Melodie Omnibus 3. Annelize Morgan
Читать онлайн книгу.
aangeval. My hart het amper gaan staan. Is dit deesdae te gevaarlik om by ’n mens se hek uit te gaan?”
“Haai, Kira. Amper was jy bokveld toe.”
Die tergende stem is Geert s’n. Sy kyk by Liana verby en sien hy glimlag skeef vir haar.
“Ek kan nie glo iemand wil my doodmaak nie,” prewel sy. “Dis aaklig om te dink iemand haat my so of beskou my lewe as so nutteloos en onbelangrik dat hulle my sommer wil doodmaak.” Sy kry amper nie die woorde uit nie so uitgeput voel sy.
Reinhard se groot, warm hand sluit om een van hare en die sensasie is so lekker en gerusstellend dat dit voel asof daar warmte deur haar lyf trek en in haar hart gaan sit. Asof hy weer, soos lank terug, vir haar ’n steunpilaar is en liefdevolle ondersteuning bied.
“Net môre kry ek mense om vir ons ’n alarmstelsel te kom installeer,” sê Liana beslis. “Ons moet dalk ’n muur om die erf bou en ’n elektroniese hek ook laat installeer. Ek raak nou senuagtig. En jy gaan stap nie weer buite in die donker nie, hoor jy?” raas sy met Kira.
“O, hier is kaptein Wiid en twee polisiebeamptes,” sê Geert. “Ons het haar geskakel en hulle wil verklarings neem.”
Kira kyk op na die drie en glimlag bewerig. “Hallo. Dis verblydend dat die gereg so vinnig reageer.”
Lucille Wiid klik met haar tong. “Dis nou vir jou ’n lelike ding. Dit kan bloot ’n skelm of ’n rondloper wees, of …”
Sy bly stil en frons.
“Ek begin wonder of daar sprake van ’n reeksmoordenaar is as die tweede vrou in ons straat aangeval word,” meen Liana, haar gesig bleek.
“Dis nog nie ’n reeks nie,” protesteer Kira, wat nogtans ’n siddering van vrees en afgryse deur haar lyf voel trek. “Dit kan dalk net ’n rower wees, of dalk …”
Sy huiwer en dink: ’n verkragter? Sy noem dit liewers nie, maar vang Liana se oog en weet wat sy dink.
’n Dokter in ’n wit jas sluit by hulle aan. “Ons pasiënt moet rustig wees. Sy het ’n groot skok weg en die meswond is diep. Julle kan miskien môre weer kom kuier.”
“Dis dokter Brink, die man wat jou toegewerk het, sus,” stel Liana hom voor.
“Aangename kennis en dankie, dokter.”
“Bly ek kon help. Ek was toevallig aan diens toe hulle jou inbring.”
“Kaptein Wiid van die Stellenbosch-polisie se speureenheid,” stel Lucille haarself voor. “Ons neem net ’n verklaring by die pasiënt af, dan gaan ons weer, dokter.”
“Ons klomp moet seker maar gaan,” sê Liana. “Môre kom ek weer. Jy moet rustig wees en jou oor niks bekommer nie.”
“Ek hou nie daarvan dat jy alleen gaan bly nie,” sê Kira.
“Toemaar, ek plaas voorlopig ’n polisiewag by julle huis,” verseker Lucille haar.
Reinhard los Kira se hand en spyt trek deur haar.
“Ek sal ook ’n ogie oor Liana hou,” sê hy. “Moenie jou bekommer nie, en word gou gesond.”
“Ek sal natuurlik ook ’n ogie hou,” sê Geert. “Ek kan selfs daar by Liana gaan plak, indien nodig.”
Liana waai afwysend met een hand. “Dankie vir julle besorgdheid, maar ek is regtig nie bang nie. ’n Polisiewag sal seker genoeg beskerming wees.”
Sal dit regtig? dink Kira bekommerd. Skielik voel dit vir haar asof hulle van alle kante bedreig word.
12
Almal is weg en ’n verpleegster kom loer in, maar Lucille Wiid sit nog by Kira.
“Vertel my wat gebeur het. Wat kan jy onthou?”
Kira begin by die soektog na Karools en vertel tot waar Liana en Reinhard aangehardloop gekom het.
“Ek het hard gegil, en my suster en Reinhard het so gou aangekom dat die aanvaller op die vlug geslaan het.”
“Kon jy sien of dit ’n man of vrou was?”
