Melodie Omnibus 2. Wilmari Jooste
Читать онлайн книгу.
wat nie kans sien vir nog so ’n sessie nie. Behalwe dat sy moeg en warm is, is sy gretig om terug te gaan na die vakansieoord. Miskien, net miskien, het Jans ’n kansie om by haar in te loer …
“Nee. Ek het gereël dat hulle na ’n maatjie toe gaan.” Mitzi se aandag is steeds by die spyskaart.
“En Daan? Gaan hy nie huis toe vir middagete nie?”
“Nie vandag nie. Hy het ’n sake-ete.”
“O, wel, dan kan ons maar net sowel nou eet,” stem Fransien halfhartig in.
“Moenie so benoud lyk nie. Ons gaan rustig ’n lekker lang middagete geniet, en daarna gaan ons huis toe om ons inkopies uit te pak en te bewonder. Ek is veral baie geïnteresseerd in ’n paar goedjies wat jy gekoop het.”
Fransien voel hoe sy bloos. Sy het haar inkopies gedoen met Jans in haar gedagtes, en soos gewoonlik het niks Mitzi se oë ontglip nie.
“Toe, Fransien, uit daarmee. Wat gaan aan?”
“Ek weet nie waarvan jy praat nie. Ek het myself ’n bietjie bederf, dis al!” probeer sy walgooi.
“Vertel dit vir die man in die maan, miskien sal hy jou glo. As ’n oujongnooi skielik vir haar dáárdie soort bederfgoedjies koop, is daar waarskynlik iewers ’n man wat bederf gaan word.”
“Ek is g’n ’n oujongnooi nie!”
“Jy is. Jy is agt en twintig jaar oud en nie verloof, in ’n verhouding betrokke of getroud nie. Dus is jy ’n oujongnooi,” konstateer Mitzi. “En moenie die onderwerp probeer verander nie.”
“Maar ek het niks snaaks gekoop nie!”
“Twee soorte parfuum, badsout, skuimbad en selfs lekkerruikgoed vir jou hare!” tel Mitzi op haar vingers.
“Dis normaal. Ek hou daarvan om lekker te ruik.”
“Dis waar. Ek ook. Maar wat van die onderklere, slaapklere en japon? Die meeste daarvan baie skraps en verleidelik, moet ek byvoeg.”
“Dis ook normaal. Ek dra altyd sulke onderklere – jy kan in my kas kom kyk. En ek het lankal nuwe slaapklere en ’n japon nodig.” Fransien begin ontspan. Miskien kan sy haar nog hier uitwikkel.
“Goed, ek aanvaar dit. Dan is daar heelwat nuwe klere ook. Dis net vir my eienaardig dat jy, wat uit die stad se winkels kan kies en keur, skielik hierdie geweldige behoefte aan nuwe klere het.”
“Ek kry min tyd om inkopies te doen. Vandag het ek tyd gehad, toe koop ek maar ’n paar goedjies.”
“Mmm. Lieflike aandrok wat jy gekoop het.”
“Is dit nie? Ek wil dit Saterdagaand aantrek, daar is ’n dans by die oord.”
“So, jy gaan Saterdagaand stoksielalleen na ’n dans toe? Met ’n rok aan wat nie alleen ’n ou oom met ’n kierie se tong sal laat uithang nie, maar die kierie self ook opgewonde sal maak?”
Hierteen het Fransien geen verweer nie. Mitzi weet maar alte goed dat sy nooit alleen na ’n dans sal gaan nie. Sy het netjies in die strik getrap.
Mitzi pen haar vas met haar blik. “Die vaalseun-polisieman, neem ek aan?”
Fransien knik gelate. Sy laat gedwee toe dat Mitzi al die inligting wat sy wil hê uit haar trek. Op ’n manier is sy verlig dat haar vriendin bly karring het, want nou kan sy haar vrese met haar deel.
“Jy gaan net nie saam met hom bed toe nie!”
“Mitzi!” Fransien voel of sy in die aarde kan sink.
“Ek bedoel dit, vriendin. Ek ken jou: as jy eers so ver gegaan het, is dit verby. Jy sal hom nooit weer kan vergeet nie.”
“Dis nie nodig nie. Ek dink dis klaar te laat,” erken Fransien sag.
