Чароўная скарбніца. Людмила Рублевская
Читать онлайн книгу.
прашаптала Зялёнка.
– Можа, у яго нос наклеены і ліхтарык накладны? Маскіруецца, каб да нас быць падобным! – выказала здагадку Сінька.
– Ды хто яго ведае! – паціснула плячыма сяброўка.
Паненкі непрыкметна вярнуліся на арэлі і зноў палеглі. Яны крыху адышлі ад страшнай сустрэчы з зямнымі дзецьмі, супакоіліся. І тут знянацку з-за куста бэзу прама да іх выйшаў вялікі-вялікі зямлянін.
– Цац! – піскнула Сінька.
Яны знерухомелі, бо цяпер выконвалі інструкцыю, якую дала ім Улада: прыкінуліся лялькамі і не варушыліся, не міргалі, дыхалі ледзь прыкметна. Зямлянін падышоў да арэляў, паправіў посцілку і… жах! Узяў у рукі здранцвелых ад страху вухуцянак, потым сеў, паклаў іх побач з сабой і, павольна гайдаючыся, стаў назіраць за тым, што адбывалася ў басейне. З-за борціка мільгала толькі галава Улады, дзеці-вухуцяне былі меншыя, і ўбачыць іх адсюль не атрымлівалася.
– Аматарка паплаваць! – з цеплынёй у голасе ціха сказаў зямлянін-велікан і гучна звярнуўся да дзяўчынкі:
– Улада! Выходзь, трэба адпачыць і пагрэцца!
Яна рэзка павярнулася:
– Дзед! А я і не заўважыла, як ты прыйшоў!
Улада выбралася з вады і вынесла сваіх сяброў, якія таксама выканалі сакрэтную каманду. На арэлях дзяўчынка ўладкавалася побач з дзедам Славам, свае «цацкі» паклала збоку, каб яны не прыцягвалі асаблівай увагі.
– Лялькі ў цябе нейкія новыя? – запытаўся дзед.
– Ага, вось прынесла з сабой паплаваць! – адказала ўнучка.
– Ты, пэўна, прагаладалася. Бабуля Галя такі смачны халаднік згатавала і бульбу маладую з духмяным кропам. Ідзі паабедай, – падахвоціў дзед.
– Ад такога адмаўляцца нельга! – усміхнулася Улада.
Яна саскочыла з арэляў і пачала збіраць «цацкі».
– Іх таксама карміць панясеш? – пажартаваў дзед Слава.
– Ну не пакідаць жа іх галоднымі! – падміргнула дзяўчынка.
На кухні яна рассадзіла сваіх гасцей за сталом. Дома нікога не аказалася, можна было спакойна паабедаць. Маленькая гаспадынька ўзялася за справу: на стале з’явіліся місачкі з халадніком і запечаная залацістая бульба, пасыпаная яркай зелянінай.
– Пахне апетытна! – паціраў рукі Рудаш.
– Смачна есці, дарагія госці! – пажадала Улада, і дзеці ўзяліся за лыжкі.
Абед вухуцяне дружна ўхвалілі. Мінола паабяцала, што паспрабуе дома зрабіць падобны халодны суп з мясцовых прадуктаў. Рудаш сказаў, што нагадае ёй, калі сястра раптам забудзецца на сваю задуму. Сінька і Зялёнка папрасілі дабаўкі. Толькі Вухуцік быў крыху задуменны, еў павольна, мала ўдзельнічаў у размове.
– Засумаваў, сябра? – запыталася Улада.
– Ды не, проста задумаўся, – уздыхнуў Вухуцік.
– Дзе родзічаў шукаць? – аблізваючы лыжку, хмыкнула Сінька.
– А вы адкуль ведаеце? – разгубіўся хлопчык.
– Падслухалі! – здагадаўся Рудаш.
– Вельмі трэба было падслухваць! Вы самі гучна балбаталі! – буркнула Зялёнка.
– Якія вы нявыхаваныя! Не ў свае справы насы ўсоўваеце! –