Melodie Omnibus 2. Wilmari Jooste
Читать онлайн книгу.
weer na haar mond verskuif.
Fransien voel hoe sy holderstebolder deur die ruimte begin tuimel. Sy land met ’n slag op moederaarde toe Jans haar ferm wegstoot. “Kom, ek het jou kos belowe.”
“Ek moet eers vars lipstiffie gaan aansit.”
“Jy is perfek net soos jy is. As ons ’n minuut langer hier bly, is jy vanaand sonder kos,” waarsku hy haar.
Hy uiter ’n gedempte verwensing toe sy selfoon begin lui net voor hulle by die restaurant instap. “Gaan solank in. Ek is nou by jou.”
Die restaurant is vol en Fransien kan nie in ’n hoek gaan sit soos gewoonlik nie. Onwillekeurig vang haar ore stukkies van gesprekke by ander tafels op. Langs haar sit twee ouerige mans. Fransien spits haar ore toe sy hoor hulle praat oor Ferdie de Lange.
“… harde man, maar om darem op so ’n manier aan sy einde te kom!” sê die een.
“Hulle sê dit sou die volmaakte moord gewees het as die doktertjie nie snuf in die neus gekry het nie,” antwoord sy tafelgenoot.
Fransien frons. Sy het seker verkeerd gehoor. Dit kom nou daarvan as jy ander mense se gesprekke afluister!
Jans bly lank weg en sy begin kriewelrig voel. Om sake te vererger, raak sy nou bewus van ’n bekende stem naby haar. ’n Versigtige blik oor haar skouer bevestig haar vermoede: Tessa de Villiers en ’n vriendin sit reg agter haar.
Fransien voel vasgekeer. Waar bly Jans dan?
Sy kan haar ore nie glo toe Tessa dieselfde vraag vir haar vriendin vra nie.
“Is die speurder nog nie hier nie? Dis nou ’n oulike stuk mensvleis daardie, maar hy maak asof hy my nie raaksien nie. Dit lyk my mens sal ’n moord moet pleeg om sy aandag te kry!” Sy lag guitig.
Daar is skielik ’n naar kol op Fransien se maag. Dit kan nie waar wees nie! Maar tog …
Noudat sy terugdink, is al die tekens daar. Hy het haar eers glad nie raakgesien nie. Toe begin hy skielik aandag aan haar skenk. Dit verklaar ook sy onwilligheid om die ondersoek met haar te bespreek – dis omdat sy ’n verdagte is!
Sy toenadering was net ’n slim manier om naby aan haar te kom. Soos ’n gek het sy hom ernstig opgeneem – en in die proses vir die eerste keer in haar lewe smoorverlief geraak.
Soos ’n ou mens staan sy op en stap buitentoe. Jans is besig om sy gesprek af te sluit en hy beduie sy moet vir hom wag, maar sy steur haar nie aan hom nie. Die verslaentheid is besig om plek te maak vir woede en sy stap al hoe vinniger. Hoe kon hy haar so misbruik en bedrieg het?
“Fransien! Wag!”
Jans se vinnige voetstappe ’n ent agter haar spoor haar tot ’n drafstap aan. Maar in die tyd wat sy sukkel om die deur met bewende hande oop te sluit, haal hy haar in. Hy vat die sleutel by haar, sluit die deur oop en wag dat sy eerste instap.
“Ek is jammer. Moenie kwaad wees nie,” sê hy boetvaardig.
“Waaroor?”
Jans skrik toe Fransien na hom draai. Haar oë is onnatuurlik groot en donker in haar wasbleek gesig. Dis duidelik dat sy hewig ontsteld of baie kwaad is.
“Omdat ek jou so lank laat wag het. Is dít hoekom jy kwaad is? Of is daar iets anders fout?” vra hy bekommerd.
“Sê my, Jans, is ek steeds ’n verdagte?” Haar stem is dodelik kalm, al wil haar hart in duisend stukke breek.
Jans weet nie wat om te antwoord nie. Die oomblik waarvoor hy bang was, het gouer aangebreek as wat hy verwag het, en hy is glad nie voorbereid daarop nie.
“Daar is ’n hele paar verdagtes,” skerm hy uiteindelik. Maar hy bluf Fransien nie.
“Kom ek stel dit anders: wie is die hoofverdagte?”
