ԿՈՐՍՎԱԾ ԲԱՐԴԻՆԵՐ. Рассказ, эссе, две повести, роман, миниатюры. ԼԵՎՈՆ ԱԴՅԱՆ
Читать онлайн книгу.
հիմա որտե՞ղ ես լինում։ Լսել եմ, որ ինչ-որ տեղ Արևմտյան Սիբիրում ես։ Պատկերացնո՞ւմ ես, հենց նոր քո մասին էի մտածում։
– Չէ հա։ Ճի՞շտ։
– Ճիշտ։
– Աստված իմ, ինչպիսի երջանկություն։ Շնորհակալ եմ, Եվա։ Շատ ուրախ եմ։ Հա, ճիշտ ես լսել, հիմա էլ այնտեղ եմ, Տյումենի մարզում։
– Եվ ինչպե՞ս են գնում գործերդ։ Գո՞հ ես։
– Չեմ բողոքում։ Գիտե՞ս, ես էն գլխից էլ լավատես եմ եղել։
– Դու բոլորովին էլ չես փոխվել, Լեոնիդ։
– Դա քեզ թվում է, Եվա։ Ժամանակն իր ավերածություններն անում է. քունքերս վաղուց ճերմակել են։
– Ոչինչ, դա տղամարդուն ավելի է գեղեցկացնում։
– Ճի՞շտ, – ծիծաղեց Լեոնիդը։– Գիտե՞ս, տղամարդուն մի հասարակ հաճոյախոսություն հերիք է, որ նա իսկույն կորցնի իրեն։ Բայց դե, փառք աստծո, ես այդպիսի տղամարդկանց թվին չեմ պատկանում։
– Դու ինչքա՞ն ես մնալու այստեղ, – հարցրեց Եվան որոշ դադարից հետո։– Շատ կուզենայի տեսնել քեզ։
– Երևի մի շաբաթ։ Նավթահանության հարցերին վերաբերող խորհրդակցության են կանչել։ Կլինենք նաև մի շարք գործարաններում ու նավթահանքերում։ Լսիր, – ինչ-որ բան մտաբերելով, հանկարծակի ասաց Լեոնիդը, -ասում են քո Ստեփանը մեծ խորությունների վրա ներշերտային ճնշումների չափման նոր ապարատ է հնարել։ Դու գիտե՞ս, թե դա մեզ ինչքան է պետք այնտեղ, Հյուսիսում։
Եվան մի պահ լուռ էր, նա ինքնաբերաբար մոտ քաշեց բազկաթոռը, նստեց։
– Ի՞նչ պատահեց քեզ, -անհանգիստ հարցրեց Լեոնիդը։– Ինչո՞ւ հանկարծ լռեցիր։
– Ոչինչ… Եվան հապաղեց։– Իսկ դու որտե՞ղ ես կանգ առել։ Ձերոնք, գիտեմ, տեղափոխվել են Մոսկվա։
– «„Ապշերոն“» հյուրանոցում։ Հենց նոր եկա, վերարկուս նույնիսկ չեմ հանել։ Ստեփանը տա՞նը չի, ինչ է։
– Դու վաղո՞ւց է, ինչ նրա հետ նամակագրական կապ չունես։
– Մենք նրա հետ երբեք էլ նամակագրություն չենք ունեցել, -ձայնի մեջ տարակուսանք՝ ասաց Լեոնիդը։– Իսկ ի՞նչ է։
– Լեոնիդ, հասկանու՞մ ես… Մենք, ախր, միասին չենք ապրում։
– Ինչպե՞ս թե՝ միասին չենք ապրում։ Իսկ ինչո՞ւ Ելենան չասաց։ Քո հեռախոսի համարը նա տվեց ինձ։ Զարմանալի է։ Բայց… Ազնիվ խոսք, իմ մտքով երբեք չէր անցնի, որ կարող եք նման բան անել։ Այ քեզ նորություն։ Լսիր, իսկ ինչո՞ւ հանկարծ այդպես եղավ։ Եվ վաղո՞ւց եք բաժանվել։
– Երեք տարի առաջ։– Եվան խոր շունչ քաշեց։– Ծիծաղելի է, չէ՞, ընդամենը մի տարի ենք միասին ապրել։
– Դու հիմա, ինչ է, մենա՞կ ես ապրում, թե՞… ամուսնացել ես։
– Ամուսնացել եմ: Անտոնյանի հետ եմ ամուսնացել։
– Պարզ է… Սպասիր, ի՞նչ Անտոնյան։ Ազգանունը ոնց որ ծանոթ է։
– Այո, այո, այն նույն Անտոնյանի, որ տասը տարի առաջ «„երկուներ“» էր նշանակում քեզ նյութադիմադրությունից։ Նա հիմա արդյունաբերության մինիստրության գյուտարարական բաժինն է գլխավորում։
– Սպասիր, Դավիթ Ավետովիչի հե՞տ, – բացականչեց Լեոնիդը։-Ախր նա ծեր է… Թյու, այս ինչեր եմ դուրս տալիս, ներիր, խնդրում եմ, ինքս էլ չգիտեմ, թե ինչ եմ խոսում… Ինձ հետ երբեմն այդպիսի բաներ պատահում են։
– Դու իրավացի ես, Լյոնյա, -անտարբերությամբ ասաց Եվան և շարունակեց նույն տոնով, -ներողություն խնդրելու այստեղ ոչինչ չկա, նա իրոք ծեր է արդեն, շուտով վեց տասնյակը լրանում է։
Հեռախոսագծի