Na całą tę nową falę terroryzmu Izrael cały czas próbował należycie odpowiedzieć. Najpierw premier Lewi Eszkol nakazał rozpoczęcie akcji odwetowej przeciwko względnie łatwemu celowi: arabskiemu lotnictwu cywilnemu356. Wychodził z założenia, że za to, co się stało, odpowiadają rządy krajów arabskich, które kontrolują te linie. Na dodatek wspierały one OWP.

      W grudniu 1968 roku oddziały specjalne zaatakowały międzynarodowy port lotniczy w Bejrucie i wysadziły czternaście pustych samolotów należących do Middle East Airlines, Lebanese International Airways i Trans Mediterranean Airways. Operacja ta udała się o tyle, że doprowadziła do zniszczenia samolotów bez ofiar po stronie izraelskiej, natomiast nie powstrzymała dalszych ataków terrorystycznych na izraelskie lotnictwo cywilne. Na dodatek działania Izraela spotkały się ostrą reakcją międzynarodową. Nie dość, że potępiła je Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych, to jeszcze francuski prezydent de Gaulle zaostrzył embargo na sprzedaż broni do Izraela, odwołując sprzedaż pięćdziesięciu myśliwców357.

      Jednak to nie koniec niepowodzeń358. Materiały wywiadowcze pozyskane przez jednostkę Comet pozwoliły zidentyfikować pewne biuro w Bejrucie jako siedzibę OWP. 2 lutego 1970 roku funkcjonariusze Kejsarii odpalili cztery pociski z granatnika przeciwpancernego, celując w okna tego lokalu. Okazało się jednak, że pełnił on głównie funkcje administracyjne. „Zostało rannych kilka sekretarek i spłonęło trochę dokumentów” – powiedział jeden z członków Kejsarii. Była to pierwsza operacja kontrterrorystyczna zatwierdzona przez nową premier Izraela, budzącą respekt, waleczną Goldę Meir, która objęła tę funkcję po śmierci Lewiego Eszkola w lutym 1969 roku.

      Podobną klapą zakończyła się próba zabicia założycieli LFWP. Dwóm funkcjonariuszom Kejsarii udało się ustalić adres lokalu, który Wadiemu Haddadowi służył zarówno za biuro, jak i mieszkanie. Mieścił się on przy ulicy Ibn Arabiego 8 w Bejrucie. „Haddad zachowywał się w Bejrucie jak pan na włościach. Nie mieliśmy najmniejszego problemu z jego odnalezieniem – w ogóle się nie bał i nie przedsięwziął żadnych środków ostrożności” – powiedział mi Cwi Aharoni, szef Kejsarii359. 10 lipca izraelscy komandosi z Jednostki 707 wylądowali na plaży niedaleko bejruckiego kasyna i dostarczyli dwa granatniki skrytobójcom z Kejsarii, którzy wynajęli mieszkanie naprzeciwko lokum Haddada. O dziewiątej rano jeden z nich wycelował w okno pokoju, w którym siedział Palestyńczyk, wcisnął guzik zegara nastawionego na trzydzieści sekund, i uciekł.

      „Traf chciał – powiedział mi Mike Harari – że Haddad akurat w tej chwili przeszedł do drugiego pokoju, w którym siedziały jego dzieci i żona. Nic mu się nie stało. Gdyby nie rozkaz Goldy, że niewinnym osobom nie może spaść włos z głowy, wysadzilibyśmy całe piętro”360.

      Tymczasem izraelski agent w Libanie zlokalizował willę George’a Habasza w Bsabie, górzystym regionie położonym na południowy wschód od Bejrutu. Nawet sfotografował Habasza siedzącego na ganku z kilkoma swoimi ludźmi. 15 lipca doszło do ataku Sił Powietrznych Izraela. Samolot zrzucił bombę, jednak chybił i zniszczył sąsiedni dom. Habasz wyszedł z zamachu bez szwanku361.

      Wkrótce potem Aharoni zrezygnował z kierowania Kejsarią, po części z powodu fali krytyki wymierzonej w niego za to, że nie zlikwidował przywódców terrorystów. Zastąpił go Mike Harari.

      Harari postanowił uderzyć w główny cel: Jasira Arafata. Celem operacji „Biała Pustynia” było zabicie przywódcy OWP na uroczystości na