Historia Brittonum. Nennius

Читать онлайн книгу.

Historia Brittonum - Nennius


Скачать книгу
pace et censu in fugam rediit. XV. Qualiter tertio superatis Britonibus insulam occupavit Britonesque sibi subiugavit et illos tributarios fecit censumque reddere coegit. XVI. Quod in honorem victoriae Iulii mensis Iulius, qui et Quintilis, dedicatus sit. XVII. Quod Claudius imperator cum magno labore et detrimento secundo Iulium Britones vicit et usque Orcades totam insulam obsedit, et ubi obierit. XVIII. Quando tempore ab incarnatione domini Britones fidem Christi susceperunt. XIX. Qualiter Severus imperator tertius murum trans insulam ob incursione Pictorum Scottorumque facere praecepit et illos a Britonibus divisit, et ubi postea peremtus sit. XX. Quomodo Carucius imperator vindicatus sit Severum, satiatus sanguine Britonum, et ubi fornicem triumphalem in memoriam suae victoriae construxit. XXI. De Constantio Constantini Magni filio, ubi obierit et sepultus sit, et quae semina in pavimento urbis seruerit. XXII. De Maximo imperatore, cuius temporibus sanctus Martinus virtutibus claruit, et quando imperatores Caesares nominari desierunt. XXIII. De Maximiano tyranno, qui fretus milite Britonum Gratianum imperatorem occidit et Britanniam iuvedrei Söhne Noachs den Erdkreis nach der Flut in drei Teile teilten. XIII. Von der Vornehmheit der Brittonen und wie jene von der Nachkommenschaft Jafets abstammen; von einem gewissen Alanius, dessen Stammbaum bis zu Adam dem Zuerstgeformten führt. XIV. Wie Julius Caesar zweimal von den Brittonen zurückgeschlagen wurde und wie er zweimal besiegt aus Britannien ohne Frieden und Abgaben flüchtete. XV. Wie er beim dritten Versuch die Insel eroberte, sich die Brittonen unterwarf, sie tributpflichtig machte und zwang, Abgaben zu entrichten. XVI. Wie zu Ehren von Julius’ Sieg (diesem) der Monat Julius, auch Quintilis (genannt), gewidmet wurde. XVII. Wie der Imperator Claudius mit großer Mühe und Verlust nach Julius die Brittonen besiegte und die Insel bis zu den Orcaden besetzte, wo er starb. XVIII. Zu welcher Zeit nach der Geburt des Herrn die Brittonen den Glauben an Christus angenommen haben. XIX. Wie der Imperator Severus als Dritter (der nach Britannien kam) die Verfügung traf, eine Mauer über die Insel gegen die Einfälle der Picten und Scotten zu bauen und jene von den Brittonen trennte; und wo er nachher umkam. XX. Wie der Imperator Carutius Severus rächte und sich am reichlich vergossenen Blut der Brittonen sättigte; und wo er einen Triumphbogen in Erinnerung seines Sieges errichtete. XXI. Von Constantius, Constantinus’ des Großen Sohn, wo er starb und begraben wurde und welchen Samen er in den Pflasterboden einer Stadt säte. XXII. Vom Imperator Maximus, zu dessen Zeit der heilige Martinus durch Tugenden erstrahlte; und wann die Imperatoren Caesaren genannt werden wollten. XXIII. Vom Gewaltherrscher Maximianus, der, sich auf die Kriegsstärke der Brittonen verlassend, den Imperanili flore spoliavit ac Britanniam minorem eis ad incolatum dedit, sicque eos transmigrare fecit, et quod nunquam postea reverti meruit. XXIV. De secundo etiam Severo, qui solita structura murum alterum, ad arcendos Pictos et Scottos fieri a Tinemuthe usque Boggenes praecepit. XXV. De Constantio, qui Britonibus in Britannia imperator ultimus praefuit, et quamdiu regnum Romanorum in Britones