Melodie Omnibus 3. Annelize Morgan
Читать онлайн книгу.
tik dít net asseblief vir my. Die begrafnisreëlings sal moet wag, want die polisie doen ’n nadoodse ondersoek.”
“Julle het ook nie eintlik genade nie, nè?” sê Reinhard toe hy by die huis aankom en kaptein Wiid en ’n polisieman al weer daar aantref.
“Ons doen net ons job, professor,” sê sy verskonend, maar haar blik deurpriem hom.
Daar is ander mense ook en ergernis stu in hom op toe hy verneem dis verslaggewers.
“Het julle nog nie genoeg oor ons geskryf nie?” vra hy die astrante vroulike verslaggewer van Die Burger. “Me Erlank, ek hét al met julle gepraat en foto’s ook verskaf. Daar is niks verder wat ek op dié stadium kan sê nie.”
Hy ontduik haar vrae en loop by die huis in, gevolg deur die kaptein. Dankie tog Riaan is nie hier nie, dink hy, want sy seun sou net ontstel word deur die mense wat hulle huis se drumpel so deurtrap.
“Sit tog, kaptein en konstabel,” nooi hy moedeloos. “Wat kan ek julle vandag vertel?”
Soekie kom in met ’n skinkbord met koffie en beskuit en lyk vir hom taamlik verbouereerd. Hy kry haar jammer. Ná die skok van die ontdekking van Monique se liggaam het sy ook geen rus vir haar siel gehad nie. Die foon lui sonder ophou en mense kom klop aan die deur.
“Help julleself,” nooi hy.
Die kaptein neem koffie, gooi baie melk in en vier teelepels suiker. “Ek het maar ’n soet tand,” grap sy, maar hy lag nie.
Die konstabel, wat nie ’n woord uiter nie, is ook nie skaam met die suiker nie.
Die honde kom ook nog ingehardloop, ruik aan die mense en val aan Reinhard se voete neer. Hy het nie die hart om hulle te verwilder nie.
“Wat is hulle name?” vra die kaptein.
“Fifi en Fred, name wat my vrou vir hulle uitgedink het.”
Hy streel oor Fred se kop en kry ’n waarderende lek.
“Hulle lyk darem lief vir u, professor,” merk die kaptein op.
Vies kyk hy na haar. “Dis nie die soort honde wat ek wou gehad het nie, maar ek het tog vir hulle lief geword. Hulle is hoogs intelligent. My vrou was dol oor hulle. Die tipe honde wat gedurig geskeer en gepamperlang moet word, maar liefdevol.”
Die kaptein tik met haar pen teen haar voortande. “Ek wonder net waarom hulle nie die buurt aan die brand geblaf het toe hulle ounooi aangeval word nie. Niemand het iets gehoor nie.”
Die woorde hang soos ’n beskuldiging in die lug, maar hy reageer nie. Neem net koffie en gooi suiker in. Tydsaam roer hy.
Sy skraap haar keel. “Ek wou net kom hoor watter soort vriende mevrou Brand … julle … gehad het. Mevrou Smit, u sekretaresse, het my een en ander vertel, maar ek wil by ú hoor. Sy het genoem dat julle bevriend was met Jaco Peens, die bekende wynboer en ontwikkelaar en sy vrou, Lettie. Dat hulle blykbaar baie na aan julle was … is.”
Reinhard drink eers ’n sluk koffie voor hy antwoord. Snaaks dat die vrou juis oor hulle wil weet: die aantreklike Jaco met ’n oog vir vroue, en veral vir Monique, en gedienstige Lettie, wat ten spyte daarvan so graag met Monique vriende wou wees.
“Ek ken Jaco Peens al van skooldae af. Ons was saam in Paul Roos Gimnasium en is sedertdien vriende. Sy vrou is van die Vrystaat af, soos my oorlede vrou, en ons het huisvriende geword.”
“Julle was almal bloot vriende,” mymer die kaptein en Reinhard kyk agterdogtig na haar.
Jaco Peens het natuurlik ’n reputasie wat vroue betref, dink Lucille Wiid. Dié mense weet nie hoeveel sy te wete kom van die dorpenaars deur na mense se skinderstories te luister nie.
“Ons het ’n wye vriendekring, kaptein. Moet ek nou verduidelik wie almal is en wat hulle doen?” Reinhard weet hy klink ergerlik, maar hy kan hom nie beheer nie. Insinuasies krap hom regtig om.
Sy kyk hom half verskonend aan. “Ek het verneem dat u oorlede vrou nie juis baie vriendinne gehad het nie. Is dit waar?”