Daar is soveel weerloosheid in haar oë dat Mitzi ’n knop in haar keel kry.
Fransien kom heelwat later as wat sy verwag het by die oord aan. Haar plan om te gaan swem laat vaar sy dadelik toe sy die swetterjoel mense in en om die swembad sien. Dan maar liewer die bosse in vir ’n bietjie oefening.
Sy het egter nie rekening gehou met die hitte van die somersmiddag nie. ’n Uur later strompel sy rooi in die gesig en sopnat van die sweet by haar chalet in.
Sy kry lag vir haarself toe sy deur haar inkopies snuffel vir haar nuwe badsout. Daar is ’n paar goed wat Mitzi gelukkig nie raakgesien het nie en waaroor sy nou behoorlik giggel. Kerse, ’n kompakskyf met die titel Romantiese Liefdesliedjies en gegeurde lipglans! Hoe op aarde sou ek dit verduidelik het? proes sy.
Met ’n dooie kers op die bad se kant (sy het vergeet om vuurhoutjies te koop), Romantiese Liefdesliedjies saggies in haar kamer aan die speel en ’n skuimbad vol kwistig gegeurde water, verdwyn die vrese wat sy die hele dag in haar rondgedra het. By gebrek aan wyn het sy vir haar ’n wynglas vol vrugtesap saamgevat bad toe, en sy klink op haar eentjie ’n glasie op die aand wat voorlê. Die lang dag sonder Jans is amper verby en netnou sien sy hom weer.
Sy skrik toe haar selfoon lui. Dis ’n vreemde nommer en haar hart spring in haar keel toe sy Jans se stem herken.
“Hallo. Staan die winkels nog?”
Sy stem is warm en tergend en sy druk die selfoon styf teen haar oor vas, asof dit hom nader aan haar sal bring.
“Net-net! Waar is jy?”
“Nou net by my chalet aangekom. Kan ons so agtuur gaan eet? Ek het nou eers ’n stort dringend nodig.”
“Agtuur is reg met my. Ek is in elk geval al klaar. Sê maar as jy iemand nodig het om jou rug te kom was,” terg sy waaghalsig.
Hy lag saggies. “Grootmond … Sien jou netnou!”
Met die spreekwoordelike lied in haar hart en romantiese liefdesliedjies in haar ore wag Fransien dat dit agtuur word. Die versoeking is groot om haar deur te sluit en solank na Jans se chalet te stap, maar ’n inherente skugterheid hou haar terug.
Die uitdrukking op sy gesig is genoeg beloning vir die ekstra moeite wat sy met haar voorkoms gedoen het.
“Ek dink ons moet die etery los en net hier bly. Jy lyk in elk geval goed genoeg om te eet!” Die erns in sy oë weerspreek die skerts in sy stem.
“O nee, ek is flou van die honger. Dis harde werk om mooi te lyk!”
“O? Ek dog dan inkopies doen is harde werk?”
“Dit is,” verseker sy hom ernstig. “Veral as jy dit saam met Mitzi doen. En toe moes ek my nog kom mooimaak ook. Ek is gedaan. Ek sal gou kos moet kry, voor my kragte my heeltemal begewe.”
“Dan moet ons dadelik loop, want wat sal die mense dink as ek met jou oor my skouer daar aankom?”
“Maar net dat die Neanderdalman-taktiek nog steeds werk.”
“Dis goeie nuus. Kom hier, vroumens!” Jans kom dreigend met bakarms nader.
Fransien probeer hom laggend ontwyk, maar hy keer haar maklik in ’n hoek vas. “Groet my eers mooi, dan gaan gee ek vir jou kos,” belowe hy.
“Ja, baas, goed, baas.”
“’n Gehoorsame vrou se waarde is ver bo korale,” mompel hy teen haar mond.
“Mý Bybel sê deugsame vrou.”
“Dis seker ’n drukfout. Hou nou op stry en soen my.”
Gehoorsaam vleg sy haar arms om sy nek en skuif haar mond onder sy wagtende lippe in. Jans soen haar sag en talmend, versigtig om nie haar grimering te laat smeer nie.
Dan druk hy sy gesig in haar hare en adem die vars geur diep in.
“Mmm, jy ruik wonderlik. Smaak jy ook so lekker?” Hy knibbel aan haar oor.
“Jans! Moenie!”
“Hoekom nie?”