Blits 2: Operasie Hoërskool. Nadine Blom
Читать онлайн книгу.
pa altyd sê: Only time will tell.
Toe die skoolklok later die middag lui, is ek verlig. Dit was ’n dag uit die hel. Ek kan nie wag vir my kamer en my bed nie. My eie grot.
Dit was net vreemd om nie vir Zander raak te loop gedurende een van die pouses nie. Ek sien altyd maklik sy gesig in die skare raak omdat ons al ons hele lewe beste vriende is. Terwyl ek so aan hom loop en dink, sien ek hom van ver af aangery kom op sy longboard. Hy ry soos iemand wat probeer wegry van sy probleme af.
Hy kom briek langs my. “Jy verstaan nie hoe lucky ek is nie, tjom. Ek het ’n babe van ’n juffrou gestrike. Jy dink daai hoofmeisie van ons is oulik, maar jy moet my juffrou sien,” sê hy.
“Naaa, bra, jy kan my mos nou nie so jaloers maak nie, dis onwettig. Ennieewayzzzz …” probeer ek sy aandag aflei van die juffrou af, “wat sê jy van ’n lekker surfsessie?”
“Jinne, ou, in dié weer?” vra Zander.
“Ja, tjop, jy weet mos op ’n koue dag soos dié is die see lekker warm.”
“Oukei, die saak klink reg. Hoe laat?”
“Sommer nou, wat sê jy?”
“Raait, sien jou daar oor dertig.”
“Ek gaan net gou my robvel aangooi en my surfboard kry.”
Zander skud sy kop. “Jy en jou vreemde naampies.” Hy klim op sy longboard en zirr in die pad af.
Ek is spyt ek het nie ook met my longboard skool toe gekom vandag nie. My pa en ma is by die hospitaal vir ’n sonar. Ons hoor vandag of ons ’n boetie of ’n sussie kry. Ek hoop dis ’n boetie. Gina is ook nie by die huis nie. Sy is op universiteit en kom net party naweke huis toe. Maar sy sou my in elk geval nie kom haal het nie, want sy slaap in die dag en leef in die nag.
Terwyl ek stap, bly stoei ek met my gedagtes. Harry. Hoekom bly sy gesig by my spook? Daar is net iets aan daai ou se oë wat my laat wonder.
Ek stap gou eers see se kant toe om te gaan kyk hoe die gety loop. Dis ’n langer pad huis toe, maar ek like dit, want dan kan ek in vrede dink en die see hoor.
Hoog op teen die strand sien ek ’n figuur hurk agter ’n bos. ’n Lang noedelfiguur. Harry wat grawe in die sand? Ek besluit om eers die ding uit te kyk en nie dadelik nader te gaan nie. Navorsing is die eerste stap in die speurproses.
Ek kruip agter ’n groterige klip weg naby die plek waar Harry sit en grou, sodat ek ’n beter kykie kan kry. Is dit hy? Die volgende oomblik staan die figuur op en draf weg. Dalk het hy my uit die hoek van sy oog gesien.
Toe hy in die verte verdwyn, kruip ek versigtig nader aan die plek waar hy gegrawe het. Daar is ’n gat so diep dat ek die nat sand onderin kan sien. Hy moes iets daar uitgehaal het. Wat is hier aan die gang?
“Jissie, ou perd, ek sê vir jou iets is nie reg met daardie Harry-dude nie. Veral toe ek hom vang grou in die sand soos ’n hond, toe clutch my diff eers,” vertel ek vir Zander voor ons die volgende golf vat.
“Hy klink soos ’n weird ou, ek moet sê, maar net een vragie: Wat is ’n diff?”
“Dis jou brein, ou – jou kop, jy weet. As jy clutch, dan haak hy bietjie; dan’s hy bietjie gemuf.”
“Oo,” sê Zander. Dan slaan hy weer oor na sy gunstelingtema: “Eish, jy moet die meisies in my klas sien.”
Ek voel my irritasie bou. “Jinne, is dit al waaraan jy kan dink – girls? Kan jy nie hoor hoe ernstig hierdie ding is waaroor ek met jou praat nie?”
“Bly jy maar stil, Mister Casanova,” kap Zander terug. “Jy het jou oog nie sommer op wie nie. Eers was dit Minkie die blink môrester en nou is dit sommer die hoofmeisie.”
