Die eks-noodgeval. Cecilia Steyn
Читать онлайн книгу.
sy het nie.
Braam vryf oor sy kort geskeerde hare. Toe gly sy vingers na die nommer van Darius, sy oudste broer.
“Magtig,” kom Darius se stem. “Hier kom groot reën aan as jy my die dag bel.” Darius het nog altyd sy kant gekies en neem Alana kwalik omdat sy hul lewens so opgemors het. Daarom voel dit amper veilig om by hom af te pak oor hul herontmoeting.
“Komaan, dis nie so erg nie, is dit? Hoor jy werklik so min van my?”
“Ek het ’n maand laas iets van jou gehoor. As Ma my nie vertel wat jy aanvang nie, sal ek nie weet wat jy doen of waar jy rondloop nie.”
“Ja, jammer. Wanneer ek weer in die Kaap is, sal ons kuier. Ek belowe. Vir die volgende twee maande is ek eers in Melville.” Braam bly ’n oomblik stil.
“Wat is nuus?” vra Darius.
Nie hy of Darius draai graag doekies om nie, so Braam val met die deur in die huis: “Jy sal nie raai wie het vandag by die trauma-afdeling by Melpark begin werk nie.” Sy stem word hees toe hy net aan Alana in sy arms dink. “Dokter Alana de Koker.”
“No way.”
“Yes way. Ek het vandag my hand seergemaak. Evie het my Melpark toe gevat vir steke … en toe staan sy daar net soos ’n engel.”
Darius lag.
Sy broer is waarskynlik besig om sy kop ook te skud. “Sy is hier … vir twee jaar.”
“Hoe het jy die herontmoeting gehanteer? Wat is dit … vyf jaar vandat jy haar laas gesien het?”
Braam vee oor sy voorkop asof hy koorsig is. “Nie so goed soos sy nie,” lag hy.
Darius se gegrinnik weerklink deur die gehoorstuk. “Ek hoop nie jy het haar weer gevra om te trou nie.”
“Darem nog nie, maar ek het by haar kar gewag en haar toe uit haar skoene gesoen.”
“Braam,” Darius se gemoedelikheid laat sy bui ook nou sommer ligter voel. “Jy sal haar uit jou kop moet kry, my broer. Maar jy wil nie na my raad luister nie. ’n Paar goeie …”
“Nee,” keer hy Darius voordat hy hom weer omtrent die voordele van sinnelose seks wil probeer leer. “Kan jy glo sy ry nog steeds met Bessie?”
“Ek sou nie soveel daarin lees as ek jy is nie. Miskien het sy nie geld vir ’n ander kar nie.”
Oor die stetoskoop wat sy ook steeds gebruik, sê Braam eerder niks nie.
“Dis darem nie asof ek haar elke dag sal sien nie.” Hy vryf oor sy moeë oë. Eintlik hoop hy regtig hy sien haar elke dag. “Sy werk skofte, en ek is net nog twee maande hier voor ek terugkom Kaap toe.”
Vir sy familie het hy nog nie vertel dat hy beplan om ’n ambulansdiens saam met Evie hier te koop nie. Hulle is almal kapabel en trek agter hom aan.
Almal sal aanbied om iets te doen om hom te help.
“Wel, daar het jy dit. Jy het twee maande om haar uit jou sisteem te kry, pel. Dan gaan ek jou aan oulike dingetjies voorstel wat jou sal laat wonder wie Alana de Koker nou eintlik is.”
Braam sug. Wanneer gaan sy broer grootword?
“Jy is nog steeds lief vir haar, ek weet,” sê Darius.
Braam skud sy kop. Lana maak beslis gevoelens in hom wakker, maar of dit nog liefde is, daarvan is hy nie seker nie. Hy sluk die skielike suur smaak in sy keel af, maar slaag nie daarin nie.
Is Darius reg? Kan hy na al die tyd steeds vir haar lief wees?
Die antwoord brand op sy tong: Hy was nog nooit nié lief vir Alana nie.
“Ons almal weet hoe sy voel en wat sy glo.”
“Dis jammer, nè?” Dis asof Darius sy gedagtes kan lees. “Julle het my amper in die hele sprokie-idee laat glo, weet jy? Dat ware liefde tog bestaan.”