“Nee, daar was net ’n skaduwee, en toe die pyn in my arm. Ek het weggedraai …”
“Anders het die aanvaller jou in die bors gesteek?”
Kira ril. “Ja, seker. Dis die aakligste ervaring. Ek is nie gewoonlik buitengewoon bang nie, maar dié soort ding gaan maak dat ek van nou af gedurig oor my skouer gaan kyk. Ek is sommer kwaad dat ek so moet voel.”
“’n Mens noem dit trauma. Ek kan vir jou berading reël.”
“Ag nee, as ek dink ek kry die ritteltits, sal ek sommer met een van my kollegas by die sielkundedepartement gesels.”
“Hmm …” Lucille tik met haar pen op haar notaboekie. “Ek dink nie dit was toevallig nie, hoor. Iemand teiken mooi vroue in julle omgewing, of vroue wat sekere verbintenisse het, of vroue wat bevoorreg lyk – ek dink nou hardop. As jy aan enigiets dink wat lig op die aanvaller kan werp, laat my onmiddellik weet. Ons sal jou en jou suster bewaak, so moenie worry nie.”
“Baie dankie. Dis regtig gerusstellend, Lucille.”
Die kaptein staan op. “Oukei, dis laat, jy het glo ’n susmiddel in, en ek wil leidrade gaan soek. Sterkte, professor.”
“Kira.”
“Totsiens, Kira.”
Nadat die kaptein uit is, lê Kira en nadink oor haar woorde: dat iemand bevoorregte vroue “teiken”. Maar veral oor die woorde “sekere verbintenisse”. Skimp sy dat die vroue wat naby Reinhard is hulle dié iemand se gramskap op die hals gehaal het?
Watter mens sou tot sulke jaloesie in staat wees? Lettie? Nee, tog nie sy nie. Riki wat karate doen en mal is oor hom? Nee, sy kan Riki dit ook nie sien doen nie. Sy is te effentjies en praat met so ’n kleindogtertjiestem.
Is dit ’n man? Maar hoekom sou ’n man haar wat Kira is leed wou aandoen? Dis alles so vreemd, ’n warboel …
Sy is egter te moeg en te deurmekaar om dit behoorlik te ontleed. Haar oë val toe en voor sy wegdommel, sien sy Reinhard se geliefde, besorgde gesig voor haar geestesoog.
Lucille loop en soek by die plek waar die aanval plaasgevind het. Sy is vies vir haarself dat sy te veel gepraat het. Sy moes nie haar vrese en vermoedens so aan die arme Kira Trollip uitgeblaker het nie.
Gelukkig het die messteek net deur die sagte vleis van haar boarm gegaan en nie die been gebreek nie. En sy is so slank – daardie armpie is nie dik nie. Kira Trolllip kon vanoggend hier in ’n plas bloed met deurboorde hart en starende oë gelê het, soos die mooie Monique Brand.
Onwillekeurig ril Lucille. Iemand is daarop uit om die vroumense te nail wat aan Reinhard Brand verbind is of was. Wie is volgende? Of gaan die booswig weer op Kira toeslaan omdat hy of sy in die eerste moordpoging gefaal het?
Wie sou die mooi, sjarmante Kira genoeg haat om haar dood te wil hê? Jaloerse klein Riki Smit? Dalk is Riki nog die volgende slagoffer. ’n Sekretaresse is mos, naas ’n eggenote, die naaste aan ’n man. Niks is onmoontlik in dié skeefgetrekte ou wêreld of in die verwronge gemoed van ’n misdadiger of psigopaat nie.
Tussen die gras langs die paadjie waar daar nog bloedkolle is, soek sy na iets – enigiets wat die aanvaller kan weggee. Die persoon het die kat glo gevang en vasgehou. Dis ’n liefdevolle kat daardie, ’n regte skootsitter. Dalk is hy iets te ete gegee en toe vasgehou om sy ounooi te lok.
Maar sê nou dit was Liana wat uitgekom het en nie Kira nie? Sou die aanval dan nog steeds plaasgevind het? Wat sou iemand teen Liana hê? Sy behoort mos aan daardie Kaaskop van ’n prokureurtjie – wat nie op Kira se gil gereageer het nie en eers deur Liana gebel moes word.
Professor Brand was gou op die toneel. Baie gou. Maar nou ja, dit het byna reg oorkant sy huis gebeur en