Pisząc o historii szpitala na Siennej, znakomity varsavianista Jerzy Kasprzycki puentuje swoją opowieść następująco: „[szpital] otrzymał nazwę symboliczną i najwłaściwszą: Dzieci Warszawy”. Trudno mi się z tym zgodzić. Kasprzycki ma rację, że ta nazwa jest symboliczna. Pozostaje jednak pytanie, czy jest właściwa i czego jest symbolem. Ten szpital powstał dzięki hojności żydowskich filantropów, przedstawicieli elity finansowej ówczesnej Warszawy, zaczął przyjmować małych pacjentów w 1872 roku i był dumą żydowskiej społeczności, skupiając wokół siebie wielkie osobowości, jak Anna Braude-Hellerowa czy Janusz Korczak. Był szpitalem prywatnym, nie municypalnym. Dyrekcja nie kierowała się nigdy względami wyznaniowymi w przyjmowaniu chorych dzieci, ale to była placówka przeznaczona dla dzieci żydowskich. Znalazła się w getcie dlatego, że była szpitalem żydowskim. Lekarze tego szpitala musieli nosić opaski z gwiazdą Dawida, starsi pacjenci też. I jedni, i drudzy zostali zgładzeni, ponieważ byli Żydami. Dlaczego więc szpital o tak wyrazistej historii musi mieć tak zuniwersalizowanego patrona? Może wolimy zneutralizować Holokaust, włączając go w łańcuch ogólnoludzkich cierpień i zasłaniając tym samym specyfikę Zagłady, a jej ofiary włączając w nieokreśloną wspólnotę losu wszystkich ofiar wojny? Tak, żydowskie dzieci leczone na Siennej były dziećmi z Warszawy i okolic. Ale zginęły tylko dlatego, że były dziećmi żydowskimi. Wypadałoby o tym pamiętać i nie odbierać im – w narzuconej po wojnie nazwie „Dzieci Warszawy” – ich żydowskiej tożsamości. Skoro dla Jerzego Kasprzyckiego taki zabieg wydaje się posunięciem „najwłaściwszym”, to jednak zupełnie się nie rozumiemy.

      Adina Blady-Szwajgier (Świdowska), jedna z lekarek tego szpitala, relacjonowała w swoich wspomnieniach wydanych w 1988 roku: „Dr Naczelna nie wyszła z getta. W ostatnim liście, który otrzymaliśmy od Niej w marcu 1943 roku – 3 miesiące po moim wyjściu z getta – pisała: «Nie martwcie się o mnie – mam inne plany» i została na gruzach szpitala na Gęsiej – ostatniego schronienia chorych dzieci. Ale szpital na Siennej nie nosi jej imienia. Kiedy po wojnie w 1963 roku w odnowionym budynku otwierano «Szpital Dzieci Warszawy», powiedziano nam, że czasy nie odpowiadają temu, żeby nadać szpitalowi im. dr Anny Braude-Hellerowej”. Czasy bardzo powoli się zmieniają. W 2001 roku, w 58. rocznicę powstania w getcie warszawskim, czasy zmieniły się w takiej mierze, że odważono się umieścić na ścianie szpitala tablicę upamiętniającą dr Braude-Hellerową. Jestem pewien, że Jerzy Kasprzycki uznałby to posunięcie za „najwłaściwsze”.

      Los budynku po szpitalu im. Bersohnów i Baumanów jest dziś niepewny. Miasto wystawiło go na sprzedaż. Obiekt od 2015 roku stoi pusty. Prawo pierwokupu należy do Gminy Wyznaniowej Żydowskiej. Gmina jest nim zainteresowana, ale zastrzega, że cena wywoławcza, czyli 35 milionów zł, jest zbyt wygórowana i nie powinna przekraczać 23 milionów. Co będzie dalej? Czy skusi się na ten znakomicie położony w centrum miasta teren jakiś deweloper i rozwali wszystko, by postawić tu kolejny wieżowiec rodem z Dubaju?