Satyn Omnibus 7. Ettie Bierman
Читать онлайн книгу.
Dit klink asof hy belangstelling verloor.
“Ek wil,” herhaal sy ferm en draai weg in die rigting van die venster.
Deneys kyk gefrustreerd na haar. “Ek kan nie met jou rug praat nie!” roep hy ergerlik uit.
Nou loop dan! dink sy stug. Wie sê ek wil met jóú praat? Net sodat jy weer kan verwyt en teen my uitvaar …
Hy brom iets en loop in ’n halfsirkel om haar, sodat hy voor haar te staan kom.
“Philip Fourie het my die X-straalfoto’s van die skandering gewys. Dit toon ’n kol aan die linkerbreinlob. As dit ’n halfsentimeter hoër was, het dit ’n verlies aan motoriese breinimpulse veroorsaak, wat verlamming sou meegebring het.”
Carmia vergeet haar kleinlikheid. Sy trek haar asem in terwyl sy teen die trane veg. Dit sou ’n lewende dood gewees het. Arme Margo … Sy wou môreaand braai, nou lê sy hulpeloos aan monitors gekoppel.
“Wat is die skade soos haar toestand nou is?”
“Sy sal aanvanklik disleksies wees, met swak spierkoördinasie. Haar sig en spraak is aangetas, maar met terapie is daar ’n goeie kans dat dit gaandeweg sal verbeter.”
Klein genades by die ongeluk … Carmia is bewoë en knyp haar oë toe. Dankie, Heer, fluister sy in haar hart. Dankie vir u barmhartigheid wanneer u kinders se nood die grootste is.
Teen sy sin versag die stroewe lyne om Deneys se mond. Hy sien die traanstrepe oor haar wange en moet hom keer om haar nie vertroostend teen hom vas te hou nie. Margo het hom vertel dat Carmia platsak was, en hy kan verstaan dat sy nie by die koerant kon aanbly nie. Miskien daarom dat sy oor haar identiteit geswyg het – omdat sy desperaat was vir die werk. Sy ouma dink die wêreld van haar …
Sy gesig verhard egter toe hy onthou dat Margo net so geheg aan die ousus was. Sy het Vita vertrou en haar mensekennis het haar sleg in die steek gelaat. Wie sê sy ouma trap nie in dieselfde strik met die jonger suster nie? Soos hý op die punt was om te doen, voor hy tot besinning gekom het.
“Jy was heeldag by die hospitaal. Het jy al iets geëet?” Sy stem is meer kortaf as wat hy bedoel het.
Carmia vee met haar hande die trane weg en knik.
“Wát?”
Sy is vaag. “Ek kan nie onthou nie. Brood …”
Deneys is ongeduldig. “As jy van die honger omkap, sit ons met nog ’n pasiënt opgesaal. Jy beter saamkom kafeteria toe, dat jy iets in jou maag kan kry.”
Plig, besef Carmia. Nie omdat hy saam met haar wíl gaan eet nie, omdat dit lastig sal wees as sy omkap.
Sy bly staan toe hy aanstap. “Ek is nie honger nie.”
Hy steek ergerlik vas. “Dis ’n medisinale noodsaaklikheid, nie ’n romantiese ete vir twee by kerslig nie.”
En ek moet spring net omdat jy jou vingers klap? “Reg, ek sal ’n rol watte bestel, saam met ’n bottel Dettol,” antwoord sy parmantig.
Sy skrik toe Deneys se hand om haar boarm sluit. Hy stuur haar met die trap af en pluk die kafeteria se deur oop. Hy raadpleeg haar nie toe hy by die toonbank koffie en toebroodjies bestel nie. By ’n tafeltjie trek hy vir haar ’n stoel uit, wag tot sy sit en stoot die skinkbord tot voor haar.
Die kos gaan dik word in haar mond en sy sal nie kan sluk nie. Carmia vryf met haar gewrig oor haar oë. Sy wens sy kan hom van Vita se brief vertel, van die telefoonoproepe en die laataandrit Skamanga toe. Maar nou is nie ’n goeie tyd om met Deneys te praat nie – nie terwyl hy so omgekrap is nie.
Sy voel ’n veerligte aanraking teen haar wang. Deneys se hand wat ’n los stuk hare uit haar oë vee … Sy kyk vinnig op na hom en dan weer af na haar bord.
“Dankie vir wat jy vir my ouma gedoen het,” sê hy.
Carmia neem ’n sluk koffie. “Ek moes al die tekens gelees het toe sy oor hoofpyn en tamheid gekla het.”
“Hoofpyn en tamheid dui nie noodwendig op serebrale bloeding nie. Jy het reg gedoen deur eie diskresie te gebruik en haar na Oudok te neem.”
“Het oom Kappie jou gebel? Hy was nie seker waar jy is nie.”
“Ek was in Port Elizabeth op die kusroete, maar ek kon reël om die direkte Durbanvlug oor te neem. Waar my bagasie is, weet nugter. Ek sou graag ’n vars hemp wou hê.”
Hy stoot sy leë koppie weg en staan op. “Ek gaan by Philip hoor of jy haar ’n paar minute kan sien. Daarna moet ons op die plaas kom. Die brand het weer opgevlam.”
Nóg slegte nuus … Sy het nie gedink dit kan brand terwyl dit reën nie, maar dis seker die sterk wind wat die vonke aangejaag het.
Is sy veronderstel om hier te wag, agterna te stap of hom by intensiewesorg te ontmoet? Dis ’n groot en bedrywige hospitaal; sy is bang hulle loop mekaar mis. Deneys is haastig huis toe en sal nie ingenome daarmee wees as sy hom ophou nie.
Dan maar hier wag, dis die veiligste, besluit sy.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.