Jans hoef nie te antwoord nie, Fransien sien die antwoord op sy gesig.
“Jy is.” Sy woorde is skaars hoorbaar.
“Hoekom? Net omdat ek daardie vark die klap gegee het wat hy verdien het? Omdat ek in ’n oomblik van woede ’n sogenaamde dreigement geuiter het?”
“Daar is ander faktore ook.”
“Soos wat?”
“Ek mag dit ongelukkig nie nou al met jou bespreek nie.”
“Ek verstaan. Loop nou, asseblief. Jy hoef nie meer aandag aan my te gee nie, die speletjie is verby.”
“Fransien, asseblief. Ek het nooit ’n speletjie met jou gespeel nie.”
“Loop! En moenie aan my vat nie.” Sy probeer by hom verbydruk, maar hy steur hom nie aan die dreigement in haar stem nie.
“Luister net, Fransien …”
“Jans Jansen! Gaan speel verder speurder-speurder en los my uit!”
Hy probeer kalm bly. Dis te verstane dat sy omgekrap is, maar sy kan hom darem kans gee om te verduidelik. “Nie voor jy na my geluister het nie!”
Die volgende oomblik trek hy soos ’n vrot vel deur die lug en val dat hy hik op die vloer.
Fransien begin hardloop in aller yl na haar slaapkamer. Jans reageer sonder om te dink. Met sy voete swiep hy haar bene onder haar uit en dan pen hy haar met sy volle liggaamsgewig onder hom vas.
“Jou klein helkat! Moet jy handgemeen raak elke keer as jy jou vererg?” Hy is nou self kwaad.
“Los my!” Sy spartel wild om los te kom.
“Nee. Jy gaan nou eers mooi stil lê en na my luister.”
Jans het sy hande vol om haar te beheer. Uiteindelik vleg hy sy bene om hare en vat albei haar hande met een hand bokant haar kop vas.
Haar magteloosheid maak haar net nog kwater. “Los my, jou poot!”
“Eers as jy belowe om jou te gedra en na my te luister.”
Fransien bly koppig stil.
“Dan lê ons maar nog ’n bietjie so. Ek weet nie van jou nie, maar ek is heeltemal gemaklik.”
Fransien voel glad nie so gemaklik nie. Maar die harde klipvloer en Jans se gewig op haar is die minste van haar probleme. Haar liggaam is weer eens besig om haar skaamteloos te verraai.
“Goed, ek sal luister,” jok sy sonder om te blik of te bloos.
“Belowe jy?”
Sy vermy sy blik. “Ja, man! Los my nou net, die vloer is hard en jy maak my seer!” Sy wriemel weer in sy greep.
“Jy jok vir my, Fransien.” Sy stem is hees. “Kyk my in die oë en belowe jy sal nie weghardloop die oomblik as ek jou laat los nie.”
Jans is vinnig besig om sy greep op die werklikheid te verloor. Die sagte vroueliggaam onder syne, haar versnelde asemhaling en die reaksie van sy eie liggaam maak dit vir hom moeilik om te konsentreer. Die aanloklike mond net sentimeters van syne af trek hom aan soos ’n vlam ’n mot.
Al weet hy die aanraking gaan hom brand, moet hy nadergaan. Nader en nader … tot hy die sagtheid onder sy lippe voel meegee, die hitte dwarsdeur hom voel skroei. Met hartstog wat soos ’n hoogoond in hom brand, dwing hy haar lippe hongerig oop, verken hy die satynagtige binnekant van haar mond met sy gretig soekende tong.
Fransien is aan die brand. Jans het sy greep op haar hande laat los en asof vanself beweeg haar hande onder sy hemp in, strelend, dringend, liefkosend. Bewus daarvan dat sy by omdraai verby is, soek die vrou in haar reikhalsend na vervulling.
Waarskuwingsklokkies begin in Jans se agterkop lui. Al brand hy van begeerte, weet hy om haar nou te neem, sal die grootste fout van sy lewe wees. Haar emosies loop hoog op die oomblik en sy sal hom nooit vergewe as hy die situasie uitbuit nie. Sy persoonlike gevoelens en begeertes verander niks aan die feit dat sy steeds ’n verdagte is nie. En dit boonop in twee moordsake …
Met