“Ag, kyk wie praat! Minkie is in elk geval terug huis toe. Besides, dit doen mos nie skade om te kyk nie. Maar dis nie nou die punt nie. Die punt is Harry. Waarmee is hy besig?”
“Jissou, Hannes,” vererg Zander hom. “Kan jy ons nie vir een minuut uit die moeilikheid hou nie? Daai perlemoendiewe het amper ons dood gekos. En vandag was dit weer die matrieks. Ek dink nie ek sal ooit weer my reputasie kan herstel nie. En nou wil jy nóg moeilikheid gaan staan en uitdink!”
Ek wil iets sê, maar Zander gee my nie kans nie. “Ek gaan sommer die volgende wave vat. Cheers vir eers.” Hy voeg die daad by die woord en kies die pad van die minste weerstand. Soos altyd.
Ek bly nog vir ’n ruk in die water sit bo-op my board en wonder hoe ek hierdie ding gaan hanteer sonder my brother in arms. Dan vat ek die volgende wave en ry hom tot op die strand. Ek sal wel by die antwoord uitkom, maar los gaan ek nie los nie. Zander moet maar weer goed word.
Ek sleep my surfboard uit die see en skud die soutwater uit my ore. Vat dan dieselfde roete terug huis toe, seelangs. Ingedagte stap ek en fluit die nuwe Martin Garrix tune.
“Wat de …” Vir ’n oomblik dink ek my oë bedrieg my toe ek ’n groep polisiemanne met honde sien rondstaan, presies op die plek waar die noedelfiguur vroeër gegrawe het.
’n Prentjie begin in my brein vorm aanneem. Die raamwerk is daar, maar die detail moet nog ingevul word. Harry het definitief iets hiermee te doen. Ek weet dit nou. Ek besluit om die info vir myself te hou en stuur ’n skietgebedjie op dat dit die regte ding is om te doen.
“Haai! Wat maak jy hier?” praat ’n stem agter my. Ek swaai om. Die stem kom van ’n man met biceps wat lyk of hy mure inmekaar kan slaan. Hy het ’n vaal SAPD-uniform aan en sy een hand rus op sy pistool.
Voor ek kan antwoord, hoor ek ’n bekende stem: “Kalmeer, Van Zyl, dis een van Melkbos se helde – Hannes Joubert.”
Oom Renaldo kom skud my blad. “Wil jy vir my sê julle het nog nooit ontmoet nie?” vra hy vir die man in uniform. “Hannes, dis kaptein Van Zyl.”
Ek steek my hand uit en groet die polisieman. “Middag, Kaptein.”
Dan kyk ek weer na oom Renaldo. “Dis lekker om Oom weer te sien.”
Vir ’n oomblik is daai krapperige gevoel terug. Ek voel kaptein Van Zyl se oë op my. Hy lyk agterdogtig.
“Stap jy dikwels hierdie pad, Hannes?” vra hy met ’n streng gesig.
“Hannes is ’n ou surfer en Melkbos-local. Hy ken Melkbos beter as wat jy die palm van jou hand ken.”
Ek kry lekker, want ek is seker oom Renaldo hou ook nie baie van Van Zyl nie. Hy het hom sommer nou goed op sy plek gesit.
“Hannes, ons is besig met ’n ondersoek, maar ons kan nie meer as dit sê nie,” sê oom Renaldo. “Hoe meer inligting ons weggee, hoe moeiliker kry ons die boewe vasgetrek. Ons sukkel al klaar soos dit is. Maar ek wonder net: het jy vandag enigiets vreemds gesien gebeur hier rond?”
Nou moet ek mooi dink. Oom Renaldo is my geheime wapen.
“Nee, Oom. Ek was nou die hele tyd in die water. Wat gaan aan?”
Ek kan sien oom Renaldo wil my vertel, maar iets hou hom terug.
“Ons het ’n oproep gekry dat ons gou moet kom kyk wat hier aangaan. Niks ernstigs nie,” sê hy en kyk weg. Something’s up. Oom Renaldo sê vir seker nie alles nie.
Dan verbreek Van Zyl die stilte: “Nou toe, maak dat jy by die huis kom, Hannes. Dit raak donker en jy wil nie in die moeilikheid kom nie.”
Hoekom klink daai stelling vir my meer na ’n dreigement as enigiets anders?
“Oom … Kaptein, dan groet ek eers.”
“Tot siens.”
Ek gryp my longboard en vat die pad huis toe.
Melkbos se koue aandlug gryp my aan die keel. Kyk, vreemder weer as die