Satyn Omnibus 7. Ettie Bierman
Читать онлайн книгу.
klets! Hier kom Andy en sy honger army ingewals!”
Margo was haastig dorp toe, maar die volgende oggend wil sy eers notas maak van die Survivor-roete, sodat sy die storielyn kan hervat wanneer hulle van die winkels terugkom.
“Bring jy solank die motor, Carmia,” stel sy voor. “Die sleutels hang aan die rak by die garage se binnedeur.”
Ná ’n lang week voor die rekenaar sien Carmia uit na hul uitstappie. Vir die geleentheid het sy ’n wit romp en ’n lemmetjiegroen top van Vita aan, en sy dra haar hare vir ’n verandering los. Rondry is nie werk nie, dis meer soos vakansie, en sy was nog nooit op Ballito nie. Net gehoor dis ’n pragtige, skilderagtige dorpie.
Sy vind die sleutel, gemerk Ouma se Wiele met sterk, ferm hoofletters. Waarskynlik Deneys se handskrif. Sy het hom nog nie vanoggend gesien nie, seker by die stroper besig. Of dalk slaap hy nog …
Margo se motor is ’n pragtige dingetjie. Silwer, met ’n harde dak. Die kieriehefboom is kort, die ratte na aan mekaar en die brandstofpedaal veertjielig. Carmia het nog nooit ’n sportmotor bestuur nie. Sy voel-voel en oefen ’n slag, maar krap die trurat met die uitry en verwens haar onhandigheid.
“Askies, dingie,” sê sy en tik die stuurwiel verskonend. “Die tannie is nog dom en aan trekkers en trokke gewoond.”
Deneys wag haar in toe sy by die stoeptrappies stilhou. Soos altyd wanneer sy hom onverwags sien, gee haar hart ’n wip en begin pomp die bloed teen ’n bruisende tempo deur haar are sodat haar hele lyf tintel. Hy lyk moeg en sy wens sy kon hom vashou en die tam lyne om sy mond wegstreel. Dis wonderlik om hom terug te hê, en sy het hom gisteraand gemis. Die huis was leeg terwyl hy weg was, en nóg leër toe hy teruggekom het, maar nie daar was nie.
“Môre!” groet hy. “Jy lyk soos ’n feetjie in die lente.” En bederf dan alles deur by te voeg: “Ek hoop nie jy het jou rybewys by dieselfde mense gekry wat jou leer tik het nie?”
Bedoel hy dit as ’n grap? Sy kyk vinnig na hom, maar kan nie uitmaak watter soort uitdrukking op sy gesig is nie. Is dít wat Vita bedoel het: dat hy buierig is?
“Ek sal agter julle aanry tot op die dorp,” bied hy aan.
Carmia swaai haar hare agteroor en lig haar ken. “Hoekom? Net omdat ek die rat een keer per ongeluk amper gekrap het? Omdat jy dink ek kan nie motor bestuur nie?”
“Omdat ek onderdele vir die stroper wil gaan kry,” antwoord hy rustig. “Omdat ek wil seker maak die twee vroue in my lewe is veilig. En omdat ek vir julle roomkoek en tee wil koop.”
Weer die twee vroue in sy lewe … Asof sy regtig vir hom belangrik is.
Miskien het sy haar te vinnig opgeruk en was dit sommer terg. Sy ontspan. “Dankie, dit sal lekker wees.”
Hy steek sy hand deur die oop ruit en onder haar hare in, vryf die syerigheid tussen sy vingers en streel met sy kneukels oor haar nek. “Ek hou van jou hare los. Dis vroulik, soos jy.”
Hy lyk skielik ernstig. “Ek’s bly jy is op Skamanga. Die hele tyd toe ek weg was, het ek daaraan gedink, en dat ek iets spesiaals het om na uit te sien wanneer ek terugkom.”
Sy bly woordeloos sit terwyl hy eers die ganse verwilder en dan vir haar die motordeur oopmaak. Hy bied sy hand aan en trek haar orent uit die lae sitplek. Sy oë flonker soos tanzanietstene as dit die skerp sonlig vang. “Dís die rede waarom ek van plat sportmotors hou: dit bied ’n man ’n genotvolle uitsig as ’n meisiekind met mooi bene uitklim.”
Die kort romp was ’n fout, besef Carmia. Sy moes by langbroeke gebly het. Sy is skielik terug by SeeSter, met Arno du Plessis wat haar grynslaggend beskou. Lyk sy soos ’n maklike poppie wat haar lyf adverteer?