“By wie het u dié inligting bekom? Tog nie my sekretaresse nie? Sy en my vrou kon mekaar nie veel nie.”
“Ek het bronne en dis nie net een persoon nie, professor.”
Hy het dit nie ontken nie, dink Lucille. Baie mooi vroue is dikwels ongewild by hulle eie geslag. Haar ervaring is dat hulle een of twee gedweë aanhangers het, maar dat die meeste vroue hulle wantrou omdat hulle dalk hulle mans kan afvry. Riki Smit se smalende verwysing na Jaco Peens se aantreklikheid is iets waarvan sy kennis geneem het. Die vrou wou iets suggereer en dis nie moeilik om te raai wat nie.
Wie sê mevrou Brand was nie dalk verveeld en wou afleiding hê nie?
Maar hoe enige vrou enigiemand anders kan begeer as sy so ’n beeld van ’n man soos dié professor het, kan sy ook nie dink nie. Feit is, albei die Brands was net te mooi, net te bedeeld met alles wat ander mense begeer en beny. Iewers moes iets verkeerd loop, want in dié lewe is volmaaktheid altyd onder druk.
3
Kira stap net by die voordeur in toe Liana haar voorkeer. “Ek het vir Reinhard genooi om vanaand by ons te kom eet. Geert kom ook. Gee jy om?”
Kira skrik eers, maar toe skud sy haar kop. “Nee, ons moet seker ons Christelike plig doen. Ek het Reinhard nog skaars gesien sedert die dag van die moord, maar ek het Riki Smit se motor al ’n keer of wat voor sy huis opgemerk. Lyk my sy probeer hom versorg.”
Liana trek ’n gesig. “Sy was nog altyd gaande oor haar baas. Nou gaan sy haar voet in die deur probeer kry. Nie dat ek dink Riki sal ooit in sy smaak val nie. Hy skiet hoër as dit.”
“O ja. Hy het nog altyd hoog geskiet.” Kira probeer dit droog hou, maar Liana lyk skielik spyt en verleë.
“Ekskuus, sus, maar jy weet mos wat ek bedoel. Riki is so ’n ligte poppie, en hy is ’n swaargewig.”
“Ek moet my seker gaan reinig en regkry vir ete. Die dag was dol,” sê Kira net.
Heeltyd dink sy aan Reinhard. Dit moet vir hom ’n hartseer en spanningsvolle tyd wees. Vanaand kom hy vir die eerste keer as enkeling kuier sedert hy daardie skrikwekkende aand byna vyf jaar vantevore by haar kom kuier het. Met die doel om haar te vertel dat hy ’n vrou ontmoet het wat sy voete skoon onder hom uitgeslaan het en dat hy daarom vir Kira wil vra dat hulle hul verlowing verbreek.
Hoe sy dit oorleef het, weet sy nou nog nie.
Sy duur ring wat so ooglopend aan haar vinger geskitter het en wat almal raakgesien het, die ring wat die bewys was dat sy die gelukkige vrou was wat die gesogte Reinhard Brand ingepalm het, moes sy daardie aand afhaal. Hy wou dit nie terughê nie, maar sy het aangedring. Dit het vir haar geen waarde meer ingehou nie en om weer daarna te kyk, sou die mes in haar reeds verbryselde hart net onhoudbaar draai.
Toe sy die eerste keer vir Monique met haar lang blonde hare, groen oë en wilgerlatlyf sien, en hoor sy het nog ryk geërf ook, kon sy insien waarom Reinhard haar vir dié vrou gelos het.
Die verskriklike seer het vervaag, maar nooit verdwyn nie. Nou moet sy haar onbetrokke voordoen, asof hy haar nooit oor die afgrond na ellende gestamp het nie.
Sy besef sy doen moeite met haar voorkoms, maar vertel haarself dis om hom te wys dat sy nog sterk staan. Dat sy nog selfwaarde het. Ander mans stel in haar belang en Deon Schoeman, haar kollega wat privaatreg doseer, stel deesdae ongetwyfeld belang. Maar sy kon nog nie weer die soort gevoel vir enigeen kry wat Reinhard in haar wakker gemaak het nie. Teen hom is ander mans blote skimme.
Toe sy in die sitkamer kom, is Geert en Liana reeds daar. Kira hou van dié Hollander wat hom in Suid-Afrika kom vestig het en beenaf geraak het op haar suster.
“Halloo, meisje,” groet hy vriendelik.
“Hallo, Geert. Gaan dit goed?”
“Leuk, dankie. Liana