Πώς! Γίνεται ο δαίμονας αλήθειαν να είπε!

          Ο Θάνης ζη του Καουδώρ. Με δανεικά στολίδια

          πώς με στολίζετε;

                  Ναι, ζη αυτός που ήτο Θάνης,

          αλλ' η ζωή του 'κρίθηκε, κι' αξίζει να την χάση!

          Ή σύμμαχος των Νορβεγών, ή φίλος του αντάρτου

          και βοηθός του μυστικός, ή με τους δυο συγχρόνως

          συνώμοσε τον τόπον του να βλάψη, δεν γνωρίζω.

          Αλλ' απεδείχθη φανερά προδότης της πατρίδος·

          ο ίδιος τ' ομολογεί, και τώρα τιμωρείται!

          Γλάμης και Θάνης Καουδώρ! Το μέγιστον κατόπιν!

      Σας είμ' ευγνώμων, άρχοντες, ευγνώμων διά βίου!

      Και δεν ελπίζεις βασιλείς τα τέκνα σου να γείνουν, αφού το υπεσχέθησαν εκείναι που προείπαν ότι θα γείνω Καουδώρ;

                  Μη το πολυπιστεύης,

          και σου ανάψη την ψυχήν και η ελπίς του θρόνου,

          μετά τον τίτλον Καουδώρ. – Και όμως είναι θαύμα!

          Αλλά συμβαίνει κάποτε τα όργανα του Σκότους

          να λέγουν την αλήθειαν διά να μας κολάσουν,

          με τα μικρά χαρίσματα μας δελεάζουν πρώτα

          και μας ελκύουν έπειτα 'ς τα φοβερά των δίκτυα!

          Δυο λόγια, καλοί φίλοι μου.

                      Αλήθευσαν τα δύο,

          ευάρεστα προοίμια μεγάλου επιλόγου, —

          του θρόνου προεόρτια! (προς τον ΡΩΣ κτλ.) – Ευχαριστώ, αυθένται. —

          Την έκστασίν του βλέπετε;

                  Εάν το θέλη η Τύχη

          να βασιλεύσω, μόνη της η Τύχη ας με στέψη!

          Καθώς και τα φορέματα, τα νέα μεγαλεία,

          αν δεν τα συνειθίσωμεν επάνω μας δεν στρώνουν.

          Ό,τι κι' αν έχη να συμβή, ο κόσμος να χαλάση,

          να γείνη με την ώραν του!

          Στους ορισμούς σου, Μάκβεθ!

          Με συγχωρείτε! Έτρεχεν ο βαρημένος νους μου

          εις ξεχασμένα πράγματα. Αγαπητοί μου φίλοι,

          την τόσην καλωσύνην σας την γράφω εις βιβλίον,

          που μήτε 'μέρα θα περνά να μη φυλλομετρήσω.

          Είμ' έτοιμος· πηγαίνωμεν 'ς τον βασιλέα.

      κατ'