Die dag is bederf en sy wil wegvlug na die bekende veiligheid van haar kantoortjie en die rekenaar. Sy is verlig toe Margo by die stoeptrappies afkom, sodat sy nie hoef te antwoord nie.
Margo lê haar hand liefkosend op die Kia se buffer. “Dit gaan ’n fees wees om weer te voel hoe sy ry! Deneys wil haar nie gebruik nie, net altyd die stowwerige bakkie of die viertrek. Het jy maklik met die ratte reggekom?”
Carmia maak haar mond oop om haar blaps te erken, maar Deneys spring haar voor. “So glad soos ’n koekie seep in die bad. Oumie se assistent is ’n dame van vele talente – nie net dekoratief nie, nog bekwaam ook.”
Margo neem hom ernstig op. “Ek het jou mos so gesê, maar jy het aanhou stry. Ek is bly jou oë het eindelik oopgegaan, Boetie. Aan die begin wou jy mos niks van haar weet nie.”
Deneys lyk effens verleë en verander die onderwerp. “Hoe lank gaan julle by die winkels besig wees?”
“Ek weet nie. So lank as wat dit twee vroue gaan neem om klere te koop, kruideniersware en tydskrifte …”
Hy rol sy oë hemelwaarts. “Tot anderjaar dus?”
Sy ouma glimlag liefies. “Of die jaar daarop.”
“Kry julle elfuur vir koek en tee by die Rendezvous?”
Margo lyk ingenome, maar verbaas. “O, is jy ook op pad dorp toe, liefie?”
“Bloot toevallig, ja.” Deneys maak galant die motordeur oop en help haar in. “Mooi ry, julle meisies!”
Carmia klim ook in. Sy trek stadig weg, versigtig om nie die honde en ganse raak te ry nie en veral om nie die ratte te mishandel nie. Deneys is reg agter hulle en hy sal weer baie te sê hê as sy droogmaak.
“Wat gaan Deneys op die dorp maak?” wil Margo weet.
Carmia rem op die draai en tussen die wit pilare deur. Liewer dat Deneys sê sy is oorversigtig as roekeloos, veral met sy ouma by haar in die motor.
“Onderdele vir die stroper kry,” antwoord sy.
Margo se wenkbroue trek op ’n plooi. “Oom Kappie is mos al vroeg weg Durban toe. Watse onderdele sal daar nou op Ballito wees?”
Carmia haal haar skouers op en konsentreer op die pad, oorbewus van die viertrek: breed en bonkig in haar truspieël. Die ergste sal wees as haar voet gly en sy per ongeluk die rem trap, sodat Deneys in haar vasry. Sy los als en vlug tussen die piesangbome in …
Dis ’n smal grondpad en lanklaas geskraap. Op ’n draai vang die linkervoorwiel ’n sandwal en gooi die ligte motor skeef oor die pad. Onder normale omstandighede sou Carmia geweet het om onmiddellik haar voet van die brandstofpedaal te lig en die stuurwiel in die teenoorgestelde rigting te draai, maar sy is senuweeagtig – sy pluk die wiel links en rem, sodat die arme Kia in ’n stofwolk dwars om die draai skuif.
“Oeps,” sê Margo. “Toemaar, dis niks, dit het met my ook al gebeur. Dis omdat die pad so droog is en oom Kappie-hulle dit lanklaas geskraap het.”
Die viertrek agter hulle is minder vergewensgesind. Sy ligte flikker waarskuwend.
“Ja, oukei, ek weet!” mompel Carmia en wuif verskonend met haar hand.
Dis nie goed genoeg nie. Die viertrek flikker weer en toe sy nie gou genoeg reageer nie, blaas Deneys die toeter en beduie sy moet stilhou.
“Bly net kalm, hartjie,” gee Margo raad. “Laat hy maar raas en skree as dit hom gelukkig maak. Moenie terugbaklei nie, dan waai dit gouer oor.”
Carmia hou stil, met die viertrek se buffer vas teen haar stert. Sy klim nie uit nie. Hoor ’n motordeur hard toeklap en sien hoe Deneys met lang treë na haar kant aangestryk kom. Sy pers haar lippe opmekaar. Dit was nie ’n halsmisdaad nie. Niks het gebeur nie, en dit kon enigeen oorkom …
Sy draai haar ruit af en wag vir die donder en blitse.
“Jy kyk te veel in jou truspieëltjie en te min op die pad,” sê Deneys.
Vita sê altyd jy laat nie ’n man met jou mors nie. En haar pa het Carmia in skaak geleer: as jy in ’n hoek gedruk is, is aanval jou beste verweer.
“Omdat jy nie jou volgafstand hou nie en ek bang is jy