“Damn, Darius. Dis diep, man.” Braam kug en probeer die gesprek lig hou, maar sy broer se woorde is soos ’n mes in sy hart. Hy het ook nogal so gedink voor alles uitmekaar geval het. “Dankie dat jy geluister het. Ons praat weer,” sê hy omdat hy nie vanaand meer oor Lana wil gesels nie.
“Sure, kleinboet. Laat weet as ek daardie pop vir jou moet reël.”
Braam lag net. Hy het ’n pop. Sy lê ’n paar blokke van hier af in haar eie bed … hopelik alleen. Ten minste het sy vanaand met hom gepraat. Haar mond op syne voel beter as wat hy onthou het. Daar is ’n ander aura om haar. Dis nie net haar looks wat verander het nie. Ja, haar haarkleur is anders, maar sy voel vir hom vrouliker en meer selfversekerd. As so iets ooit moontlik was.
Hy wou haar oor sy skouer gegooi en huis toe gebring het waar sy hoort. Ten minste het sy hom nie weggestamp nie, en dit is ’n begin.
Hy weet nou al klaar hy gaan die hele nag rondrol. Dit is hoekom hy die res van die teëls in die badkamer begin afkap.
Toe Alana se skouers in die water wegsak, onthou sy dat sy Heleen belowe het sy sal haar laat weet hoe haar eerste dag gegaan het.
En wat ’n dag was dit nie!
Sy droog haar hand af en trek haar foon nader. Op die rand van die bad balanseer sy die foon en sit dit op luidspreker sodat sy haar hande vry het.
“Ek dog jy bel nooit nie.”
“Bedaar, sus,” sê Alana. “My dag was uitputtend en … interessant.” Alana wonder of sy vir Heleen van Braam moet sê. Na hul egskeiding moes sy net keer of Heleen het hom met ’n skerp voorwerp iewers om ’n donker hoek ingewag.
Na al hul pa se skandes kon mens haar seker nie kwalik neem nie.
“Jou dag kon nie interessanter as myne gewees het nie. Ek het ’n nuwe saak om op te los. Dalk ’n reeksmoordenaar.”
“Wel … ek wed jou dit was.” Alana bly ’n oomblik stil. Is ’n ontmoeting met haar eksman groter nuus as ’n reeksmoordenaar? Vir Heleen sal dit wees. “Is jy nog nie moeg vir moord en doodslag nie?”
“Sê die persoon wat nie kon wag om haar enigste sus te los om in ’n trauma-eenheid, kniediep in die skietwonde, te gaan werk nie.”
Alana lag en vat ’n sluk wyn. Die water streel oor haar seer lyf. Sy vryf oor haar teer nekspiere voor sy hard met haar vry hand daaraan druk. In die roomkleurige vertrek het sy kerse aangesteek met die hoop dat die stres van haar ontmoeting met Braam van haar sal afgly sodra sy in die bad klim, maar nou lyk die atmosfeer in haar stoombelaaide badkamer heeltemal te intiem vir ’n enkelpersoon.
“Bad jy?” vra Heleen. “En is dit ’n wynglas wat ek hoor?”
“Goeie speurwerk.” Alana sug, droog die waslap uit en sit dit oor haar moeë oë.
“Dan was jou dag seker erg. Vertel, laat ek hoor.”
Heleen gaan uitfreak, weet Alana sommer. “Dis nou nie ’n reeksmoord of so iets nie, maar ek het vandag ’n pasiënt gehad met ’n skietwond en …” Alana huiwer en byt die binnekant van haar wang. Sal sy vir Heleen sê? Wil sy regtig? Nee, maar sy sal moet. Heleen sal weet wat sy moet doen, want na vanaand se soen is Alana se kop te vlak om aan enige idees of oplossings te dink. “Jy sal nie raai wie het vandag by ongevalle ingestap nie.”
“Wie was dit? ’n Celeb of ’n politikus of die president?”
“Nee, man,” sug Alana. Sy sou enige van die genoemdes beter kon hanteer het as haar eksman, minstens sou sy hulle nie gesoen het nie. Braam se mond op hare laat haar hele lyf sommer weer tintel. Hoekom het die man nog steeds die krag om haar bene en gesonde verstand te laat swik?
“Ag nee, man. Sê my dan net. Ek is te moeg om te raai,” kom Heleen se outoritêre stem.
In haar werk moet sy seker so praat. Anders sal geen man wat onder haar sus moet werk dalk haar instruksies wil uitvoer nie. Heleen is ’n luitenant-kolonel in die Suid-Afrikaanse