ZAGINIONA (cz. 1)

      PORWANA (cz. 2)

      POŻĄDANA (cz. 3)

      ZWABIONA (cz. 4)

      ŚCIGANA (cz. 5)

      OBSERWUJĄC (Książka #1)

      CZEKAJĄC (Książka #2)

      DLACZEGO ZABIJA (cz. 1)

      DLACZEGO UCIEKA (cz. 2)

      Prolog

      Pędzący samochód agentki specjalnej Riley Paige zakłócił ciszę pogrążonych w mroku ulic Fredericksburga. Pomimo że zaginęła piętnastoletnia córka Riley, agentka była bardziej wściekła niż przestraszona. Miała pewien pomysł, gdzie mogła przebywać April: była pewnie gdzieś ze swoim nowym chłopakiem Joelem Lambertem – siedemnastolatkiem, który wyleciał ze szkoły. Riley robiła wszystko, co w jej mocy, by przerwać ten związek, ale do tej pory nie odniosła sukcesu.

      Dziś wieczorem się to zmieni, pomyślała z determinacją.

      Zaparkowała przed miejscem zamieszkania Joela – zaniedbanym domkiem w podejrzanej okolicy. Była tam już raz wcześniej i dała Joelowi ultimatum, by trzymał się z dala od jej córki. Najwyraźniej je zignorował.

      W domu nie świeciło się ani jedno światło. Może nawet nikogo nie było w środku. A może Riley znalazłaby tam więcej, niż była w stanie znieść. Nie obchodziło jej to. Walnęła w drzwi.

      – Joel Lambert! Otwieraj! – wrzasnęła.

      Nastąpiło kilka chwil ciszy. Riley ponownie załomotała do drzwi. Tym razem, z wnętrza dobiegły jej uszu wymamrotane przekleństwa. Na werandzie zapaliło się światło. Zabezpieczone łańcuchem drzwi otworzyły się na kilka cali. W świetle ganku Riley dostrzegła nieznajomą twarz. Był to brodaty mężczyzna wyglądający na naćpanego, w wieku około dziewiętnastu lub dwudziestu lat.

      – Czego? – zapytał skołowany mężczyzna.

      – Przyszłam po moją córkę – oznajmiła Riley.

      Mężczyzna wyglądał na zdziwionego.

      – Źle trafiłaś, paniusiu – odparł.

      Próbował zamknąć drzwi, ale Riley kopnęła je tak mocno, że łańcuch zabezpieczający zerwał się i drzwi gwałtownie się otworzyły.

      – Hej! – wrzasnął mężczyzna.

      Riley wpadła do środka. Dom wyglądał tak samo, jak ostatnim razem, kiedy tu była – panował w nim okropny bałagan i czuć było wiele podejrzanych zapachów. Młody człowiek był wysoki i żylasty. Riley zauważyła rodzinne podobieństwo między nim a Joelem. Był jednak zbyt młody, żeby być ojcem Joela.

      – Kim jesteś? – zapytała.

      – Jestem Guy Lambert – odpowiedział.

      – Brat Joela? – domyśliła się Riley.

      – Tak. A ty kim, do cholery, jesteś?

      Riley wyciągnęła odznakę.

      – Agentka Riley Paige, FBI – przedstawiła się.

      Oczy mężczyzny rozszerzyły się z niepokoju.

      – FBI? Hej, to musi być jakieś nieporozumienie.

      – Czy są tu twoi rodzice? – spytała Riley.

      Guy Lambert wzruszył ramionami.

      – Rodzice? Jacy rodzice? Joel i ja mieszkamy tu sami.

      Riley nie była zdziwiona. Kiedy była tutaj ostatnim razem, podejrzewała, że rodzice Joela tam nie mieszkali. Nie potrafiła odgadnąć, co się z nimi stało.

      – Gdzie jest moja córka? – spytała Riley.

      – Paniusiu, ja nawet nie znam twojej córki.

      Riley zrobiła krok w stronę najbliższych drzwi. Guy Lambert próbował zagrodzić jej drogę.

      – Hej, czy nie powinnaś mieć nakazu rewizji? – zapytał.

      Riley odepchnęła go na bok.

      – Teraz to ja ustalam zasady – warknęła.

      Riley przeszła przez drzwi do zaniedbanej sypialni. Nikogo tam nie znalazła. Następnie przeszła przez kolejne drzwi do brudnej łazienki i kolejne, prowadzące do drugiej sypialni. Nadal ani żywego ducha.

      Usłyszała głos dochodzący z salonu.

      – Stój tam!

      Wróciła pospiesznie do salonu.

      Teraz zobaczyła, że w drzwiach wejściowych stał jej partner, Bill Jeffreys. Wezwała jego pomoc, zanim wyszła z domu. Guy Lambert osunął się na sofę i wyglądał na przygnębionego.

      – Zdawało mi się, że ten facet wychodzi – wyjaśnił Bill. – Właśnie mu wytłumaczyłem, że powinien tu na ciebie czekać.

      – Gdzie oni są? – Riley zażądała odpowiedzi od Lamberta. – Gdzie są twój brat i moja córka?

      – Nie mam pojęcia.

      Riley chwyciła go za koszulkę i podniosła tak, że stanął na nogach.

      – Gdzie jest twój brat i moja córka? – powtórzyła.

      Kiedy powiedział: „Nie wiem”, uderzyła nim o ścianę. Usłyszała, jak Bill wydał z siebie jęk dezaprobaty. Bez wątpienia martwił się, że Riley może wymknąć się spod kontroli. Jednak jej to nie obchodziło.

      Całkowicie spanikowany Guy Lambert wypluł odpowiedź.

      – Są przy tej ulicy, przecznicę dalej. Numer trzynaście trzydzieści cztery.

      Puściła go. Bez słowa wypadła przez frontowe drzwi, a Bill podążył za nią.

      Riley wyłączyła latarkę i sprawdzała numery domów.

      – Tędy – rzuciła.

      – Musimy wezwać posiłki – powiedział Bill.

      – Nie potrzebujemy wsparcia – zawołała Riley, biegnąc chodnikiem.

      – Nie to mnie martwi.

      Bill szedł za nią.

      Po kilku chwilach Riley stanęła na dziedzińcu dwupiętrowego