert oop. Dog saam met die sleutel is daar ’n briefie in die koevert. Sy vou die enkele velletjie oop en begin die volgende lees:
Geagte señorita
Dit spyt my werklik dat ek nie my woord aan u gestand kan doen, deur u môreoggend persoonlik na die saal te vergesel nie. Ek vrees dringende sake vereis my aandag in die binneland; derhalwe sal ek nie betyds terug wees om ons afspraak na te kom nie.
Alles is egter met die opsigter van die saal vir u gereël en die goeie señor professor het my verseker dat hy u môreoggend persoonlik na die saal sal vergesel.
My beste wense vergesel hierdie skrywe … Adeus, señorita,
U dienswillige
Diago de Velira Cervantes
Hm, nie ’n slegte handskrif nie … nogal sterk en manlik, som sy die edelman se netjiese handskrif op onderwyl sy weer saggies deur haar tande fluit. Ek wonder of hy regtig dringende sake in die binneland het, dink sy. Ek sal eerder sê hy voel nog steeds die herrie in vir my omdat ek vanoggend sy geliefde Braca so onheilig verkleineer het … Ja-nee, hy gaan my daardie sondetjie nie maklik vergewe nie.
Ronelle haal haar fyn skouertjies liggies op asof sy met hierdie gebaar te kenne wil gee dat die Duque se gevoelens haar nie juis diep raak nie. Dan steek sy die briefie terug in die koevert en bêre die sleutel sorgvuldig in haar handsak. Daarna skink sy vir haar ’n koppie tee, ledig die inhoud en vly haar met ’n tydskrif op die bed neer.
Die son is byna onder toe professor Dekker se ligblou Cadillac eindelik voor die deur stilhou. Hy tref Ronelle op die stoep aan, groet haar en neem op die rusbank plaas. Toe wil hy belangstellend weet wat sy gedurende die middag met haarself aangevang het.
“Ek het eers gebad, toe tee gedrink en toe op die bed gaan lê en lees,” vertel sy. “En … o ja, byna vergeet ek. Ek het ’n briefie van die Duque ontvang waarin hy my in kennis stel dat hy my ongelukkig nie môreoggend na die saal kan vergesel nie. Alles is egter vir my gereël en die goeie señor professor sal my môreoggend persoonlik daarheen vergesel.”
“Ja, hy het my by die hospitaal gebel en die omstandighede aan my verduidelik. Daarna moes ek hom natuurlik plegtig belowe dat ek jou môreoggend persoonlik na die saal vergesel.”
“En toe het my ou paps maar ewe mak ingestem om sy wilde dogter na die saal te vergesel,” glimlag sy met fyn spot. “Wel, ek moet sê, sover ek weet, is hierdie vername Duque die eerste persoon wat dit nog ooit reggekry het om my ou paps om sy pinkie te draai!”
“Maar vervlaks, die man het my geen keuse gelaat nie,” verdedig die oubaas sy handelswyse. “Ek het hom aanvanklik gesê dat ek jou vanmiddag sal gaan wys waar die saal is, dan kan jy môreoggend self jou weg daarheen vind. Maar toe moes jy die kêrel hoor! Op ’n uiters beleefde en beskaafde wyse het hy my vertel dat hy niks van ons Suid-Afrikaanse gebruike hou nie, want dit is absoluut ongehoord dat ’n jong dame alleen op straat rondkuier. En as ek dan regtig te besig is om jou te vergesel, sal hy sy sekretaris versoek om jou môreoggend na die saal te neem … Nou ja, ek kon kwalik vir die man sê hy moet gaan doppies blaas, en nog minder kon ek toelaat dat hy om ons ontwil so baie moeite aangaan. Gevolglik moes ek maar toesien om jou self te neem. Maar señor Diago moenie dink ek het tyd om jou elke dag na die saal te vergesel nie! Jy is mos darem al groot genoeg om na jouself te kyk. Trouens, jy het dit oor en oor bewys gedurende die twee jaar wat jy in Rome vertoef het. En as hy jou ken soos ek jou ken, sal hy sy betroubare sekretaris maar voorlopig voltyds by ons moet laat inwoon. Gelukkig weet hy nog nie hoe ’n rustelose siel en rondloper jy werklik is nie.”
“Toemaar, Pappie, moenie jou oor die Duque se preutsheid en my rondlopery ontstel nie.