perduravit, et quando illi Romanos ulterius recipere noluerunt. XXVI. Quo tempore Britones iugum Romanorum abiecerunt, et quando Nicaena synodus, Ambrosius, Martinus, Hieronymus floruerunt, et de Maximiano tyranno et filio eius Victore, qualiter et ubi interfecti fuerunt. et quot anni ab initio mund et ab incarnatione Christi usque ad illud tempus transierunt. XXVII. Quot vicibus Britones Romanorum duces occiderunt, et qua calliditate eos tamen semper ad auxilia sibi ferenda provocaverunt, et quot anni Britones sub dominio Romanorum fuerunt. XXVIII. Quod ab expulsione Romanorum usque ad adventum Saxonum, per annos videlicet XL, tota Britannia sub maximo metu fuit, et quando Gortigernus rex impius regnavit, quot timoribus quantisque anxietatibus oppressus extitit, quoto anno a passione domini Saxones suscepit et insulam Tanet ad inhabitandum tradidit, et de prosapia etiam Hengisti, et quomodo Britanniam venit, et quod imperium Romanorum super Britones tunc omnino esse desiit. tor Gratian tötete, Britannien der Jugendblüte beraubte und ihnen das kleinere Britannien (Bretagne) als Siedlungsgebiet gab; und so brachte er sie zum Auswandern, und dass es nachher nicht mehr verdiente, zurückzukehren. XXIV. Vom zweiten Severus, der befahl, dass eine andere Mauer gewöhnlicher Bauart von Tinemuthe bis Boggenes errichtet werde, um die Picten und Scotten in Schranken zu halten. XXV. Von Constantius, der als letzter Imperator über die Brittonen in Britannien herrschte; wie lange die Herrschaft der Römer über die Brittonen dauerte und wann diese die Römer nicht mehr wieder aufnehmen wollten. XXVI. Wann die Brittonen das Joch der Römer abwarfen und wann die Synode von Nicaea (stattfand), wann Ambrosius, Martinus, Hieronymus in der Blüte ihres Wirkens standen; vom Gewaltherrscher Maximianus und seinem Sohn Victor und wie sie getötet worden sind. Und wie viele Jahre vom Beginn der Welt und von der Geburt Christi bis zu jener Zeit vergingen. XXVII. Wie oft die Brittonen Führer der Römer töteten und durch welche Schlauheit sie diese dennoch immer herbeiriefen, damit sie ihnen Hilfe brächten, und wie viele Jahre die Brittonen unter der Herrschaft der Römer standen. XXVIII. Wie von der Vertreibung der Römer bis zur Ankunft der Sachsen ganz Britannien ungefähr vierzig Jahre lang in großer Furcht war; wann der unfromme König Vortigern herrschte, aus wie vielen Befürchtungen und Ängsten er sich befreite, im wievielten Jahr von den Leiden des Herrn an er die Sachsen aufgenommen hat und (ihnen) die Insel Tanet als Siedlungsgebiet übergab; und auch vom Geschlecht des Hengist, wie er nach Britannien kam und wie das Römische Reich damals überhaupt aufhörte, Herrschaft über die Brittonen auszuüben. XXIX. Quando sanctus Germanus fidem praedicaturus Britanniam venerit, et Pelagianam haeresim exstirpavit, damnavit, et omnino destruxit. XXX. De Benli rege infideli et tyranno, qui sanctum Germanum recipere noluit, sed aditum domus suae prohibuerit. XXXI. De servo, qui eum ad hospitium invitavit, et de vitulo nocte occiso, cocto et comesto, et mane coram matre vivo, sano et integro invento. XXXII. De quodam viro ab eo baptizato et iuxta eius vaticinium mox defuncto et ab angelo dei suscepto. XXXIII. Qualiter hospitis sui filios de oppido educi praecepit et nocte ipsa arcem cum rege ignis de coelo funditus consumpsit.
Скачать книгу