Satyn Omnibus 7. Ettie Bierman
Читать онлайн книгу.
het nie … Hoesit met jou, Corlia?”
“Carmia,” korrigeer sy.
Tasha trek haar skouers op. “Whatever … Is julle boek klaar?”
Asof dit ’n graadses-opstel is wat gou afgerammel word “Nee,” antwoord sy styf. “Ek moes die manuskrip van voor af deurgaan, want daar was baie tikfoute om reg te maak.”
Carmia weet dit was lelik van haar. Sy moes nie toegegee het aan die versoeking nie.
Deneys kyk op met ’n vreemde uitdrukking op sy gesig. Eers na Tasha en dan na haar … Kan hy die atmosfeer tussen hulle aanvoel? wonder sy. En aan wie se kant is hy?
Sy het verwag dat Tasha sal terugkap, haar ignoreer of verkies om met Deneys te gesels, maar die donkerkop beskou dit blykbaar as haar plig om die nuweling te laat tuis voel.
“Ry jy?” vra sy.
“Ongelukkig nie.”
“Hierdie deel van die Noordkus is die saddle and manure belt. Dié wat bang is vir perde, is omtrent social outcasts.”
“Ek is nie bang vir perde nie, ek het net nooit leer ry nie.”
“Shame … Jy moet oorkom laat ek jou help. Ons sal vir jou ’n mak ou poon uit die ouetehuis gee. Een sonder tande, wat nie kan byt nie,” giggel sy oor haar eie grap.
Carmia glimlag gedwonge. Op Zimbali gaan kuier? Nee dankie, dan eerder ’n sosiale uitgewekene.
Tasha kyk om haar rond. “That reminds me: waar’s Granny?”
Carmia sidder, dankbaar dat Margo nie hier is om die assosiasie aan te hoor nie.
“Sy is besig met haar gunstelingtydverdryf: telefoonkuiers,” verduidelik Deneys. “Noudat Carmia hier is, sal sy hopelik meer mobiel wees en persoonlik by haar vriendinne kan gaan tee drink.”
“Hoe nice,” stem Tasha saam.
Sy bekyk Carmia se voorkoms. “Ek sien jou hare hang sommer so anyhow. Jy moet sê as jy ’n goeie haarkapper soek. Jean-Pierre is fantasties. Hy is baie vol, maar hy sal jou vir ’n sny inpas as ek hom mooi vra. Sê net wanneer.”
’n Poging om vriendelik te wees of om ’n steek in te kry? wonder Carmia. Sy het nie lus om in ’n woordgeveg met die ander meisie betrokke te raak nie. Sy gaan help liewer in die kombuis. Skottelgoed was en uie skil sal meer pret wees as om derdemannetjie te speel.
Sy kry Margo in die ontbytkamer, rustig aan die lees. “O, hier’s jy! Ek dag jy praat op die foon?”
“Ek’s klaar. Jy sal nooit glo met wie nie!”
“Een van jou vriendinne?”
“Raai nog.”
“Nelson Mandela?”
“Nee, Vita. Ons het ’n bobbejaan uit ’n boom uit geklets, en sy het my genooi om te kom brumbies vang.”
“Brumbies vang? Is dít hoekom sy gebel het?”
“Nee, sy was nuuskierig om te hoor wie die miljoen gaan wen – Lucille of Amanda. Sy wou eintlik met jou praat, maar ek het jou nie geroep nie. Ek het gedink dis goed om julle tweetjies alleen te los. ’n Vuurtjie langs die see is altyd so romanties … Het Deneys iets oor jou sexy rok gesê?”
“Nee.”
“Hoekom nie?”
Carmia sug ergerlik. “Want ons tweetjies was toe drietjies.”
“Agge nee … Tasha?”
Carmia knik.
“Dêmmit!” Margo klap die boek toe en gooi hom eenkant. “Hoekom het Deneys haar genooi?”
“Seker omdat hy haar geselskap geniet. Hoekom anders?”
“Om jou jaloers te maak?”
“Jy het ’n ryk verbeelding en jy kyk te veel sepies, mevrou Vermeulen. Sal ek die voorgereg uitneem en die kerse aansteek?”
