Satyn Omnibus 7. Ettie Bierman
Читать онлайн книгу.
vir ons wittebrood …”
“Ek onthou. En toe?” por Carmia haar aan. “Wat het gebeur?”
“Andy Hartwell het gebeur,” antwoord Vita eenvoudig. “Ek het nie daarna gesoek nie – Deneys was al wat ek in die lewe wou hê. Maar ’n mens se hart laat hom nie voorskryf nie. Dit was op ’n Perth-na-Brisbane-vlug, en toe die groot ou in die blokkieshemp en Stetson-cowboyhoed diep in my oë kyk en sê: ‘Howdy, girl!’, was ek verlore …”
Carmia raak ongeduldig. “Ek wil nie van Andy weet nie; ek ken die storie. Ek wil van jou en Deneys weet.”
“Deneys duld nie dat ’n meisie ander manspelle het nie, en hy het my soos ’n blompot behandel.”
“’n Blómpot?” herhaal Carmia. “Is dit goed of sleg?”
“Ander meisies sal seker gevlei voel, maar jy ken my. Ek wil my eie ding doen – nie in ’n glaskas gesit word omdat hy bang is ek breek nie. Andy is die teenoorgestelde. Ek kan doen wat ek wil: bietjie flirt met die klomp cowboys, op ’n brumby se rug klim, dingo’s jaag … Dis ekke – ’n tomboy, nie ’n blompot nie. Andy verstaan my, want ons is eenders. Die gevoel wat ek vir hom het, is opregte liefde. Rustig, soos ’n groot rivier se vloei. Nie net vol maalkolke en stroomversnellings soos ek met Deneys gehad het nie.”
“Het jy dit so aan Deneys verduidelik?”
Vita kug ongemaklik. “Dis waar die moeilikheid gekom het; ek het nie geweet hoe om hom te vertel nie. Ek was skaam en wou hom nie seermaak nie. Toe hou ek aan uitstel. Weke lank, ná ek al ’n keer op Toowoomba gaan kuier het. Ek het tien keer ’n brief begin waarin ek dit aan hom verduidelik het, en dit elf keer gedelete. Hom probeer bel, maar ons vlugte het nie oorvleuel nie en ek het hom elke keer gemis. Selfs eenkeer met ’n oornag-Durbanvlug laat die aand uitgery Skamanga toe, maar voor dooimansdeur gekom. Teen daardie tyd het die skinderstorie die hele lugdiens vol gelê, en op die ou end het Deneys dit by ander mense gehoor. Hy het deur die dak geklim. Ontplof. My uitgeskel en afgeskryf. Hy het my steeds nie vergewe nie, volgens Margo.”
“Nee. En nou dink hy ek is ook als wat sleg is, omdat ons susters is.”
“Ek is jammer. Ek het aangejaag en hom swak behandel. Agterna het ek Skamanga toe gebel en probeer verduidelik, maar hy het die foon neergesit. Ek het uiteindelik sover gekom om ’n lang e-pos te skryf om vergifnis te vra vir my gedrag, maar ek weet nie of hy dit ooit gekry of gelees het nie.”
“Hoekom het jy my laat glo dit was alles sy skuld omdat hy dwars en stroomop was?”
“Seker maar … om my gewete te sus, of om myself in ’n beter lig te stel. Dit was lelik van my en ek is baie jammer, Karrie. Maar dis te laat, nè?”
“Veels te laat, ja. Hy het vanoggend hier uitgestoom soos ’n lokomotief wat ’n berg soek om plat te ry. Ek dink ek moet solank my tasse uit die kas haal.”
“Daardie ou van die koerant het natuurlik die situasie vererger.”
“Ja. Deneys dink ek het stringe kêrels wat ek aan ’n lyntjie hou. Ek weet nie hoe om hom te hanteer nie.”
“Deneys is een uit ’n duisend – beter as wat ek hom geskets het. Maar hy is nie ’n absolute engel nie, sussie. Hy ís moeilik, dikwels onmoontlik. Die soort ou met wie jy mooi moet werk. As hy terugkom, wees geduldig. Vriendelik en lieftallig. Trek weer daardie nuwe sonrok aan, skink twee glasies wyn en nooi hom om dit saam met jou op die patio te kom drink, ensovoorts … ensovoorts … Jy is ’n vrou, jy sal weet wat om verder te doen.”
“Dis die probleem: ek weet nie! Ek was te lank ’n kloosterkoek en net met bleeksiele deurmekaar. Ek weet nie hoe om ’n normale pass by ’n man te maak nie.”