“Los die kerse,” keer Margo vies. “Ons wil dit nie méér romanties maak vir daardie koket nie. Sy is vir die langnaweek op Zimbali, maar gelukkig vlieg Deneys môre Kaap toe. Teen die tyd dat hy terugkom, is die dressage-kampioenskap hopelik al verby en Tasha terug op universiteit.”
Gaan hy môre Kaap toe? dink Carmia teleurgesteld. Hy het niks gesê nie – hy was te besig om oor die ruiker te baklei. Jaloers en besitlik, het hy homself genoem. ’n Positiewe teken? Sy weet nie. Miskien was hy sommer net moeilik. Sommer lus om sy gewig rond te gooi.
Die braai verloop stram. Beide die soufflé en die moeselienrok het platgeval. Selfs die elfies steek in Carmia se keel was. Margo het hoofpyn en maak verskoning om vroeg te gaan slaap. Tasha babbel voort oor Desert Queen se kanse in die kampioenskap en ’n balletuitvoering in Pietermaritzburg waarheen sy Deneys wil saamsleep.
“Dis Swanemeer, sweetheart! Jou gunsteling!” kla sy met ’n pruilmond.
Deneys skud sy kop. “Draai ’n ander ou se arm. Ek is nie Saterdagaand hier nie; ek sit in PE.”
“Jy is altyd weg as ek jou nodig het,” verwyt sy.
“Dis my werk. Nooi een van daardie kampus-hunks oor wie jy altyd so aangaan.”
“Ek wil nie ’n ander ou nooi nie. Jý is my hunk en ek wil jóú hê!”
“Jammer, girl, ek kan nie.”
“Jy kán, as jy regtig wil. Ruil met ’n ander kaptein vlugte uit. Jy het dit voorheen al gedoen, why not now?”
“My vliegure hierdie maand is laag. Ek kan nie uitruil nie.”
Sy vleg haar arms om sy nek en vly haar teen hom aan. “Wat as ek special mooi vra? En agterna vir jou ’n special beloning belowe?”
Carmia het genoeg gehad. Sy stapel die borde opmekaar en dra hulle kombuis toe. Die ander twee sal haar nie mis nie. Sy glo nie eens hulle het haar gemompelde verskoning gehoor nie.
Maar sy kon sien Tasha se geneul maak Deneys kriewelrig en sy is verbaas dat hy so lank geduldig gebly het. Dit moet liefde wees, want sý het hom nie as ’n lankmoedige man leer ken nie.
Die uitstappie Ballito toe en die kuier om die vuur het Margo vermoei. Toe Dorie haar oggendkoffie kamer toe neem, laat sy weet dat sy wil laat slaap.
Carmia verwelkom die ekstra werkstyd. Margo het ’n nuwe hoofstuk gedikteer wat sy wil tik. Sy skakel die rekenaar en die bandmasjien aan, en sit en werk met oorfone oor haar kop toe Deneys met lang treë instap, pet onder die arm. Hy kom staan voor haar lessenaar, sy mond in ’n onverbiddelike lyn saamgepers.
Carmia se vingers is skielik lomp op die toetse. Sy haal met ’n hol voorgevoel die oorfone af. Iets het gebeur … Iets wat niks goeds vir haar voorspel nie. Weer ’n geskenk van Arno af, of het hy gebel? Dalk selfs opgedaag? Sy het ’n idee dis erger.
“Môre. Is jy op pad lughawe toe?” Sy probeer normaal klink, sodat hy nie moet dink sy is geïntimideer nie.
Op ’n manier is sy selfs bly om hom in uniform te sien, want dit beteken Tasha het hom nie omgepraat om vlugte te ruil nie. Dan betig sy haarself. Hier is probleme, en al waaraan sy dink, is ’n oorwinning oor ’n oppervlakkige studentjie.
Deneys se oë is troebelgrys, die kleur van cumulonimbuswolke midde-in ’n tornado. “Jy onthou ek was destyds teen jou aanstelling gekant, nie waar nie?” vra hy sag.
Carmia word nie deur die sagte stemtoon gebluf nie. Hierdie man is baie, baie kwaad.
“Omdat jy gedink het ’n assistent sal Margo se werklas verdubbel,” antwoord sy. “Ek onthou, ja. Ook dat jy later erken het jy was verkeerd.”
“Ek moes my instink vertrou het en my nie deur jou slimstories laat bluf het nie. Jy is onder valse voorwendsels hier!”
’n Band klem om Carmia se keel