“Volg net jou natuurlike instinkte en jy kan nie verkeerd gaan nie.”
“My natuurlike instinkte sê vir my as ek dit waag om my wimpers vir hom te fladder, gaan hy flip. Of in sy kar klim en na Tasha Alexander toe ry.”
“Moenie hom toelaat nie. Keer hom.”
“Hoe?”
“Waar was jy die dag toe vroulike listigheid uitgedeel is, sussie?” spot Vita.
“Ek het agter die deur gestaan,” kla Carmia. “Ek weet nie hoe nie.”
“Het jy al ooit van skinny dipping gehoor?” waag Vita dit.
“Al daarvan gelees, maar ek weet nie presies wat dit is nie.”
“Dis kaal swem.”
Carmia is geskok. “Saam met ’n … ’n mán?”
“Natuurlik! Dit sal mos nie pret wees saam met jou má nie.”
“Het jy dit al gedoen?” vis Carmia nuuskierig uit.
Vita omseil die vraag. “Ons praat oor jou, nie oor my nie. Al wat ek kan sê, is: dit lewer die gewenste resultate. Probeer dit.”
Carmia is dankbaar haar suster is duisende kilometer ver sodat sy nie haar gesig kan sien nie. “Waar? By die swembad of die see?”
“Daar’s nie reëls nie. Drink die wyn en volg jou instinkte. Maar ek reken die see is beter. Dis meer privaat en laat meer ruimte vir improvisasie. Deneys is ’n sterk swemmer. Jy kan voorgee dat jy te diep ingegaan het en in die moeilikheid is, sodat hy jou kan red en mond-tot-mond-asemhaling toepas. So ’n situasie is ideaal. Jy kan maak of jy deurmekaar is, om sy nek vasklou en hom terugsoen … Van daar na die volgende fase is maklik, dit sal vanself kom.”
Carmia het steeds bedenkinge. “Hoe weet jy? Het jy dit al uitgetoets?”
“Ek kan nie waarborge gee nie,” sê Vita geheimsinnig. “Maar ek wed jou ’n honderd Aussiedollars jy sal daardie kookwaterkaptein se enjin kan rev. Dit klink so lekker, ek wens dit was ek!”
Kan ek so iets waag? dink Carmia toe sy haar selfoon neersit.
Sy weet nie of sy die moed daarvoor het nie. Wat as Deneys nie wyn wil hê nie, of haar in die branders los om te verdrink?
Tog voel sy minder bedruk, hoewel niks nader aan ’n oplossing nie. Wat is die alternatief ? Deneys laat glo sy is ’n skelm en ’n bedrieër en hom sonder terugbaklei op ’n skinkbord vir Tasha Alexander gee?
Die volgende oggend is Margo vroeër op, maar sy kla van duiseligheid. Haar hande en voete is geswel en die litte pynliker as gewoonlik.
“Ek het die agterstallige hoofstuk ingehaal en ’n paar korreksies aangebring, soos jy gevra het,” gesels Carmia terwyl sy vir Margo graanvlokkies inskep en warm melk oorgooi. “Dus het ek min werk vandag. Sal ons nie op die dorp gaan roomkoek eet en daarna gou ’n draai by die dokter maak nie?”
“Ek het twee pynpille gedrink. Kom ons kyk hoe ek vanmiddag voel,” skerm Margo. “Die boek is nou in die pylvak, waar al die los drade vasgeknoop moet word. Ek is bang as daar nou ’n onderbreking kom, verloor ek konsentrasie.”
“Die boek is nie alles nie.” Carmia se stem is sag maar ferm. “Jou gesondheid is belangriker, Margo. Moenie jouself te hard dryf nie. Leer om soms ander prioriteite te hê en jou voet van die petrol af te haal.”
“Jy klink soos Deneys,” kla Margo. “Hy is altyd besig om my soos ’n invalide te behandel.”
“Omdat hy vir jou omgee,” verdedig Carmia hom. Hoekom, weet sy self nie. Deneys het haar nie nodig om vir hom in die bres te tree nie. Dis tyd dat hy leer om meer sensitief te wees en ander se gevoelens in ag te neem.
Margo kyk ondersoekend na haar. “Jy lyk self of jy sleg geslaap het, kind. Is daar iets verkeerd?”
“Ek is piekfyn,” maak Carmia dit af. “Dalk het ek gisteraand te laat gelê en lees.”
Margo druk haar vingerpunte teen haar slape. “Ek het gisteroggend stemme gehoor, maar nie geweet met wie Deneys praat nie. Was dit toe hy jou gaan groet het voor hy weg is?”
Carmia knik, terwyl